Kia Ora! Sinds mijn vertrek uit Auckland, ben ik duidelijk minder bezig met het schrijven van een blog. Toch ga ik er graag even goed voor zitten, omdat het leuk blijft een blog bij te houden. Momenteel zit ik alweer een tijdje in Paihia, Bay of Islands. Na het vertrek met de bus uit Auckland, bleek al snel dat het landschap buiten Auckland heel anders was. De grote stad werd ingeruild voor een mooi en groen heuvellandschap met mooie slingerwegen. Prachtig om te zien. De reis, die 5 uren duurde, was dan ook zeker de moeite waard. De eerste stop die we tijdens deze rit maakten, was bij het Parry Kauri Park forest. De Kauri bomen die we hier zagen waren niet alleen heel oud (600-800 jaar oud), maar ook waanzinnig breed en hoog. Aangekomen in het hostel 'Base Pipi Patch, Bay of Islands' besloten we (Jeffrey, Bas, 1 Zwitser en 1 Duitse) een wandeling door Paihia richting Waitingi te maken. Waitingi is een van de belangrijkste (historische) gebieden in Nieuw Zeeland. Hier is in 1840 namelijk de Treaty of Waitangi (Een soort overeenkomst tussen het Britse Rijk en de Maori Chiefs) ondertekend. Vanaf Waitingi hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving. De dag na aankomst in Paihia heb ik direct de bustrip naar Cape Reinga gemaakt. Cape Reinga is het meeste noordelijke 'toegankelijke' punt van Nieuw Zeeland. Maar jeetje, wat was het hier prachtig mooi. Ondanks dat we hier maar 1 uur konden blijven, heb ik ontzettend genoten. Wat tevens bijzonder is aan Cape Reinga, is dat je zicht hebt op het 'samenkomen' van 2 oceanen, namelijk de Tasman Sea en de Pacific Ocean. Volgens de Maori cultuur is Cape Reinga het vertrekpunt voor de zielen (van een overledene)om de weg te vinden naar zijn spirituele 'thuisbasis'. Ik heb het wel getroffen met het weer, want ik weet zeker dat het nu een stuk mooier en specialer was dan wanneer het zou regenen. Ja, wij hadden echt prachtig weer. Op de terugweg reden we met de bus tussen de duinen over zand en water tot we een paar van Nieuw Zeelands grootste zandduinen hadden bereikt. We hadden hier de mogelijkheid om te Duinsurfen. De bedoeling hierbij is, dat je eerst een achterlijk (en steil) eind omhoog klimt, om vervolgens naar beneden te 'surfen'. Dit surfen doe je door met je buik op een board te gaan liggen. Het is belangrijk dat je je gewicht aan de achterkant van het board probeert te houden om zoveel mogelijk snelheid te maken. Ook is het belangrijk dat je je bord rechthoudt. Bij dit laatste onderdeel ging het in m'n tweede afdaling helemaal fout. Mijn board draaide een kwartslag, waardoor ik ervan af kukelde. Het feit dat ik hierdoor lekker kon 'zandhappen' was eigenlijk wel grappig. Wat iets vervelender was, was dat er wel veel wind stond. Nu weegt zo'n board vrijwel niks, en doordat ik mijn board niet meer vast had, besloot de wind mijn board een flink eind mee te nemen. Gelukkig kon ik mijn board - na een lekker stuk wandelen- weer veilig ophalen onder aan 'n hele steile afdaling en terugbrengen naar de bus. Mijn lichaamsbeweging en conditietraining had ik in ieder geval weer gehad voor 2 maanden gelijk. Na het Duinsurfen kwamen we met de bus uit op de 90 Mile Beach, een van de grootste stranden van Nieuw Zeeland. De 90 Mile Beach ligt aan de Tasman Sea. De naam klopt alleen van geen kanten, aangezien de lengte van het strand maar 64 Mile bedraagt. Ook hier heb ik genoten en prachtige dingen