Cromwell, 22 januari 2015

Kia ora,

Allereerst wil ik jullie allemaal (nog/nogmaals) een gelukkig nieuwjaar wensen. Dat het voor jullie allen een mooi en gezond 2015 mag worden.

Het is een tijdje geleden dat ik iets heb geplaatst, ondanks het feit dat ik eigenlijk 3 weken geleden al makkelijk een blog had kunnen plaatsen (qua stof). Vanwege omstandigheden is het me niet gelukt om in een eerder stadium iets te plaatsen. Ik waarschuw jullie alvast, het is een vrij lang verhaal deze keer..

Zoals verteld in mijn vorige blog, heb ik begin december Paihia na bijna 3 maanden verlaten. Voor mij was dit best een vervelend moment, omdat het leven in Paihia gewoon echt m'n vertrouwde leventje geworden was. Ik had veel vrienden, bezigheden en plezier. Gelukkig weet ik dat afscheid nemen bij het backpacken hoort. Ik merk wel dat het beginnen van het nieuwe avontuur, samen met Tobias, een goede zet is geweest. We zien en doen nu nieuwe en prachtige dingen, zijn op onszelf aangeroepen en komen op verschillende plaatsen. Dit reizen maakt het backpacken wel mooi. Ik kwam immers niet naar Nieuw Zeeland om een heel jaar in één plaats te zitten. Ik ben blij dat ik samen met Tobias reis. We hebben veel dezelfde interesses, kunnen goed praten en hebben veel lol.

Het afscheid in Paihia was een mooie en bijzondere. Alle aanwezige vrienden, zijn met ons meegelopen naar de bus. Het was duidelijk dat niemand het leuk vond dat wij weggingen. Dit geeft me wel het goede gevoel dat ze ons echt mochten en respecteerden en dat het echt vrienden zijn geworden. Na iedereen geknuffeld te hebben, begon onze reis van Paihia naar Auckland Airport. Omdat ik in feite alles al had gezien op deze route, was deze reis voor mij uiterst geschikt om wat bij te slapen van het avondje stappen de nacht ervoor. Aangekomen in Auckland CBD, om een uurtje half 10 in de avond, begon het buikje wat te knorren. Aangezien de MC Donalds de dichtsbijzijnde voetselketen was, besloten we ons daar van een gezonde en lekkere maaltijd te voorzien. Nu is MC Donalds eten vaak al kwalitatief uitermate teleurstellend, maar deze MC Donalds in Auckland wist het te presteren om ZEER kwalitatief uitermate teleurstellend voedsel af te leveren aan ons als klant. Maar goed, we klagen niet! Het is altijd nog beter dan niets.

Om half elf in de avond was het tijd voor ons om de bus naar het vliegveld te pakken, met de fijne gedachte dat we daar lekker - voor een uurtje of 3 - op de vloer van het vliegveld zouden kunnen slapen. Eerlijk is eerlijk, het lag stukken beter dan onze tent in Akaroa, waarover later meer. Onze vlucht naar Christchurch zou om 06:10 in de morgen zijn. Helaas was de vertrekhal voor de binnenlandse vluchten tot 05:00 in de morgen gesloten, waardoor we waren aangeroepen op de vloer in de internationale hal.

Eenmaal ingechekt en wel - mijn backpack woog exact 25,0 kg (precies waarvoor ik had betaald) - kreeg ik een plek bij het raam. Ik heb het opstijgen en het landen alleen niet meegemaakt, omdat deze jongen al lag te slapen op de moments suprême van het vliegen. Best een knappe prestatie, omdat het comfort van de vliegtuigstoelen en de beenruimte echt om te janken waren.

Daar stonden we dan, na aankomst in Christchurch. Geen planning, geen bus die we hadden geregeld en geen slaapplek waar we direct heen konden. Eigenlijk is dit wel het leuke aan backpacken. Niet teveel regelen en alles op je af laten komen. Nadat we een bus naar het centrum hadden geregeld, begon onze zoektocht naar een slaapplek. De goedkopere bedden - voor zover de hostels in Christchurch al goedkoop zijn... - waren vrijwel allemaal bezet, waardoor we na 2,5 uur lopen uit kwamen op een tweepersoons kamer. Juist, just for the two of us. Deze rust konden we best gebruiken, want ik kan u allen verzekeren dat je schouders en je nek na 2,5 uur lopen - met 25 kg aan je rug en 6 kg aan je borst - aardig zuur beginnen te worden. De volgende dag besloten we naar een ander hostel in Christchurch- waar er nog wel goedkopere bedden ( in een dorm bedroom) beschikbaar waren - te gaan. Een dorm bedroom is een kamer die je deelt met meerdere backpackers. Dorm bedrooms zijn in feite de goedkoopste kamers in ieder hostel.

