Senggigi,21-05-2014

Dusss, dan sta je ineens in Medan, Sumatra, Indonesië. De eerste ervaringen waren gelijk erg bijzonder te noemen. Allereerst kwam ik er na de paspoortcontrole in Bangkok achter dat er geen pinautomaten meer waren. Aangezien ik verder geen geld meer in m'n portemonnee had en ik 35 dollar moest hebben voor mijn Visa on Arrival in Indonesië, zag ik de problemen al een beetje hangen. Nu vind ik het al vrij bijzonder dat je na een paspoortcontrole wel 100 wisselkantoren plaatst, maar niet 1 pinautomaat. Onder het mom van 'no worries, we zien straks wel hoe het afloopt' besloot ik met een rustig gevoel het vliegtuig in te stappen. Dat ze tijdens deze 2 uur durende vlucht met drinken langskwamen, maakte mijn vlucht er in eerste instantie alleen maar beter op. Echter bleek dat ik - na het al besteld te hebben van een koffie - moest betalen voor het drinken. Ja hallo, ik had toch helemaal geen geld meer in m'n portomonne en met Credit Card betalen lieten ze ook niet toe. De koffie heb ik na ontvangst dan ook netjes geretourneerd richting het cabinepersoneel. Na een verder vlekkeloze vlucht kwam ik aan in Medan, Indonesië. Na te hebben uitgelegd waarom ik (nog) geen cash geld had, stuurden ze me netjes naar een ATM. Echter moest ik hiervoor wel onder een lint doorkruipen - waarmee ik dus de douane netjes omzeilde - en mijn handbagage door de scan laten halen. Na wat cash geld te hebben gepind, werd ik door een zij-ingang - ook hier werd ik netjes gecontroleerd - teruggestuurd naar het 'Visa on Arrival' loket. Vervolgens verliep de procedure van douane, bagage ophalen en alles laten scannen op rolletjes. Je denkt na dat moment lekker wat rust voor jezelf te hebben. Helaas bleek ook dit niet zo te zijn. Ik liep een man tegen het lijf die mijn vervoer vervolgens regelde richting Medan. Zelf reed hij ook mee. Hij bleek voor een reisbureau-achtig-iets te werken. Leuke vent, goede babbel, maar op den duur begon ik me toch af te vragen of hij niemand anders kon gaan entertainen. Aangekomen bij het hotel, nam hij me zelfs onder lichte dwang mee naar een goedkoop eettentje. Ik heb hem duidelijk uitgelegd dat ik uiteraard niet voor zijn eten ging betalen. Verder vond ik het dan nog wel prima om even met hem te gaan eten. In ieder geval een bewogen eerste dag in- en naar Indonesië.

Al snel bleek dat Medan absoluut niet de moeite is om lang te blijven. Er is weinig moois te zien, het is er ongelooflijk druk en het verkeer is werkelijk waar belachelijk (en dat zeg ik zelfs nadat ik Kenia en Thailand heb ervaren). Achteraf heb ik van veel reizigers gehoord dat Medan gewoon echt niet leuk is. Ik was dan ook blij dat ik op mijn tweede dag in Indonesië Medan direct zou verlaten en wel richting Bukit Lawang. In Bukit Lawang zou ik Steffi - een Duitse meid waarmee ik wat door Indonesië aan het reizen ben - treffen. Bukit Lawang is onder toeristen geliefd vanwege de jungle, officieel het Gunung Leuser-National Park genoemd. In dit National Park kom je tijdens de jungletochten gegarandeerd wilde en tevens zeldzame Oerang Oetans en overige aapsoorten tegen. Uiteraard kon ik dit niet aan mezelf voorbij laten schieten. De 1-daagse wandeltocht die ik heb gedaan was werkelijk prachtig. Buiten een aantal Oerang Oetans heb ik tevens (!!!!!!!!!!!!!) .Met name de Oerang Oetans komen heel dicht bij. Ze kunnen wat gevaarlijk zijn in feite, maar gelukkig had ik een ervaren gids bij die weet hij met de apen moet omgaan. De gidsen voeren de Oerang Oetans met bananen, zodat ze zich in ieder geval op dat moment netjes gedragen. Nu had ik in de dierentuin al eens apen gezien, maar het ervaren van deze dieren in wildlife is echt iets unieks.