gezien. De mensen die mij op Facebook hebben, kunnen mijn omslagfoto bekijken. Deze is gemaakt op de 90 Mile Beach. Tweeënhalve week na deze excursie, besloten Jeffrey en ik om samen met 2 vriendinnen (Sofie en Holly) opnieuw naar Cape Reinga af te reizen. Ook voor dit uitstapje hadden we bewust een zonnige dag uitgekozen. Het voordeel was dat Holly een eigen auto had, waardoor we de kosten voor het huren van een auto konden besparen. Holly heeft mij de mogelijkheid gegeven om een stuk te rijden. Ik heb van Cape Reinga teruggereden naar Kerikeri. Het was mijn debuut als chauffeur op de Nieuw-Zeelandse wegen. Het was tevens mijn eerste keer dat ik ergens op de linkerweghelft moest rijden en dat in een auto waar het stuurwiel ook nog eens aan de 'verkeerde kant' zit. De eerste tien minuten was dit wat onwennig, maar eigenlijk heb ik het snel opgepakt. Ik heb het rijden hier zelfs zo goed opgepakt dat de kans bestaat dat ik gelijk een bekeuring heb gereden. Holly dacht namelijk een flitser te zien staan, net op het moment dat ik voor het eerst (op een weg dat naar beneden liep) ietsje te hard reed. Nu weten sommigen dat ik in de week voor mijn vertrek in Nederland 2 bekeuringen achter elkaar binnen heb gekregen, dus wat dat betreft zou ik de lijn prachtig doortrekken. Tevens heb ik het voor elkaar gekregen om flink verkeerd te rijden. Dit door de simpele reden dat Holly en ik niet goed lazen wat er op het bord stond. Nee, Karikari is namelijk NIET hetzelfde als Kerikeri. Maar ach, we zijn hierdoor wel in een stuk van het land geweest waar we anders never nooit zouden komen. Om toch wat gezond bezig te blijven, zorg ik ervoor dat ik ook genoeg sportieve activiteiten uitvoer. Zo heb ik alle 4 de wandelroutes hier in Paihia gelopen. 1 ervan was naar Opua, een dorpje een eindje verderop. De wandelroute, genaamd 'Opua coastal walk', zoals de naam al zegt- een wandelroute stijf langs de kust. Prachtig. Een andere mooie wandelroute was de route naar de Haruru Falls, een waterval hier vlakbij. Voor beide routes geldt een gemiddelde wandelduur van 2/2,5 uur. Deze tijd rekent men voor een enkeltje, dus moet je deze tijd ook nog eens rekenen voor de terugweg. Alle wandelroutes hier in Paihia gaan door bos met vele (soms steile) beklimmingen en afdalingen. Voor de lichamelijke beweging is het echt goed! Ook buiten Paihia heb ik een prachtige wandelroute gelopen in het 'Mahinepua Peninsula Scenic Reserve' met Berend, een jongen waarmee ik eigenlijk afgelopen jaar zou afreizen naar Nieuw Zeeland. Berend besloot Jeffrey en  mij ook mee te nemen naar de 'Rainbow Falls'. Deze waterval is een stuk hoger dan de 'Haruru Falls'. Erg mooi om te zien. Inmiddels ben ik er 3x geweest, maar heb helaas nog niet een keer de regenboog in het water gezien. Ook het hostel helpt een beetje mee om ons op sportief gebied te motiveren. Het hostel stelt namelijk gratis kayaks beschikbaar voor gasten. Tja, natuurlijk maak ik er dan ook gebruik van. Op het moment van schrijven heb ik 4 keer gebruik gemaakt van de kayaks. De eerste keer hebben we drie kleine eilandjes dicht bij de kust aangedaan. Respectievelijk waren het de volgende eilandjes; Motumaire Island, Taylors Island en Motuarahi Island. De tweede keer was minder leuk, omdat de stroming en de wind veel te sterk was. De derde keer was het meest vermoeiend, vanwege de lange afstand die Lucas (een Duitse jongen) en ik hebben gekayakt. Na een eind peddelen besloten we aan het einde van de Waitangi Golf Court een pauze te nemen. Deze pauze hebben we gebruikt om via de rotsen het golfpark op te klimmen en als indringers het park te betreden.  