Oké, even wat over Christchurch. Christchurch is de grootste stad op het Zuidereiland, en na Auckland de grootste stad van Nieuw Zeeland. Christchurch is tevens de oudste officiële stad van Nieuw Zeeland. Deze stad stond bekend als een levendige en bruisende stad, als een echte 'place to be' voor reizigers. Helaas is de stad 4 jaar geleden getroffen door een zware aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter. Het hele stadscentrum lag plat. Ook nu is dit nog zeer duidelijk te zien. Vrijwel overal - lees ook echt overal - in het stadscentrum zijn ze bezig met het bouwen van nieuwe gebouwen en wegen. Wij zagen er dan ook niet de lol van in om hier lang te blijven. Er valt gewoon weinig te beleven momenteel. Omdat we nog geen werk hadden, besloten we om ons geluk voor een aantal dagen ergens anders te beproeven. We waren er al snel over uit, dat we naar Akaroa zouden afreizen. Akaroa (betekent 'lange haven' in Maori) staat bekend om het feit dat dit dorpje in 1840 de eerste Franse nederzetting in Nieuw Zeeland werd. Je ziet de Franse invloed nog altijd goed terug in met name de huizen en straatnamen. Ook zie je (onder andere) hier veel Franse reizigers. Akaroa is een prachtig dorpje, gelegen tussen vele heuvels en bergen (middelgebergte) wat in feite non-actieve vulkanen zijn. Tijdens de mooie reis naar Akaroa werd ons het een en ander verteld over de regio. Ook hebben we tussenstops gemaakt bij bijzondere locaties als de 'Birding Flat Beach' (een 'stenen strand' met prachtig uitzicht op een klif), 'Little River' (Een historisch treinstation met een oude wagon) en 'The Hilltop Tavern' (Een uitzichtpunt op 470 meter hoogte met een panoramisch uitzicht op Akaroa en omgeving). Op de terugweg zijn we kort gestopt bij een kaasfabriek. Hier konden we van 3 verschillende, daar gemaakte kaassoorten, een klein stukje proeven.

Om het beste uit ons verblijf in Akaroa te halen, hebben we daar de langste wandelroute gepakt die we volgens de map konden doen. De aanwijzingen voorspelden dat de wandelroute - al leek het meer een klim- en afdalingsroute - tussen de 4 en 7 uren zou duren. Het was een zware wandeling, maar het was zeker de moeite waard. Na het bereiken van de Purple Peak (590 meter hoog), besloten we om door te klimmen naar de Stony Bay Peak. Deze peak lag op 803 meter hoog.

Na 3 dagen Akaroa besloten we terug te gaan naar Christchurch. We konden hier namelijk met een nieuwe baan beginnen. Volgens de vacature hield het werk in dat we vers fruit moesten verkopen op de markt. We zouden met dit baantje niet in 1 stad blijven. Nee, we zouden gedurende de dagen van stad naar stad reizen om het heerlijke fruit te verkopen. Tevens zouden we gemakkelijk, per persoon, 100 tot 220 dollar per dag kunnen verdienen. De praktijk was echter zeer teleurstellend. Het bleek dat we alleen aardbeien moesten verkopen op straat, zonder vergunning. Een flink gedeelte van de aardbeien die we kregen, waren rot, beschimmeld of nat. De prijs die we in eerste instantie moesten vragen voor de aardbeien waren dusdanig hoog dat de mensen op straat ons vierkant uitlachten. Na 9 uur werken hadden we 32-35 van de 103 bakjes verkocht. We hebben zelfs voor deze verkochte bakjes veel moeite moeten doen. Zo hebben we een halve marathon gelopen, zijn we alle bedrijven/winkels/kantoren op het industrieterrein binnen geweest, zijn we zowel in de binnenstad (op een marktje) als bij de supermarkten weggestuurd en hebben we - nadat ik 4 kratten met aardbeien had laten vallen - aardbeien geraapt van de straat. Energie hebben we er dus zeker ingestoken.