Nadat ik in de avond Steffi had ontmoet, besloten we om de volgende dag het transport richting Lake Toba - met onderweg een tussenstop bij Sipiso-Piso waterval - te nemen. Hier stond de ferry richting het eiland (Pulau) Samosir op ons te wachten. Helemaal in dit gebied besefte ik direct dat ik Indonesië veel mooier en veel interessanter vind dan Thailand. De natuur is zo ongelooflijk mooi. Ook de mensen zijn naar mening leuker en spreken beter Engels, ondanks dat ik in Indonesië wel sterk merk dat ze minder aan toeristen gewend zijn dan in Thailand. Als 'blanke' word je constant nagekenen. In het begin voelde ik me hier wat ongemakkelijk door. Dit ongemakkelijke gevoel in combinatie met het 'wat kan mij het eigenlijk allemaal schelen gevoel' maakt ook dit weer een leuke ervaring. In Kenia was dit immers ook het geval.

Tijdens onze eerste volledige dag op Samosir eiland, besloten we met 2 andere Spanjaarden een motorscooter te huren. Rijdend over regelmatig erg slechte wegen, zagen we de meest prachtige landschappen. Ook moesten we vaak afremmen om de schoolkinderen die richting huis liepen van High Fives te voorzien. Sommige landschappen deden me in feite wat aan Nieuw Zeeland denken. Mooi dus! Na Lake Toba, Samosir, stond de rit naar Berastagi op het programma. Berastagi staat bekend om de 2 nog altijd actieve vulkanen (Sibayak en Sinabung) die in de buurt liggen. De ochtend na aankomst, zijn we om 4 uur opgestaan om rond 04:30 de klim naar de top van de vulkaan Sibayak te gaan maken. Het schijnt dat je vanaf de top van de vulkanen een werkelijk prachtige zonsopgang kunt zien. Bewapend met een zaklamp begonnen we onze klimtocht op een zeer modderig pad naar boven. Een erg goede wake-up oefening wel te zeggen. Helaas bleek het onwaarschijnlijk bewolkt te zijn, helemaal op het tijdstip dat de zonsopgang plaats zou moeten vinden. Onze zonsopgang was dan ook te zien als zijnde een gigantisch wit gordijn. Buiten het feit dat we de zonsopgang hebben gemist, was het overige uitzicht ook tot nul gedegradeerd. Dit was vrij teleurstellend, al hebben we uiteindelijk in de krater zelf mooie dingen gezien. In ieder geval zal ik zeker eens op google opzoeken hoe alles eruit zou zijn tijdens heldere weersomstandigheden.

