Paihia, 04-12-2014

Kia Ora!

Na 2 eerdere verhalen uit Paihia, zal dit verhaal het laatste deel zijn die ik in dit mooie en gezellige plaatsje in het noorden van Nieuw Zeeland schrijf. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, zal ik vertellen waarom dit zo is.

Zoals bij velen bekend, heb ik mijn maat Tobias opgehaald op het vliegveld (waarover later meer). Ik had voor ons een nieuwe baan geregeld aan de andere kant van Nieuw Zeeland. We zouden per 8 à 9 december naar een boerderij in Darfield, naast Christchurch, gaan om koeien te melken. Het klonk als de ultieme job, omdat we veel uren konden maken maar ook omdat we motor/quad zouden moeten rijden. Omdat deze baan op het Zuidereiland zou zijn, hebben we uitgevogeld dat het vliegtuig in onze situatie de meest goedkope manier van reizen zou zijn. Na alle voorbereidingen, waaronder het boeken van de vlucht, besloot de contactpersoon van de boerderij om ons 4 dagen voor vertrek een leuk mailtje te sturen. In dit mailtje stond de mededeling dat er helaas maar voor een van ons tweeën plaats meer was. De markt is niet goed genoeg, waardoor ze een tweede persoon niet kunnen betalen. Prima, maar lijkt mij dat ze dit ook al 1-2 weken eerder had kunnen weten. Dit heb ik haar ook verteld. Ze vond mijn nette reactie echter disrespectvol en grof, waardoor ze besloot dat we allebei niet meer welkom waren. Dit is later teruggedraaid, maar omdat er nog steeds maar een van ons tweeën kon komen, hebben we zelf de handdoek in de ring gegooid. Toch hebben Tobias en ik wel besloten om gewoon het vliegtuig te nemen, zodat we samen aan het nieuwe avontuur kunnen beginnen. We zullen opnieuw werk gaan zoeken. Helaas!

Het afscheid in Paihia was voor mij het meest moeilijke moment tot nu toe. Vanwege het feit dat ik al bijna 3 maanden in hetzelfde hostel zat, heb ik er veel opgebouwd. Niet alleen het hostel, maar ook het dorpje voelde als mijn thuis. Het hostel heeft genoeg backpackers die er voor langere tijd zitten. Deze personen zijn goede vrienden van me geworden. Gelukkig bestaan er tegenwoordig communicatiemiddelen als SMS/Facebook. Ik hoop dan ook dat ik met een aantal mensen in contact zal blijven en dat we elkaar ergens in Nieuw Zeeland weer zullen ontmoeten.

Vanwege het feit dat ik aan de nieuwe job kon(!) beginnen, had ik besloten om na 6-7 weken in het Kingsgate hotel in Paihia te hebben gewerkt,(zie voorgaande blog voor meer informatie over dat werk), per 25-11 te stoppen met deze baan. Deze keuze had ik gemaakt, zodat ik nog even kon genieten van mijn vrijheid. Pff, ik was er echt aan toe. Het is zo vermoeiend als je iedere dag van 9 tot een uurtje of 1-2 moet werken, om daarna geen klap meer uit te voeren. Buiten de werkzaamheden in het hotel, heb ik in totaal ook een uur of 13 bij Peter en Trisch thuis gewerkt. Ik moest hier renovatiewerkzaamheden uitvoeren, zowel binnens- als buitenshuis. In eerste instantie had ik verwacht dat ze ons voor meerdere uren zouden inhuren, maar afijn, het is mooi meegenomen. De werkzaamheden die ik hier moest uitvoeren, waren lichamelijk zwaar. Het was dus een prima oefening voor mij om toch enigszins fit te blijven. Toch heb ik van sommige werkzaamheden wel een dag of 3 echt last gehad.