Normaliter is het zo dat wij als verkopers zelf al deze bakjes moeten opkopen, waarna het geld dat we overhouden na de verkoop ons salaris is. Aangezien we zo'n onwijs grote voorraad aardbeien over hadden, zou dit betekenen dat we per persoon zo'n 250 dollar zouden moeten bijleggen. Amehoela dat we dat zouden doen, helemaal niet op onze eerste dag. Gelukkig dachten onze 'bazen' - die meer op veredelde hippies leken - er ook zo over. We hebben niks hoeven betalen. Toch blijft het zeer teleurstellend dat we na 9 uur werken werkelijk geen rooie cent hebben verdiend. Het hele zaakje stonk ook wel enigszins. Achteraf konden we er smakelijk om lachen. Het is wat dat betreft wel een prachtige ervaring gebleken. Jullie snappen alleen wel, dat we dit baantje direct - na 1 dag - zijn gestopt.

Vanwege het feit dat we na 1 dag al ontslag hadden genomen, besloten we ook nu om Christchurch snel weer te verlaten. Deze keer kozen we ervoor om af te reizen naar Kaikoura. Kaikoura ligt een uurtje of 3 ten noorden van Christchurch. Kaikoura staat met name bekend om het walvis- dolfijnen- en albatrosspotten. Vanwege onze financiële omstandigheden hebben wij besloten de wandelroute richting de zeehondenkolonies te doen. We hebben er aardig wat gezien. We zijn 3 nachten in Kaikoura gebleven. Buiten iedere dag wat lopen, hebben we vrij weinig uitgevoerd. Het was echter wel een mooie locatie en zeker de moeite waard om een bezoekje aan te brengen.

Tijdens onze derde dag in Kaikoura, hadden we een adres in Twizel gevonden waar we konden gaan werken voor accommodatie en eten. Om op dit adres te komen, mochten we opnieuw een leuke reis maken. We zijn 's woensdags, voor 1 nacht, met de bus vertrokken naar Christchurch, om op donderdag gelijk door te reizen naar Twizel. Na 1 overnachting in het hostel, werden we de volgende avond opgehaald door ons 'gastgezin'. Dit gezin - bestaande uit vader, moeder, en 2 dochters van respectievelijk 2,5 jaar en 8 maanden oud - huurt momenteel een huis in Twizel, omdat ze een huis met Bed en Breakfast gaan bouwen bij Lake Pukaki. Werkelijk waar, als jullie ooit een Bed en Breakfast adres nodig hebben in Nieuw Zeeland, ga dan naar dat adres! Het uitzicht wat je daar hebt is ongelooflijk mooi. Op een heldere dag kijk je over het meer uit naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. De mensen die mij op Facebook hebben, kunnen kijken naar de Kerstgroet van Tobias en mij. Deze foto geeft namelijk aan impressie van het uitzicht daar. Lake Pukaki is een meer dat bestaat uit gletsjer water. Toch viel het qua (koude) temperatuur alles mee toen we erin zwommen. Het water was aardig opgewarmd door het prachtige weer.

De afspraak wat betreft werk was dat we 4 uren per dag zouden werken voor onderdak, eten en drinken. Echter werd de eerste dag direct voorgesteld om een volle dag te werken, zodat we de tweede dag een trip bij Mount Cook konden maken. Natuurlijk zijn wij hier met alle enthousiasme op in gegaan. Tobias en ik hebben in het 'Mount Cook National Park' met z'n tweeën een mooie wandeling gemaakt. Dat het eindpunt van deze wandelroute 'Hooker valley' heette, konden wij verder weinig aan doen. Er was namelijk alleen puur natuur te zien. Ik weet dat ik in mijn blog heel vaak vermeld hoe prachtig en mooi het allemaal wel niet is in Nieuw Zeeland, maar ik kom er niet aan onderuit om ook nu weer te melden hoe waanzinnig mooi de wandeling - maar vooral het eindpunt van de wandeling - was.