In feite is het zelfs mogelijk om het dorp aan de overkant van het water, Russel, aan te doen met de kayak. Echter heb ik deze poging niet gewaagd. Als alternatief heb ik gewoon de Ferry naar de Russel gepakt. Russel is een gezellig en klein dorpje. Vroeger echter, werd dit dorp gezien als een zwarte vlek, een plaats waar je echt niet heen wilde gaan. Voordat de naam 'Russel' aan dit dorp werd verbonden, heette het Kororareka. Russel wordt gezien als de eerste Europese vestingplaats in Nieuw Zeeland. Tijdens mijn bezoek aan Russel heb ik de 'Flagstaff Hill' bezocht. Vanaf deze heuvel heb je een mooi uitzicht over Russel. Ook kun je aan de andere kant van het water Paihia goed zien. Eigenlijk wil ik nog een keer terug naar Russel om 'Long Beach' te bezoeken. Ze zeggen dat het een erg mooi strand is. Van foto's die ik heb gezien, denk ik inderdaad dat het wel de moeite waard is om dit strand eens te bezoeken. Een andere sportieve activiteit die ik heb uitgevoerd, is het spelen van een partij voetbal met 9 andere gasten uit 2 verschillende hotels. Ik denk dat er in deze groep van 10 jongens zo'n 7 of 8 verschillende nationaliteiten aanwezig waren. Ondanks dat het puur voor de gezelligheid was, werd er fanatiek gevoetbald. Voor mij was het de eerste keer in 9 maanden, na de operatie, dat ik fatsoenlijk een balletje heb getrapt en ook de eerste keer dat ik op een manier als deze heb gerend en gesprint. Verbazingwekkend genoeg merk ik de laatste 2-3 weken ineens een flinke verbetering in mijn knie, dus ik hoop dit zich doorzet. Zelfs na het voetballen had ik eigenlijk niet eens meer last dan normaal. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, zo blijkt wel. Nu mijn verhaal in fase van afronding belandt, zal ik gauw nog iets vertellen over het dagelijks leven hier. Zoals eerder verteld, is het leven hier wel duurder dan in Nederland. Ik heb inmiddels dan ook voor verschillende baantjes gesolliciteerd om wat geld te verdienen. Probleem is dat de meeste sollicitaties online moesten gebeuren. Jammer genoeg heb ik hier nooit een reactie op gekregen. Ik heb wel 2 interviews (sollicitatiegesprekken) gehad. Van de ene zal ik nog bericht krijgen, al heb ik begrepen dat ze me waarschijnlijk niet aannemen omdat ik geen ervaring heb als zijnde bedieningspersoneel. Bij de andere ben ik helaas al afgewezen om de reden dat ik niet beschikbaar ben om tot eind maart (!!) te werken. Tja, eind maart is me toch iets te lang. Wat ik ook op merk, is dat ze voor veel baantjes - met name op het platteland - willen dat je een eigen auto hebt. En ja, die heb ik dus ook niet. In ieder geval blijf ik zoeken en solliciteren en dan ben ik er zeker van dat ik iets ga vinden. Mijn maat Tobias komt in November, dus ook met hem zal ik zeer zeker actief op zoek gaan naar werk.  