Wat betreft het 'geen klap uitvoeren', moet ik wel even zeggen dat ik daar 'verplichte activiteiten' mee bedoel. Want uiteraard heb ik genoeg leuke en gezellige dingen gedaan met al mijn vrienden en vriendinnen hier. Ik zal hieronder weer een lijstje maken met benoemenswaardigheden:

Door Micheal, mijn maori maat, zijn we uitgenodigd om deel te nemen aan een Hangi. Een Hangi is een soort traditioneel Maori feestje, waar het eten op een hele bijzondere, traditionele wijze wordt bereid. Met een mannetje of 30 waren we aanwezig bij deze - voor backpackers- bijzondere gelegenheid. Het zit een beetje als volgt in elkaar: Een aantal mannen graven een flink gat in de grond en maken hier een vuurtje in. In dit vuur worden een aantal metalen platen gedaan, zodat deze goed kunnen opwarmen. Na een behoorlijke tijd, wordt het brandende hout uit het gat gehaald. De hete metalen platen blijven liggen. Ondertussen staat het eten (vlees, groenten, aardappelen etc.) klaar in ijzeren manden. De manden worden in het gat in de grond gestopt, waarna er natte lakens over het gat worden gelegd. Nadat de lakens zijn vastgelegd met de eerder uitgegraven grond, begint het wachten. Het bereiden van het eten op deze manier, duurt namelijk 3 uren (3 uren geteld vanaf het moment dat het eten in de grond gaat). De tijd voordat het eten in de grond gaat en de tijd dat het eten in de grond zit, wordt dan ook uitstekend gebruikt voor het nuttigen van een aantal koude biertjes en het hebben van een gezellige tijd samen. Ook een sportief drankspelletje in wedstrijdvorm tussen 2 jongensteams was inbegrepen. Ze noemen het Flankiball (of hoe je het ook schrijft). Het is hierbij de bedoeling dat je als team als eerste allemaal je fles bier leeg hebt. Je mag drinken op het moment dat je als team een fles, die in het midden tussen de 2 teams staat, omgooit. Zodra het andere team de fles heeft recht gezet en terug is gerend naar hun plaats, moet het team dat de fles heeft omgegooid heeft (en dus moet drinken), stoppen. Dit speel je net zo lang totdat 1 team helemaal leeg is. Om niet gelijk als een toeter te zijn, hebben we dit spel maar een keer gespeeld.

Natuurlijk is de grootste vraag hoe het eten was. Nou, met name de groenten en aardappelen hadden een erg bijzondere smaak. Je proeft een bepaalde 'grond- en rooksmaak' aan je eten zitten. Het is misschien niet mijn meest favoriete eten ooit, maar de ervaring wint het in deze zeer zeker van wat ik nou precies van het voedsel vind. Het vlees smaakte naar mijn mening wel erg goed. Na het eten hebben we een fantastische avond gehad. Het was ontzettend gezellig en wat was het een fantastische ervaring. Ik ben mijn maat dankbaar dat hij ons heeft uitgenodigd voor deze Hangi.

Om door te gaan op eetgerelateerd gebied, kan ik uiteraard ook wat vertellen over het vissen. Deze activiteit blijf ik met regelmaat uitvoeren. Ik heb al een aantal Kahawais, een Cod en een (te kleine) Snapper gevangen, veel mosselen van de rotsen verzameld (en onder op de Hollandse wijze gekookt), oesters verzameld en een gevangen krab gekookt. Buiten deze eigen vangsten, heb ik al veel andere visproducten geproefd. Dit dankzij mijn Maori maat Michael. Zo heb ik verschillende vissen, een soort zeeslak en een soort zeeëgel (Kine) geprobeerd. Het vangen van oesters en wat mosselen heb ik onder andere op een speciale manier mogen doen. Samen met Tobias en een Franse maat werden we door Michael meegenomen naar het strand om te snorkelen, met als doel ons maaltje bij elkaar te rapen. Met wetsuit en al zwommen we een stuk de zee in, waarna het duiken naar oesters en mosselen begon. Echt fantastisch leuk om te doen.

Toch kan vissen ook behoorlijk frusterend zijn, blijkt wel uit het volgende stukje: Aangezien ik niet meer werk, besloot ik op een prachtige donderdagmorgen te gaan vissen. De eerste vangst was een erg mooie. Ik had deze vis, een Cod, namelijk nog niet eerder gevangen. Hij was gelukkig groot genoeg om mee te mogen nemen. Na de schoonmaakbeurt van deze vis, besloot ik verder te vissen. Na de eerste keer uitgooien had ik opnieuw raak. Een prachtig exemplaar Kahawai (denk wel 40-45 cm). Echter, op het moment dat ik hem op de rotsen wilde leggen, viel hij van m'n haak waarna ik old school mocht gaan jagen op dat beest. Ja, met m'n handen. Helaas verliep dit niet geheel volgens plan, aangezien een flinke golf mijn prachtige vangst besloot mee terug de zee in te nemen. 3 minuten na deze teleurstellende gebeurtenis, had ik opnieuw raak. Ook deze vis had geen zin om aan m'n haak te blijven zitten. Op het moment dat ik hem bijna binnen had (hij was al uit het water), besloot hij m'n haak los te laten. Een aantal vloekjes kon ik dan ook niet onderdrukken. Ook een derde vis - het leek een behoorlijke vangst- besloot vroegtijdig los te laten. Gelukkig was er nog 1 andere vis die wel besloot om, schoongemaakt en al, in m'n plastic tas te duiken. Met 2 vissen kan ik achteraf best tevreden zijn, al had er zeker meer in gezeten.

