Christchurch airport, 24-03-2015

Kia Ora!

Deze blog schrijf ik vanaf het Christchurch International Airport. Vandaag vlieg ik namelijk van Christchurch naar Wellington, wat inhoudt dat ik het zuidereiland na bijna 4 maanden ga verlaten. Ik heb hier fantastische mensen ontmoet, prachtige landschappen gezien, mooie ervaringen opgedaan en bovenal echt genoten van alles, inclusief het weer. Ik heb nu een planning voor 2 weken gemaakt, waarbij ik mijn duurbetaalde en haast ongebruikte Stray Bus Ticket toch nog even ga gebruiken. Aangezien ik nog maar 2,5 week in Nieuw Zeeland over heb, zal dit een vrij vluchtig bezoek aan verschillende plaatsen worden.

Mijn vorige blog is zo'n 5 weken geleden. Omdat ik in deze 5 weken, 4 weken heb gewerkt, zal ik proberen mijn blog deze keer wat korter te houden.

Zoals in afgelopen blog verteld, waren we weer begonnen met werken. Nadat we eind december voor eten en onderdak hadden gewerkt bij een gezin in Twizel, waren we door hen gevraagd om betaald werk te komen verichten. Dit gezin is namelijk bezig - lees net begonnen - met het bouwen van een Bed en Breakfast Lodge aan Lake Pukaki. Qua locatie konden ze het bijna niet beter treffen, wat is het prachtig! Na wat getwijfel hadden we besloten om hier op in te gaan, omdat het werk ons een nieuwe ervaring zou bieden. Bovendien was het erg makkelijk dat het werk min of meer naar ons kwam in plaats van dat wij actief op zoek moesten naar een baan. Dat scheelde toch weer een hoop gezoek en gedoe. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan..

Omdat de bouw eigenlijk net is begonnen, heb ik in mijn 4 weken daar, geholpen met het aanleggen van de fundering. Ondanks het feit dat ik twee linkerhanden en geen ervaring had, waren de werkzaamheden prima te doen voor ongeschoolde Bob de Bouwers. Het werk was erg afwisselend en kende vele facetten. Voor zowel Tobias als mij, was dit werk dan ook erg leerzaam en interessant. Nu is het tevens zo, dat het op de bouwlocatie vrijwel altijd goed weer schijnt te zijn. Je ziet het soms in de verte en om je heen overal regenen, terwijl het bij ons zonnig is. De weersomstandigheden tijdens het werk waren doorgaans dan ook stralend. Enkel in mijn laatste week was het wat kouder. Ondanks de 25 graden overdag, moesten we ineens iedere morgen het ijs van de voorruit halen.

Om zveel mogelijk geld te besparen, haddenen we besloten om de eerste 3 weken niet bij Mike en Anna in huis te gaan wonen. We zouden hier namelijk uren voor moeten inleveren, wat in feite zeer logisch is. Om meer geld in eigen zak te houden, hadden we ervoor gekozen op de bouwlocatie - zo afgelegen als wat, maar met een waanzinnig uitzicht - te gaan wonen. Afwisselend sliepen we in de tent en in de auto. Na het werk reden we altijd met de auto naar beneden om de weg over te steken. Hier was onze douche (Lake Pukaki) en keuken (klein gaskokertje uit onze auto) namelijk gevestigd. Nadat we onze afwas netjes hebben gedaan (in het meer) reden we weer terug naar boven. Hier waren we vervolgens weer op ons tweeën aangeroepen, wat eigenlijk zeer leuk was. Eens in de 2/ 3 dagen reden we naar Twizel -wat zo'n 15 kilometer van onze locatie verwijderd ligt- om boodscappen te doen. We keken hier altijd reikhalzend naar uit, omdat we dan tenminste iets te doen hadden. Vaak reden we dan gelijk even door naar Mike en Anna om van het internet gebruik te maken. Voordeel van deze bezoekjes aan Mike en Anna was wel, dat ze ons een drietal keren een gratis slaapplek in een echt bed hebben aangeboden.

Na 2 weken gewerkt te hebben, was er voor ons even niks meer te doen. We werden dan ook voor een week op onbetaalde bouwvak gestuurd. Natuurlijk best lekker om vakantie te hebben, maar betekende wel dat we een week geld zouden mislopen en meer zouden uitgeven. Toch waren we erg positief over onze week vrij, omdat dit ons de mogelijkheid bood de Westcoast af te reizen. De Westcoast was voor ons in feite nog het enige stuk die wij van het Zuidereiland moesten reizen.

Op zondag zijn we in Twizel vertrokken voor een 9/10 uur durende autorit naar Motueka. De volgende morgen zouden we namelijk aan de Abel Tasman Coast Track - 1 van de 9 'Great Walks of New Zealand'- beginnen. Met veel energie en motivatie startten we op maandagmorgen 11 uur aan de 3 dagen durende wandelroute, waarin we zo'n 60 kilometer af zouden leggen. 60 kilometer lijkt niet veel, maar vergis je niet in he feit dat er genoeg (steile) beklimmingen en dus afdalingen, stranden om over te lopen en overige obstakels in verborgen zaten. Het grootste obstakel was echter die zware rugzak. Omdat je voor 3 dagen eten, een tent en wat al niet meer moet meenemen, weegt zo'n rugzak al gauw aardig wat. Met name de tweede dag (30 km) was erg pittig. Toch hebben we het als 2 onervaren wandelaars wel gewoon gedaan! De natuur en het weer waren prachtig. Het was dan ook echt genieten en we zijn trots en blij dat we dit avontuur hebben beleefd.

