Yogyakarta, 01-06-2015

Hallo alweer, zo snel na m'n vorige blog.

Kort geleden heb ik mijn eerste verhaal over Indonesië geschreven. Omdat mijn trip in Indonesië vanaf vandaag klaar is, volgt er nu gelijk een tweede verhaal over de reis in dit prachtige land. Zoals in mijn vorige blog verteld, zou ik op een vier-daagse boottrip van Lombok naar Flores gaan. Met veel ambitie voor deze trip, werd ik op zaterdagmorgen om half negen opgehaald door een busje. Aangezien er in dit busje meerdere mensen zaten die de boottrip zouden gaan doen, hadden we gelijk wat contact. Aangekomen bij de haven om kwart over negen , bleek dat we wel pas om twaalf uur zouden vertrekken. Een poosje wachten is niet erg, maar dit was wel heel erg onzinnig. Ook de eerste twee dagen waren zeer teleurstellend. De zee was behoorlijk ruig voor een bootje als waar wij op zaten, waardoor negentig procent van de mensen gedurende het varen op bed lag (zeeziek). Aangezien we de eerste twee dagen hoofdzakelijk hebben gevaren - op een beperkt aantal zwem- en snorkelstops na - was het een beroerde bedoeling. Normaal gesproken heb ik geen last van zeeziekte, maar tijdens deze twee dagen had ik wel even m'n momentjes. Ook het dek was niet zoals verwacht. Je verwacht tijdens zo'n trip wel een zonnedek of iets dergelijks. Nou, bijna alles was overdekt. Ook in de eerste twee nachten bleven we doorvaren over de ruige zee. Slapen deed ik dus zeer weinig to bijna niet. Het goede hieraan echter was dat ik wel iedere morgen om vijf uur op het dek zat - met een Ierse gast en onder het genot van een bakje koffie- om de zonsopkomst te aanschouwen. In feite denk ik dat iedereen er helemaal klaar was na de eerste 2 dagen. Echter begon na de tweede dag de pret en het genot pas. Werkelijk waar, als je de derde en vierde dag beleeft, ben je de ellende van de eerste twee dagen HE-LE-MAAL vergeten. Met een aantal prachtige snorkel - zwem - strand- en wandelstops begon de trip prachtig mooi te worden. Ook de gezelligheid onderling droeg bij aan iets unieks. De twee grootste hoogtepunten echter, waren het snorkelen bij Manta Rays en het bezoeken van Komodo Island. Op Komodo Island heb je de zeldzame Komodo Varanen, ook wel Komodo Dragons genoemd, wonen. Deze beesten zijn zo gruwelijk indrukwekkend om te zien. Ze lijken een beetje op een mix tussen een draak en een krokodil.. ofzo.. Ze zijn behoorlijk lui vanwege de warmte, maar kunnen uiteraard wel dodelijk gevaarlijk zijn vanwege de bacteriën en het gif dat ze met zich meedragen. Fantastisch! Na aankomst in eindbestemming Labuan Bajo, Flores, besloot iedereen het avondeten niet aan boord, maar in de stad te gaan nuttigen. De maaltijden op de boot waren namelijk altijd exact hetzelfde. We besloten om met een groepje een vismaaltijd te gaan nuttigen bij een meer lokale eetgelegenheid. Voor 4 euro had ik een gigantische rode snapper, inclusief rijst en groenten, op m'n bord liggen. Wat een fantastische maaltijd! 's Avonds besloten we een flink feestje te houden op de boot. We mochten hier namelijk nog een nachtje slapen. Nogmaals, ik kijk met een super gevoel terug op de boottrip ondanks dat de eerste twee dagen echt vervelend waren. Ik heb prachtige dingen gezien en meegemaakt.