Zoals inmiddels wellicht begrepen uit mijn blog, is mijn Nederlandse maat Tobias hier gearriveerd. Ik besloot hem op te gaan halen op het vliegtuig, met een geleende auto van een Italiaanse vriend. Zonder Tom Tom, maar met kaart en de bordverwijzingen, reed ik mezelf van Paihia naar Auckland. Ja, het is even wennen dat je aan de linkse kant van de weg rijdt, waarbij ook het stuur nog eens aan de andere kant zit, maar het ging uitstekend.. Tot ik bij Auckland kwam. Nu klagen ze in Nederland weleens over de borden langs de weg, maar jeetje, wat een onduidelijke bedoeling is het in Auckland. Er was nergens een bordje te vinden richting het vliegveld. Na een uur op geluk en verstand rijden, kwam ik in het midden van Auckland voor het eerst het bordje 'Airport' tegen. Op de heenweg kostte dit grapje me zo'n uur, al was de terugweg een nog grotere ramp. Ongekend. Om 15:45 reden we weg op het vliegveld. Om 18:00 besloten we om de GPS maar even aan te zetten, omdat we nog steeds ergens in Auckland rondreden. Het maakte me behoorlijk gespannen en pissig, maar we hebben onszelf veilig weten terug te brengen naar 'huis'. De rit zelf was erg mooi. Wauw wat ik heb genoten tijdens het rijden. Het was voor mijzelf gewoon een leuk en opwindend dagje uit.

Mijn laatste zaterdag in Paiha, besloot mijn Franse maat Kentin om een tattoo te laten zetten bij een Maori thuis. Met een groepje van 5 besloten we om Kentin te vergezellen. Nu roep ik zelf al 4 jaren dat ik erg graag een tattoo wil, maar nu ik daar stond te kijken begon het toch net iets teveel te kriebelen. De reden waarom ik nog geen tattoo heb, is omdat ik de stap nooit 'durfde' te nemen. Voor mij was dit echter het ultieme moment om de stap wel te nemen. Vanaf nu heb ik de prachtige spreuk 'Luctor et Emergo' op mijn linkerarm staan. Ik heb last minute voor mijn linkerarm gekozen, ondanks dat ik al erg lang riep dat ik hem eigenlijk op mijn borst wilde hebben. Hij is gaaf!

4 dagen later besloot ook Tobias om een tattoo te laten zetten bij dezelfde tattoëerder. Ik heb hem meegenomen naar het huis. Ook de tattoo van Tobias is erg gaaf.

Op mijn laatste zondag in Paihia, werden we door Michael en Leon - ook 'n Maori - meegenomen op een boottrip. Om 06:00 in de morgen werden we opgepikt met de boot. De bedoeling van de dag was dat we zouden vissen, snorkelen naar mosselen, oesters en kines en dat we gewoon zouden chillen op het water. De visvangst zelf was bedroevend, al hebben Tobias en ik de Nederlandse eer enigszins hoog gehouden. Nieuw Zeeland had 2 vissen, Nederland had 2 vissen en Frankrijk had 0 vissen gevangen. Gelukkig werden er genoeg mosselen en kines verzameld. Tevens had Leon voor een goede lunch gezorgd. Enige probleem was, dat Kentin en ik het water niet in konden vanwege dat tattoo die we de dag ervoor hadden laten zetten. Al met al was het een prachtige dag. Een dag die we om 06:15 in de morgen al mochten inluiden met een lekker koud biertje.