Bovenstaand verhaal gaat over mijn eerste hele week in Sumatra. Aangezien ik slechts 4 weken in Indonesië te reizen heb, besloten we om na het klimmen van de vulkaan richting het vliegveld van Medan af te reizen om ons richting Bali te gaan begeven. De reis van Berastagi naar Medan Airport was een van de meest memorabele reizen die ik tijdens mijn trip heb meegemaakt. Allereerst kwam dit al door het feit dat de chauffeur een van de grootste kloothommels was die ik in mijn al 8,5 maand durende reis heb ontmoet. Zijn hele rijgedrag straalde een gigantische arrogantie en onverantwoordelijkheid uit, dit in combinatie met het feit dat hij fijn deed waar hij zin in had (roken in de auto, constant uit zijn raam roggelen etc.). We zouden 30000 Rupiah in totaal (2 euro) moeten betalen. Echter toen we 50000 Rupiah betaalden omdat we niks anders hadden - wachtend op wisselgeld - besloot hij dat hij het kon maken niks terug te geven. Dit aangevend met wilde armgebaren besloten wij er toch wat van te zeggen. Na veel moeite hebben we toch 10000 Rupiah teruggekregen, wat nog altijd 10000 Rupiah te weinig is. Nu is 10000 Rupiah nog geen euro, maar het gaat met name om de manier waarop! Tevens zat ik al flink opgekropt vanwege Steffi's grote backpack (die op mijn schoot lag) en onze 2 kleine rugtassen. Toch besloot de chauffeur op een bepaald moment mijn grote 18,5 kg wegende rugzak uit de koffer te pakken en ook op onze schoot te plaatsen. Ik kan absoluut geen reden bedenken voor deze ongelooflijk misselijke acti, hij lag gewoon netjes in de kofferbak.. O, en we zaten ook met 9 personen achterin, terwijl er slechts 6 plaatsen waren. Goed, gelukkig kwamen we op den duur aan in Medan. In Medan moesten we ons verdere transport zien te vinden naar het vliegveld. Een goedkope publieke taxi bracht ons een eind richting het vliegveld, al moesten we op een bepaald moment wel op de taxi overstappen. Deze publieke taxi was ook een gezellige ervaring. De taxi naar het vliegveld gaf ons echter weer het gevoel belazerd te worden. Afgesproken was dat we 50000 Rupiah in totaal moesten betalen. Aangekomen op het vliegveld bleek dat hij 50000 Rupiah per persoon wilde hebben. We zijn kort de discussie aangegaan met hem, maar al snel bleek dat dit gewoon weinig zin had. Aangezien we 3 euro extra kwijt waren, besloten we gewoon te betalen. Ze proberen je als toerist toch met enige regelmaat wat te belazeren. Er is soms gewoon weinig wat je kunt doen aan dit jammerlijke feit. Gelukkig zijn er zeer veel Indonesische mensen die wel erg behulpzaam en eerlijk zijn, zelfs als ze amper Engels spreken. Wat dat betreft is de Indonesische bevolking echt wel een super volk.

Om 6 uur 's avonds kwamen we aan het op het vliegveld in Medan. Een prima tijd, ware het niet dat ons vliegtuig richting Bali pas om 9 uur de volgende morgen zou vertrekken. We hadden echter besloten gewoon naar het vliegveld te gaan, omdat we hier gratis konden slapen. Ik moet zeggen dat ik naar omstandigheden heerlijk heb geslapen op 4 stoeltjes.

Eenmaal aangekomen in Bali, bleek het weer een stuk beter te zijn dan op Sumatra. Een heerlijk zonnetje heette ons hartelijk welkom op dit toeristische eiland. Onze eerste bestemming op Bali was het stadje Ubud, wat bekend staat om het feit dat er vele (schilder) artiesten wonen. Tevens er de omgeving rijkelijk gevuld met prachtige rijstvelden/terrassen. In Ubud hebben we wat rondgelopen, een marktje bezocht, een echte Balinese massage ondergaan en uiteraard een wandeling gemaakt door de rijstvelden. Het hostel waarin we verbleven was nog geen maand oud.

Na Ubud vonden we het tijd om de stranden op te zoeken. Aangezien we in Indonesië nog geen strand hadden gezien, keken we daar reikhalzend naar uit. De bestemming die we hiervoor uitkozen was 'Padanbai'. In Padangbai hebben we 2 dagen op 'White Sand Beach' (lekker origineel) doorgebracht. Tevens hebben we de Blue Lagoon Beach bezocht, waar je prachtig kunt snorkelen. Eigenlijk was het de eerste keer dat ik echt op deze manier ging snorkelen. Ik was dan ook erg onder de indruk van de grote variatie in vissen, welke je in alle kleuren en maten tegenkomt. Prachtig.