De overige dagen hebben we weer gewoon gewerkt, in de volle zon. Het werk dat we hier moesten doen, bestond uit het (soort van) aanleggen van tuintjes. Het was hard werk, maar we hebben een leuke tijd gehad!

De dag voor Kerst moesten we alweer vertrekken bij dit gezin. Voor ons gaf dit een mooie kans om Kerst te gaan vieren met een paar goede vrienden, waarmee we een lange tijd hadden samengeleefd in Paihia. Onder deze goede vrienden, bevonden zich m'n twee beste maten (Fransmannen) die ik - buiten Tobias - had in Paihia. Deze hele 'Paihia-groep' bevond zich in Alexandra, om daar samen de Kerstdagen te vieren. Om vanuit Twizel in Alexandra te komen, zijn we een nieuwe manier van reizen gaan uitproberen. We zijn namelijk gaan hitchhiken (liften). Een nieuwe ervaring voor ons, maar wat pakte het goed uit. Na 3 minuten werden we al opgepikt door een Schotse reiziger van een jaar of 58 die de kant van Alexandra op moest. Hij moest niet helemaal naar dit plaatsje, maar speciaal voor ons besloot hij daar 'gewoon' even heen te rijden. Het mooie van liften is dat je sociale contacten - voor dat moment - op doet, maar vooral dat je voor niks kunt reizen van A naar B.

Het wederzien van m'n vrienden hebben we op Kerstavond goed gevierd. Wat een gezellige boel. Nadat het feestje op de camping al aardig op gang was gekomen, besloten we met een groep verder te feesten op een afgelegen parkeerplaats, aan de rand van Alexandra. Een bijzondere Kerstavond kan ik wel zeggen.

Op eerste Kerstdag kregen we een berichtje van het gastgezin waar we tot de dag ervoor hadden gewerkt. De zwager van de vrouw kon voor drie dagen twee jongens gebruiken op zijn schapenboerderij. Omdat dit precies is wat we wilden, zijn we hier direct op ingegaan. Op 27 januari werden we opgehaald op de camping in Alexandra, waarna onze reis naar Riverton - helemaal aan de onderkant van Nieuw Zeeland - begon. Deze 3 dagen werk op de schapenboerderij kunnen serieus worden bestempeld als zijnde mijn mooiste en beste ervaring die ik tot dusver in Nieuw Zeeland heb gehad. We zijn zeer nauw betrokken in het werkveld en hebben verschillende werkzaamheden uit mogen voeren. Maar gewoon het werken met schapen op zich, onbeschrijflijk! Ook in deze periode zijn we mee uitgenomen, en wel op z'n bootje. Liggend op een band achter de speedboot hebben we ons kostelijk vermaakt.

Over deze 3 dagen zou ik een heel verslag kunnen typen, al zal ik jullie deze moeite besparen.

Na de schapenboerderij zijn we direct op zoek gegaan naar een baantje in de kersenpluk. Januari is in de regio 'Central Otago' het seizoen van de kersenpluk. Na 1 dag hadden we al een baantje gevonden. Echter hebben we voor de start van deze baan bij een ander kersenbedrijf, in Cromwell, een baan gevonden die beter betaalde. De eerste werkdag was op 3 januari. De verwachting is dat het seizoen binnen 5-10 dagen zal worden afgerond. Momenteel is er echter nog niks defintief. Met wat geluk heb ik een 'bijzonder' baantje weten te krijgen binnen de kersenboerderij. Ik ben namelijk geen plukker, nee ik ben een van de vijf quadrijders. Het klinkt heel gaaf en stoer, maar het stelt vrij weinig voor. Om de 2 meter moet ik stoppen, zodat de 'lifters' de volgeplukte emmers op m'n trailer kunnen zetten. Zodra m'n bak vol is, rij ik naar de heftruckchauffeur die mijn bak van de trailer pakt en er een lege bak voor terugzet. In het begin had ik persoonlijk wat moeite met de manieren waarop de 'managers' ons benaderden. Ze waren wat onaardig, onpersoonlijk en deden soms net alsof we niks voorstelden. Toch moet ik zeggen dat dit nanverloop van dagen wel verbeterd is. Wellicht komt dit door het feit dat ze nu weten wat ze aan ons hebben en dat we zelf weten wat er van ons verwacht wordt. Ook het werk vond ik in het begin behoorlijk saai, al merk ik toch dat ik het na verloop van dagen meer ben gaan waarderen. Helaas verdien ik wel minder dan de plukkers die naar behoren - of snel - plukken. Plukkers krijgen namelijk per emmer betaald, waar ik per uur word beloond. Toch is het voor m'n knie beter om dit baantje te blijven doen. Omdat het rijden op de quad eentonig werk is, probeer ik voor mezelf toch uitdaging te zoeken. Deze uitdaging probeer ik te vinden door de lifters in mijn sectie wat aan te sturen, maar vooral door mezelf te verbeteren in het achteruit rijden met een kar (in soms kleine ruimtes). We moeten toch uitdaging blijven zoeken en het positieve ervan in blijven zien. Oja, en de weersomstandigheden tijdens het werk zijn heerlijk warm. Éen ding is zeker: It's all about the money. Ondanks het feit dat ik - zodra de kersen en het weer het toelaten - iedere dag werk, met een gemiddelde van 10 uren per dag, blijf ik mezelf prima vermaken in Nieuw Zeeland. Ik vind het echt niet erg om weer wat ritme te ervaren. Natuurlijk is een werkdag van 13 uren lang, maar ja, that's life.