Buiten alle leuke en vrolijke dingen die ik meemaak, hebben we ook een negatieve ervaring meegemaakt. In het hostel waren 2 Maori dames, zussen, die erg hadden genoten van een paar drankjes. Een van de zussen vond de drankjes zo lekker, dat ze er amper meer van kon lopen. Toch besloot ze om de auto op de oprit te rijden, waarna het gezeik een beetje begon. Ze moest hem namelijk weghalen, maar ze mocht dat niet zelf doen van de 'op dat moment verantwoordelijke persoon van het hostel'. Na veel gezeur vroeg ik aan de vrouw of ik hem dan a.u.b. weg mocht rijden. Nadat ik haar een biertje aanbood, mocht ik het eindelijk doen. Probleem was alleen, dat de auto niet wilde starten, waarna we met de jongens besloten om de auto weg te duwen. Nadat we hem netjes op een parkeerplaats hadden geduwd, wilde de dronken vrouw de auto weer starten om de auto 2 plekken naar voren te zetten. Omdat wij behulpzaam genoeg waren, zei ik tegen haar dat we de auto daar hebben gezet en dat we hem daar maar laten staan. Tja, dat pikte de zus van de dronken vrouw niet. 'Zo praat je niet tegen m'n zus', 'ga weg uit ons land', etc. Waarop ik zei dat we alleen maar wilden helpen. Met de bedoeling om haar wat te kalmeren, maakte ik het eigenlijk alleen maar erger. Ze zou ons namelijk weleens even neer gaan steken en haar 'bro's' bellen. Oké, eigenlijk gewoon een doodsbedreiging dus. Omdat dit iets te ver ging, besloten we de boel de boel te laten en gewoon terug te gaan naar het hostel. Het is toch zo fijn als mensen zo'n vrolijke dronk hebben.

November blijkt in het hostel de maand van de verjaardagen onder de vrienden die er langer zitten. De laatste 2 weken hebben we al 4 verjaardagen gehad. Vervelend hoor, weer een andere reden om met z'n allen uit te gaan. Het is niet zo dat we iedere avond uit gaan, zeker niet. Maar het is wel zo dat we al genoeg fantastische avonden hebben gehad. Zo ook afgelopen woensdag, toen we naar karaoke avond gingen. Na opnieuw een prachtige uitvoering van Mambo No. 5 besloten Tobias en ik 'Paradise by the Dashboard light' te zingen, als duet. Ik moet eerlijk toegeven dat het ontzettend gaaf was. Het werd dan ook zeker gewaardeerd in de bar. We zijn allebei leraar en genieten wel van het feit dat we een microfoon in ons handen hebben. Met karaoke vullen we elkaar in ieder geval goed aan. Ik denk serieus dat iedereen het nog echt leuk vond ook. Ook de andere keren dat we zijn uitgegaan hebben we ons uitstekend vermaakt!

In eerdere verhalen was al te lezen dat ik in Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland ben geweest. Toch heb op een van mijn laatste dagen in Paihia, voor de derde keer een bezoek gebracht aan deze prachtige plaats. Samen met Stella, Daniëlle (2 Duitse dames) en Tobias, heb ik voor een dag een auto gehuurd. Man, wat heb ik genoten om deze dag de chauffeur uit te hangen, heerlijk! Cape Reinga was weer prachtig als altijd en ik ben blij dat ik Tobias deze plaats hebben kunnen laten zien. Op de terugweg zijn we naar de duinen geweest, waar we een sandboard hebben gehuurd. Het blijft toch gaaf hoor, dat duinsurfen (zie eerder verhaal). Enkel het omhoog klimmen is zwaar. Op de terugweg hebben we een stop gemaakt om iets te eten. Het plaatsje waar we stopten heette Mangonui. Wauw, wat een prachtige locatie is dat toch ook. Nu heb ik ondertussen al een aantal keren auto gereden in Nieuw Zeeland, maar ik begin zowaar echt te wennen aan het links rijden met het stuur aan de andere kant.

Voor zover de meest benoemenswaardige punten. Ik sta nu op het punt van een nieuwe 'start' in mijn backpackerleven. Ik kijk uit naar het maken van een volgend verhaal, omdat ik verwacht dat ik weer veel zal gaan meemaken en veel nieuwe indrukken zal gaan op doen.

Het ga jullie goed!

Een vriendelijke groet uit Nieuw Zeeland,

Anco