Toplocatie: Indonesië

Indonesië, een fantastische keuze!

Senggigi,21-05-2014

Dusss, dan sta je ineens in Medan, Sumatra, Indonesië. De eerste ervaringen waren gelijk erg bijzonder te noemen. Allereerst kwam ik er na de paspoortcontrole in Bangkok achter dat er geen pinautomaten meer waren. Aangezien ik verder geen geld meer in m'n portemonnee had en ik 35 dollar moest hebben voor mijn Visa on Arrival in Indonesië, zag ik de problemen al een beetje hangen. Nu vind ik het al vrij bijzonder dat je na een paspoortcontrole wel 100 wisselkantoren plaatst, maar niet 1 pinautomaat. Onder het mom van 'no worries, we zien straks wel hoe het afloopt' besloot ik met een rustig gevoel het vliegtuig in te stappen. Dat ze tijdens deze 2 uur durende vlucht met drinken langskwamen, maakte mijn vlucht er in eerste instantie alleen maar beter op. Echter bleek dat ik - na het al besteld te hebben van een koffie - moest betalen voor het drinken. Ja hallo, ik had toch helemaal geen geld meer in m'n portomonne en met Credit Card betalen lieten ze ook niet toe. De koffie heb ik na ontvangst dan ook netjes geretourneerd richting het cabinepersoneel. Na een verder vlekkeloze vlucht kwam ik aan in Medan, Indonesië. Na te hebben uitgelegd waarom ik (nog) geen cash geld had, stuurden ze me netjes naar een ATM. Echter moest ik hiervoor wel onder een lint doorkruipen - waarmee ik dus de douane netjes omzeilde - en mijn handbagage door de scan laten halen. Na wat cash geld te hebben gepind, werd ik door een zij-ingang - ook hier werd ik netjes gecontroleerd - teruggestuurd naar het 'Visa on Arrival' loket. Vervolgens verliep de procedure van douane, bagage ophalen en alles laten scannen op rolletjes. Je denkt na dat moment lekker wat rust voor jezelf te hebben. Helaas bleek ook dit niet zo te zijn. Ik liep een man tegen het lijf die mijn vervoer vervolgens regelde richting Medan. Zelf reed hij ook mee. Hij bleek voor een reisbureau-achtig-iets te werken. Leuke vent, goede babbel, maar op den duur begon ik me toch af te vragen of hij niemand anders kon gaan entertainen. Aangekomen bij het hotel, nam hij me zelfs onder lichte dwang mee naar een goedkoop eettentje. Ik heb hem duidelijk uitgelegd dat ik uiteraard niet voor zijn eten ging betalen. Verder vond ik het dan nog wel prima om even met hem te gaan eten. In ieder geval een bewogen eerste dag in- en naar Indonesië.

Al snel bleek dat Medan absoluut niet de moeite is om lang te blijven. Er is weinig moois te zien, het is er ongelooflijk druk en het verkeer is werkelijk waar belachelijk (en dat zeg ik zelfs nadat ik Kenia en Thailand heb ervaren). Achteraf heb ik van veel reizigers gehoord dat Medan gewoon echt niet leuk is. Ik was dan ook blij dat ik op mijn tweede dag in Indonesië Medan direct zou verlaten en wel richting Bukit Lawang. In Bukit Lawang zou ik Steffi - een Duitse meid waarmee ik wat door Indonesië aan het reizen ben - treffen. Bukit Lawang is onder toeristen geliefd vanwege de jungle, officieel het Gunung Leuser-National Park genoemd. In dit National Park kom je tijdens de jungletochten gegarandeerd wilde en tevens zeldzame Oerang Oetans en overige aapsoorten tegen. Uiteraard kon ik dit niet aan mezelf voorbij laten schieten. De 1-daagse wandeltocht die ik heb gedaan was werkelijk prachtig. Buiten een aantal Oerang Oetans heb ik tevens (!!!!!!!!!!!!!) .Met name de Oerang Oetans komen heel dicht bij. Ze kunnen wat gevaarlijk zijn in feite, maar gelukkig had ik een ervaren gids bij die weet hij met de apen moet omgaan. De gidsen voeren de Oerang Oetans met bananen, zodat ze zich in ieder geval op dat moment netjes gedragen. Nu had ik in de dierentuin al eens apen gezien, maar het ervaren van deze dieren in wildlife is echt iets unieks.

Nadat ik in de avond Steffi had ontmoet, besloten we om de volgende dag het transport richting Lake Toba - met onderweg een tussenstop bij Sipiso-Piso waterval - te nemen. Hier stond de ferry richting het eiland (Pulau) Samosir op ons te wachten. Helemaal in dit gebied besefte ik direct dat ik Indonesië veel mooier en veel interessanter vind dan Thailand. De natuur is zo ongelooflijk mooi. Ook de mensen zijn naar mening leuker en spreken beter Engels, ondanks dat ik in Indonesië wel sterk merk dat ze minder aan toeristen gewend zijn dan in Thailand. Als 'blanke' word je constant nagekenen. In het begin voelde ik me hier wat ongemakkelijk door. Dit ongemakkelijke gevoel in combinatie met het 'wat kan mij het eigenlijk allemaal schelen gevoel' maakt ook dit weer een leuke ervaring. In Kenia was dit immers ook het geval.