*Wist je dat.. je niet alleen van pruimen - maar zeer zeker ook van teveel kersen - flink naar de wc moet?! Iedere dag komen wij als werknemers daar opnieuw achter.

Om het verhaal niet nog veel langer te maken, zal ik afsluiten met de laatste mededelingen van mijn leven hier. Momenteel verblijven we dus in de omgeving van Cromwell. We slapen op een gratis camping in Lowburn - waar we vanaf vandaag trouwens niet meer mogen verblijven -. Officieel mag je max. 3 nachten op deze camping verblijven. Laten wij er nou al 3 weken staan! Ondanks dat ik mijn busticket heb, heb ik toch besloten om samen met Tobias een auto (Honda Odyssey) te kopen van m'n beste maat uit Paihia. Het leuke is, dat we in deze auto maar 2 stoelen hebben. In de achterkant ligt namelijk een groot matras met ruimte voor spullen onder het matras. Zowel voor vervoer als accommodatie is het een fantastische auto. Zo slecht is het helemaal niet, om lekker in de auto te slapen. De bedoeling is nu om de auto met wat oranje verf op te vrolijken. We zijn immers toch echte Nederlanders. Het leuke aan zo'n gratis camping is dat er geen douches, keukens en internetvoorzieningen zijn. Maar we zouden geen backpackers zijn als we niet voor oplossingen zouden zorgen. Douchen kunnen we namelijk in het meer of in het zwembed in de stad, we eten veel brood of maken makkelijk eten klaar en wifi.. ach!

Ondanks dat een auto geld kost, kunnen we er gedurende onze reis ook veel door besparen. Onderdak hebben we voor niks en bepaalde tripjes kunnen we zelf ondernemen. Bovendien kun je met een auto zeker het dubbele uit je reis halen. Het is gewoon echt een kampeerleventje nu.

Cromwell ligt in het gebied 'Central Otago'. Met steden als Alexandra, Queenstown en Wanaka in de buurt, denk ik dat deze regio 1 van de mooiste in Nieuw Zeeland is. Het wemelt hier van gebergtes. Voor ons als Nederlanders is dat alles oogverblindend mooi. Aan de ene kant is het heel onwerkelijk om in zo'n omgeving te wonen, maar aan de andere kant lijkt het allemaal al zo vanzelfsprekend. Wat tevens bijzonder is aan Central Otago, en met name regio Cromwell, is dat het zowel de warmste als de koudste plaats van Nieuw Zeeland kan zijn. Aangezien het nu zomer is, hebben we over temperatuur echt niks te klagen. Bij jullie is dat wel anders, zo hebben anonieme bronnen mij bevestigd!

Ik had dit verhaal dubbel zo lang kunnen maken. Echter moet het leuk blijven om te lezen, vandaar dat ik er nu een einde aan brei. Ik kijk er al naar uit om het volgende verhaal te schrijven.

Een vriendelijke groet uit Cromwell, Nieuw Zeeland.

Het ga jullie goed!

Anco.