Nadat we op woensdag de finishlijn hadden behaald, besloten we af te reizen naar de locatie waar de watertaxi's vertrokken. We moesten toch weer bij onze auto, 60 km verderop, zien te komen. Ook de watertaxi was een leuke activiteit als afsluiter van deze enerverende dagen.

Na terugkomst bij de auto, besloten we om gelijk aan een 4 uur durende autorit te beginnen. Om wat tijd te winnen - we hadden immers maar een week - besloten we naar Greymouth te rijden. Greymouth is een leuk plaatsje aan de Westkust van Nieuw Zeeland. Het hostel waarin we verbleven was tevens erg leuk, waardoor we besloten 2 nachten te blijven. De tijd in Greymouth hebben we goed besteed. Zo zijn we naar de Pancake Rocks gereden, wat onwijs mooi was. Ook hebben we onze auto 'APK' (in Nieuw Zeeland 'WOF') laten keuren. Gelukkig was de auto nog in prima staat. Er hoefde dan ook niks aan ons oranje monster te worden gedaan.

De Westcoast staat er om bekend erg groen en mooi (waar niet..?) te zijn. Echter staat de Westcoast er ook om bekend dat het er meer wel dan niet regent. Dit gegeven kunnen wij beamen. Het was prachtig, maar we hebben veel slecht weer gehad. Tijdens onze rit van Greymouth naar Franz Josef, wat bekend staat om zijn grote gletsjer, was het al flink aan het zeiken. We hebben hierdoor bedroevend weinig van Franz Josef - waar we 1 nacht verbleven - gezien.

Op zaterdagmorgen besloten we Franz Josef te verlaten voor een lange autorit - waar we met name de eerste 2 uren noodweer hadden - naar Queenstown. In Queenstown waren wat vrienden gestationeerd, waar ik in Paihia lang mee had samengewoond. Met 2 ervan heb ik ook in Cromwell nog eens een maand geleefd. Na aankomst bij onze vrienden werd de bbq aangeslingerd. Met wat drankjes en (drank)spelletjes in het hostel en een uitstapje naar de stad, is dit een avond geworden om nooit meer te vergeten. Erg leuk om deze vrienden weer gezien te hebben!

Na Queenstown moesten we helaas weer terug naar Twizel omdat we de volgende dag weer aan de arbeid moesten. We hebben al met al hele mooie dingen gezien aan de Westcoast, maar voor mijn gevoel valt er nog veel meer uit te halen. Des te meer een reden om ooit weer eens terug te gaan naar Nieuw Zeeland (op vakantie).

Na weer een week werken, zouden er op zaterdag en zondag wat vrienden en familie van Mike en Anna komen om te helpen met het tuinieren/landscapen bij de Lodge. Ons werd gevraagd of we ook wilden werken, al zouden we er geen geld voor krijgen. Als we zaterdags zouden werken, mochten we vanaf dan een hele week bij hun in huis slapen en als we ook zondags zouden werken kregen we ook het eten gratis. Omdat we verder toch niks beter te doen hadden en op boodschappen konden gaan besparen, hadden we besloten het weekend ook gezellig te gaan helpen. Dit betekende wel dat we geen dag vrij zouden hebben, maar ach, we zijn 2 jonge kerels dus we hadden niks te klagen.

In de laatste werkweek had ik onze auto te koop gezet. Nadat ik hem eigenlijk al mondeling verkocht had, bleek (vermoedelijk) met een oplichter te maken te hebben. De verkoop aan deze pannekoek heb ik dus gauw beëindigd. Gelukkig kwam er nog meer interesse, al is het een groot feit dat in dit moment van het jaar de auto's veel minder waard zijn dan aan het begin van de zomer. Ik heb hem gisteren dan ook verkocht aan een Nederlandse kerel, voor aanzienlijk minder dan waar ik hem in eerste instantie voor wilde verkopen. Echter heb ik het advies van een dealer ingeroepen, die aangaf dat auto's nu zeer weinig waard zijn. Het bedrag dat ik ervoor kreeg, vond hij eigenlijk nog behoorlijk netjes. Het was voor mij een hele fijne ervaring om een auto te hebben in Nieuw Zeeland. Het is makkelijk, gaaf en je bent veel minder afhankelijk. Het leukste was stiekem toch wel het spuiten van de auto, waardoor wij de auto echt uniek hebben gemaakt.

In ieder geval sluit ik bij deze opnieuw een hoofdstuk van mijn reis af, namelijk het reizen en leven op het Zuidereiland. Het was prachtig! Nieuw Zeeland zit er bijna voor mij op. De gedachte hieraan geeft me best een rotgevoel. Toch moeten we het positief bekijken. Sydney en 2,5/3 maanden Azië zitten er namelijk nog aan te komen. Genoeg te genieten nog!

Ik wens jullie allemaal het beste!

Groeten uit Nieuw Zeeland.

Anco