Tijdens onze eerste volledige dag op Samosir eiland, besloten we met 2 andere Spanjaarden een motorscooter te huren. Rijdend over regelmatig erg slechte wegen, zagen we de meest prachtige landschappen. Ook moesten we vaak afremmen om de schoolkinderen die richting huis liepen van High Fives te voorzien. Sommige landschappen deden me in feite wat aan Nieuw Zeeland denken. Mooi dus! Na Lake Toba, Samosir, stond de rit naar Berastagi op het programma. Berastagi staat bekend om de 2 nog altijd actieve vulkanen (Sibayak en Sinabung) die in de buurt liggen. De ochtend na aankomst, zijn we om 4 uur opgestaan om rond 04:30 de klim naar de top van de vulkaan Sibayak te gaan maken. Het schijnt dat je vanaf de top van de vulkanen een werkelijk prachtige zonsopgang kunt zien. Bewapend met een zaklamp begonnen we onze klimtocht op een zeer modderig pad naar boven. Een erg goede wake-up oefening wel te zeggen. Helaas bleek het onwaarschijnlijk bewolkt te zijn, helemaal op het tijdstip dat de zonsopgang plaats zou moeten vinden. Onze zonsopgang was dan ook te zien als zijnde een gigantisch wit gordijn. Buiten het feit dat we de zonsopgang hebben gemist, was het overige uitzicht ook tot nul gedegradeerd. Dit was vrij teleurstellend, al hebben we uiteindelijk in de krater zelf mooie dingen gezien. In ieder geval zal ik zeker eens op google opzoeken hoe alles eruit zou zijn tijdens heldere weersomstandigheden.

Bovenstaand verhaal gaat over mijn eerste hele week in Sumatra. Aangezien ik slechts 4 weken in Indonesië te reizen heb, besloten we om na het klimmen van de vulkaan richting het vliegveld van Medan af te reizen om ons richting Bali te gaan begeven. De reis van Berastagi naar Medan Airport was een van de meest memorabele reizen die ik tijdens mijn trip heb meegemaakt. Allereerst kwam dit al door het feit dat de chauffeur een van de grootste kloothommels was die ik in mijn al 8,5 maand durende reis heb ontmoet. Zijn hele rijgedrag straalde een gigantische arrogantie en onverantwoordelijkheid uit, dit in combinatie met het feit dat hij fijn deed waar hij zin in had (roken in de auto, constant uit zijn raam roggelen etc.). We zouden 30000 Rupiah in totaal (2 euro) moeten betalen. Echter toen we 50000 Rupiah betaalden omdat we niks anders hadden - wachtend op wisselgeld - besloot hij dat hij het kon maken niks terug te geven. Dit aangevend met wilde armgebaren besloten wij er toch wat van te zeggen. Na veel moeite hebben we toch 10000 Rupiah teruggekregen, wat nog altijd 10000 Rupiah te weinig is. Nu is 10000 Rupiah nog geen euro, maar het gaat met name om de manier waarop! Tevens zat ik al flink opgekropt vanwege Steffi's grote backpack (die op mijn schoot lag) en onze 2 kleine rugtassen. Toch besloot de chauffeur op een bepaald moment mijn grote 18,5 kg wegende rugzak uit de koffer te pakken en ook op onze schoot te plaatsen. Ik kan absoluut geen reden bedenken voor deze ongelooflijk misselijke acti, hij lag gewoon netjes in de kofferbak.. O, en we zaten ook met 9 personen achterin, terwijl er slechts 6 plaatsen waren. Goed, gelukkig kwamen we op den duur aan in Medan. In Medan moesten we ons verdere transport zien te vinden naar het vliegveld. Een goedkope publieke taxi bracht ons een eind richting het vliegveld, al moesten we op een bepaald moment wel op de taxi overstappen. Deze publieke taxi was ook een gezellige ervaring. De taxi naar het vliegveld gaf ons echter weer het gevoel belazerd te worden. Afgesproken was dat we 50000 Rupiah in totaal moesten betalen. Aangekomen op het vliegveld bleek dat hij 50000 Rupiah per persoon wilde hebben. We zijn kort de discussie aangegaan met hem, maar al snel bleek dat dit gewoon weinig zin had. Aangezien we 3 euro extra kwijt waren, besloten we gewoon te betalen. Ze proberen je als toerist toch met enige regelmaat wat te belazeren. Er is soms gewoon weinig wat je kunt doen aan dit jammerlijke feit. Gelukkig zijn er zeer veel Indonesische mensen die wel erg behulpzaam en eerlijk zijn, zelfs als ze amper Engels spreken. Wat dat betreft is de Indonesische bevolking echt wel een super volk.