Na 4 nachten op Bali te hebben vertoefd, was het weer tijd om te verkassen naar het volgende eiland en wel naar het eiland Gili Trawangan. Gili T is onderdeel van de Gili Islands, samen met 2 andere eilanden. Gili T is van deze 3 eilanden het meest toeristisch en wordt dan ook het drukst bezocht door jong volk als ik.... De aankomst op dit eiland was gelijk prachtig te noemen. Het stikt er van de witte stranden, de zee is mooi blauw en helder en er is geen motorisch verkeer op dit eiland. De vervoersmogelijkheden op het eiland zijn de paard met koets, fiets en electrische scooter. Onze 2 dagen op Gili T hebben we relaxed en leuk besteed. Zo zijn we op de eerste dag naar het strand gegaan en hebben we 's avonds op de lokale en drukbezochte foodmarket onze maaltijd genuttigd. We kwamen hier in contact met 2 locals (1 van Bali en 1 van Lombok), waar we gezellig mee hebben gepraat over cultuur en leven in Indonesië. De tweede dag hebben we een fiets gehuurd om het gehele eiland mee rond te fietsen. Dit rondje rond het eiland is in feite prima te doen in 1 uur tijd. Uiteraard zijn we een aantal keren gestopt om van het mooie uitzicht en de prachtige stranden te genieten. Omdat er klaarblijkelijk ook mooie zonsondergangen te zien zijn vanaf dit eiland, hadden we ons in de avond geïnstalleerd bij een restaurant aan het strand, om onder het genot van een bier de zonsondergang te aanschouwen. Ik heb in Nieuw Zeeland mooiere gezien, maar ook deze was weer goed te doen. Zonsopkomsten en zonsondergangen blijven toch erg mooi en ik ben ze zeker ontzettend gaan waarderen.

Na 2 dagen Gili Trawangan zat het bezoek aan dit eiland er weer op. Vanmorgen zijn Steffi en ik naar Lombok vertrokken. Steffi is voor 1 nacht naar de plek Mataram afgereisd omdat ze haar toeristenvisum moet verlengen. Zelf ben ik in Senggigi uitgestapt. Zaterdagmorgen zullen we op een 4 daagse boottrip langs wat eilanden gaan. Het schijnt absoluut fantastisch te zijn. Het is in ieder geval een zekerheidje dat ik prachtige dingen zal gaan zien. De boottrip zal eindigen op het eiland Flores. Hier zal ik 2 dagen blijven, om vervolgens de 28e mei naar Yogyakarta (Java) te vliegen. Mijn bedoeling is om rond 1 juni toch nog een land aan mijn trip toe te voegen in mijn laatste paar dagen weg van thuis. Ik zal mijn laatste dagen waarschijnlijk - ik blijk qua reizen zo veranderlijk als het weer te zijn dus ik hou het even op waarschijnlijk - in Maleisië gaan doorbrengen.

In ieder geval, Indonesië is prachtig! Ik ben ontzettend blij dat ik mijn kans heb gepakt om naar dit land te gaan. Helaas kan ik lang niet alles en al helemaal lang niet alle eilanden zien, maar iets is al een stuk beter dan niets. Mocht ik ooit terugkeren naar Indonesië, dan weet ik in ieder geval waar ik allemaal nog naar toe kan.

Ik sluit weer af met een paar simpele 'wist je datjes' en wil jullie verder het allerbeste toewensen.

Een vriendelijke groet uit Indonesië,

Anco

Wist je dat:

- Indonesiërs over het totaal gezien een stuk beter Engels praten dan Thaise mensen...

- Je in Indonesië best wat woorden terugziet die uit het Nederlands afkomstig zijn...

- Ik het Indonesische eten goddelijk lekker vind (bv. Babi Panggang en Satey)...

- Ik absoluut, maar dan ook absoluut geen spijt heb van mijn keuze om naar Indonesië te gaan (i.p.v. Laos, Cambodja en Vietnam)...

- Ik natuurlijk niet kan zeggen of deze landen minder mooi zijn, maar ik wel kan zeggen dat Indonesië in ieder geval prachtig mooi is...

- Je beter geen Fish en Chips kunt bestellen in Indonesië, omdat de kans bestaat dat je bij deze maaltijd een stukje vis met slechts 3 frietjes krijgt (schijnt de Indonesische manier van Fish en Chips te zijn)............................

- Ik m'n ogen niet kon geloven toen ik dit voorgeschoteld kreeg en eigenlijk keihard moest lachen ondanks dat ik er gigantisch de pest in had...

- Heel veel Indonesische mensen met (Westerse) toeristen op de foto willen, maar dat ze dit aan de mannelijke toeristen stiekem minder durven te vragen dan aan de vrouwelijke toeristen...

- het verhaal weer in heel veel etappes is geschreven, dus mochten bepaalde stukken voor geen meter kloppen of slecht geschreven zijn... mijn excuses :)