Ondanks dat ik geen betaald werk heb, zou ik geen echte Zeeuw zijn als ik toch niet iets doe om geld te besparen, ik bin noe jimma zuunig. Iedere dag werk ik 2 uren per dag (van 10 tot 12). Als tegenprestatie hiervoor, kan ik iedere dag 'gratis' in het hostel slapen waar ik nu zit. Ook mogen de werknemers hier gebruik maken van alle faciliteiten die het hostel te bieden heeft. Mijn taken zijn gericht op het bijhouden van de tuin en het verrichten van overige klusjes die met name gericht zijn op onderhoud. Het weer is hier behoorlijk wisselvallig. We hebben een aantal prachtige dagen met veel zon gehad, al is het de meeste dagen zo dat zonneschijn, regen en bewolking elkaar constant afwisselen. Je kunt wat dat betreft niet echt op het weer aan. Op de dagen dat het regent is het leven hier in Paihia wat saai, omdat er gewoon weinig te doen is. Ik geniet dan ook 5x meer van de zonnige en warme dagen, maar ach, ook regen hoort erbij. Een leuk aspect van het backpacken, is dat je veel nieuwe mensen leert kennen waar je veel contact mee hebt en leuke dingen mee onderneemt. Zo is er in het hostel altijd animo voor een potje pool, tafeltennis of darts. Ook is er altijd animo voor een gezellig gesprek. Natuurlijk gaan we ook regelmatig naar een bar. Dit kan zijn om gewoon gezellig te drinken en los te gaan, om de All Blacks (het nationale rugbyteam van Nieuw Zeeland) te kijken of om een potje poolen. We vinden vaak genoeg heus wel een reden om wat te drinken of weg te gaan. Ik moet wel zeggen dat ik het erg leuk vind om de All Blacks te kijken, al snap ik de regels niet altijd. Met name de beslissingen en handelingen van de scheidsrechter kan ik niet plaatsen. Voor de mensen die zich toch wat zorgen maakten over mijn 'eetgewoonten' hier, kan ik zeggen dat ik sinds aankomst in Paihia mijn eetgewoonten drastisch heb omgegooid. Ik kook zelf, eet genoeg fruit en probeer gezond te eten. Natuurlijk gaan er best eens wat zakken chips en drankjes doorheen, maar ach. Zo lang ik mijn sportieve activiteiten blijf uitvoeren is er niks aan de hand. Inmiddels zijn er wel wat mensen vertrokken waar ik veel en lang mee ben omgegaan. Jeffrey is - na 6 weken met mij te hebben gereisd - vertrokken om zijn geluk elders te beproeven. Het afscheid nemen is soms wat jammer, maar ik besef heel goed dat dit er gewoon bij hoort. Aangezien we allemaal door Nieuw Zeeland reizen, is het bijna een zekerheidje dat je elkaar ergens toch weer zult tegenkomen. Gelukkig ontmoet je ook genoeg nieuwe mensen, waardoor je nooit echt alleen komt te zitten. Inmiddels ben ik 6 weken weg van huis. Aan de ene kant vliegt de tijd, aan de andere kant is het alsof ik er al een jaar zit. Natuurlijk zijn er genoeg situaties dat je echt wel even aan personen of 'dingen' thuis denkt. Maar ik heb het gelukkig goed naar mijn zin, dus ik zal me zeker redden. In feite zou ik nog wel zo'n verhaal kunnen typen over mijn leven hier. Toch ga ik het hier - voor nu - bij laten. Ik heb nog genoeg op de planning staan en zal een volgende keer zeker weer van alles kunnen vertellen. Ik wil bij deze afsluiten met 2 belangrijke mededelingen, die ik ook op mijn Facebook heb geplaatst. - De tijd is hier vorige week zaterdag een uur vooruit gegaan. Het verschil in tijd met Nederland bedraagt nu 11 uur. Dit was 10 uur. Echter, vanaf het moment dat de tijd bij jullie achteruit zal gaan, zal het verschil met mij hier 12 uur gaan bedragen. - Mijn Nederlandse telefoon werkt -door een mankement aan mijn screen lock button- niet meer. Ik kan berichtjes/telefoontjes op mijn Nederlandse nummer dus niet zien. Op verzoek kan ik een ieder mijn Nieuw Zeelandse nummer geven. Ik hoop dat het ook met jullie goed gaat (werk, studie, etc.). We houden contact en tot een volgende keer. Cheers! Anco