Na deze boottrip ben ik 2 dagen in Labuan Bajo gebleven. We zaten met een aantal gasten van de boot in hetzelfde hostel. Samen met een Engelse meid, besloot ik een motorscooter te huren om het mooie Flores te ontdekken. Bex zou bij mij achterop gaan, omdat ze het niet zag zitten zelf te rijden. Na een uur gereden te hebben door het mooie landschap, besloot de achterband van de motor het te begeven. Daar sta je dan, in the middle of nowhere. Een passerende vrachtwagen was zo vriendelijk om te stoppen, zodat hij kon proberen onze band op te pompen. Ik wist ook wel dat het geen klap uit zou maken, maar wie niet waagt... Allemaal leuk en aardig, maar Labuan Bajo was zo'n 25 kilometer weg van waar wij stonden. Het mooie hier is toch wel dat iedereen behulpzaam is. Een jongen op de motor wilde Bex terugrijden voor 50000 Rupiah (bijna 4 euro). Ze wilde mij eigenlijk niet alleen met de problemen achterlaten, maar het kon me vrij weinig schelen. Ik zag het wel als een bijzondere ervaring en een mooie uitdaging om mezelf hier uit te redden. Het enige wat ik kon doen op dat moment was terug te rijden met een lekke achterband. Uiteraard deed ik dit erg op het gemakje. De eerste anderhalf uur genoot ik best van de natuur en van de mensen die allemaal naar je zwaaien, je aanstaren en naar je roepen. Maar omdat ik nog steeds geen plek had gevonden waar ik iets aan m'n band kon laten doen, begon ik het toch wel beu te raken. Ik wilde echter Labuan Bajo halen. Helaas strandde ik 5 kilometer voor Labuan Bajo. De zon was net onder gegaan, toen m'n binnenband eruit was gekomen en om m'n uitlaat was gedraaid. Ik kon dus niks meer! Plots waren er veel Locals - er was verder geen enkele toerist te bekennen - die wilden helpen. En niet eens zozeer voor het geld. nee, gewoon omdat ze behulpzaam waren. met name 2 gasten hebben aan m'n scooter gesleuteld om m'n achterband eruit te halen, waarna 2 andere gasten naar een garage zijn gereden om er een nieuwe binnenband in te laten zetten. Ondertussen hadden ze voor mij een stoel gepakt, maakten ze grapjes met me en probeerden ze het me goed naar m'n zin te maken. Na een uur was m'n scooter weer gemaakt, waarna ik m'n weg naar het hostel veilig kon doorzetten. Ik moest ze alleen een fles lokale drank geven (Arak) - wat geen drol kost - en uiteraard zelf de binnenband betalen. Alles bij elkaar had dit grapje me zo'n 4 uren geduurd. Lang genoeg om de vrienden in het hostel goed ongerust te maken. Ik had telefoonnummers waarop ik ze kon bereiken en ik had geen internet om ze iets op Facebook te sturen. Twee scooters waren ondertussen uitgerukt om eens te kijken of ze me konden vinden.
In deze situatie had ik mezelf ontzettend druk kunnen maken. Toch ben ik heel rustig gebleven en heb ik eigenlijk onwijs genoten van alles. Het is zo gaaf om op deze manier onder de locals - in je eentje - te komen en om jezelf te redden in een omgeving waar je niks kent en waar bijna niemand Engels spreekt. Ik vind dit nou echt een unieke ervaring.

De volgende dag stond m'n vlucht naar Yogyakarta (Java) op het programma. Aangezien ik pas in de middag moest vliegen, had ik in de morgen de tijd om met wat vrienden een goed ontbijtje te nuttigen. Mijn vlucht van Labuan Bajo naar Denpasar (Bali) was met een propellor vliegtuig. Ik had hier volgens mij nog nooit mee gevlogen, dus vond het wel speciaal. Op Bali moest ik 3 uren wachten om mijn vlucht naar Yogya te nemen. Eenmaal aangekomen in Yogya, kwam ik gelijk in contact met een Nederlandse meid die ook in hetzelfde hostel zat. Ook bleken er nog 2 andere Nederlandse dames in het hostel te zitten. Vooral met hen heb ik veel tijd doorgebracht. In Yogya heb ik zeer weinig gedaan. Ik heb veel in de stad rondgelopen en wat kleine dingetjes bezocht. De grote attracties heb ik niet bezocht. Enerzijds omdat ik bijvoorbeeld al genoeg tempels en overige culturele dingen had gezien, anderzijds omdat het gewoon gezellig was om rond te lopen met wat mensen. Ik vond Yogya een sfeervolle stad. Omdat het er ontbreekt aan hoge gebouwen, geeft het je niet echt een stadsgevoel. Heerlijk! Yogya is in feite de culturele hoofdstad van Indonesië. Je vindt er veel kunst (Batik) terug en er wonen veel kunstartiesten. Ook het eten was er erg goed, niks te klagen dus! Het enige klaagpunt was dat ik het sinds lange tijd weer eens slecht getroffen had met kamergenoten. 2 van de 5 snurkten als stoomgemalen. Nu ben ik al geen diepe slaper, dus in situaties als dit begint mijn bloed te koken. Maar oke, ook dit hoort nog steeds bij het hostelleven. Ik kijk vanwege de slechte en korte nachten de gehele laatste week wel uit naar een goede nacht slaap.

Mijn tijd in Indonesië zit er nu dus op. Ik ben erg blij met het feit dat ik voor Indonesië heb gekozen en denk dat ik er zeker nog eens terug wil komen. Er zijn nog zo gigantisch veel plekken en eilanden die ik zou willen bezoeken. Indonesië is voor mij nog niet voltooid. Wat een heerlijk en prachtig land, op welk gebied dan ook!

Vandaag ben ik aangekomen in Kuala Lumpur, Maleisië. Ik heb een dag of 10 om Maleisië te ontdekken. Met Maleisië voeg ik dus toch nog maar een hoofdstukje aan mijn reis toe. 10 dagen is erg kort om een land te bezoeken. Ik kan dus echt maar een zeer beperkt aantal plekken bezoeken. Mijn bedoeling is om Kuala Lumpur, Cameron Highlands en de Perhentian Islands te bezoeken. Ik hoop dat ik dit kan realiseren. Zo niet, dan verzin ik wel een ander plan. Ondanks dat het maar 10 dagen is, vind ik wel dat ik een goede keuze heb gemaakt om Maleisië nog even aan te doen. Beter iets van een land zien dan niks! Zelfs Nieuw Zeeland heb ik na 7,5 maand nog niet helemaal gezien, dus alles van een bepaald land zien lukt gewoon bijna nooit.

Het is een wat vluchtig getypte blog, maar in ieder geval zijn jullie weer op de hoogte van mijn avonturen en plannen.

De reutel en tot de volgende keer.

Anco

PS: Tijdsverschil met Maleisië bedraagt 6 uren. Ik ben de laatste weken een beetje aan het hoppen tussen 5 en 6 uren tijdsverschil met Nederland. Nu dus 6!