Om 6 uur 's avonds kwamen we aan het op het vliegveld in Medan. Een prima tijd, ware het niet dat ons vliegtuig richting Bali pas om 9 uur de volgende morgen zou vertrekken. We hadden echter besloten gewoon naar het vliegveld te gaan, omdat we hier gratis konden slapen. Ik moet zeggen dat ik naar omstandigheden heerlijk heb geslapen op 4 stoeltjes.

Eenmaal aangekomen in Bali, bleek het weer een stuk beter te zijn dan op Sumatra. Een heerlijk zonnetje heette ons hartelijk welkom op dit toeristische eiland. Onze eerste bestemming op Bali was het stadje Ubud, wat bekend staat om het feit dat er vele (schilder) artiesten wonen. Tevens er de omgeving rijkelijk gevuld met prachtige rijstvelden/terrassen. In Ubud hebben we wat rondgelopen, een marktje bezocht, een echte Balinese massage ondergaan en uiteraard een wandeling gemaakt door de rijstvelden. Het hostel waarin we verbleven was nog geen maand oud.

Na Ubud vonden we het tijd om de stranden op te zoeken. Aangezien we in Indonesië nog geen strand hadden gezien, keken we daar reikhalzend naar uit. De bestemming die we hiervoor uitkozen was 'Padanbai'. In Padangbai hebben we 2 dagen op 'White Sand Beach' (lekker origineel) doorgebracht. Tevens hebben we de Blue Lagoon Beach bezocht, waar je prachtig kunt snorkelen. Eigenlijk was het de eerste keer dat ik echt op deze manier ging snorkelen. Ik was dan ook erg onder de indruk van de grote variatie in vissen, welke je in alle kleuren en maten tegenkomt. Prachtig.

Na 4 nachten op Bali te hebben vertoefd, was het weer tijd om te verkassen naar het volgende eiland en wel naar het eiland Gili Trawangan. Gili T is onderdeel van de Gili Islands, samen met 2 andere eilanden. Gili T is van deze 3 eilanden het meest toeristisch en wordt dan ook het drukst bezocht door jong volk als ik.... De aankomst op dit eiland was gelijk prachtig te noemen. Het stikt er van de witte stranden, de zee is mooi blauw en helder en er is geen motorisch verkeer op dit eiland. De vervoersmogelijkheden op het eiland zijn de paard met koets, fiets en electrische scooter. Onze 2 dagen op Gili T hebben we relaxed en leuk besteed. Zo zijn we op de eerste dag naar het strand gegaan en hebben we 's avonds op de lokale en drukbezochte foodmarket onze maaltijd genuttigd. We kwamen hier in contact met 2 locals (1 van Bali en 1 van Lombok), waar we gezellig mee hebben gepraat over cultuur en leven in Indonesië. De tweede dag hebben we een fiets gehuurd om het gehele eiland mee rond te fietsen. Dit rondje rond het eiland is in feite prima te doen in 1 uur tijd. Uiteraard zijn we een aantal keren gestopt om van het mooie uitzicht en de prachtige stranden te genieten. Omdat er klaarblijkelijk ook mooie zonsondergangen te zien zijn vanaf dit eiland, hadden we ons in de avond geïnstalleerd bij een restaurant aan het strand, om onder het genot van een bier de zonsondergang te aanschouwen. Ik heb in Nieuw Zeeland mooiere gezien, maar ook deze was weer goed te doen. Zonsopkomsten en zonsondergangen blijven toch erg mooi en ik ben ze zeker ontzettend gaan waarderen.

Na 2 dagen Gili Trawangan zat het bezoek aan dit eiland er weer op. Vanmorgen zijn Steffi en ik naar Lombok vertrokken. Steffi is voor 1 nacht naar de plek Mataram afgereisd omdat ze haar toeristenvisum moet verlengen. Zelf ben ik in Senggigi uitgestapt. Zaterdagmorgen zullen we op een 4 daagse boottrip langs wat eilanden gaan. Het schijnt absoluut fantastisch te zijn. Het is in ieder geval een zekerheidje dat ik prachtige dingen zal gaan zien. De boottrip zal eindigen op het eiland Flores. Hier zal ik 2 dagen blijven, om vervolgens de 28e mei naar Yogyakarta (Java) te vliegen. Mijn bedoeling is om rond 1 juni toch nog een land aan mijn trip toe te voegen in mijn laatste paar dagen weg van thuis. Ik zal mijn laatste dagen waarschijnlijk - ik blijk qua reizen zo veranderlijk als het weer te zijn dus ik hou het even op waarschijnlijk - in Maleisië gaan doorbrengen.

In ieder geval, Indonesië is prachtig! Ik ben ontzettend blij dat ik mijn kans heb gepakt om naar dit land te gaan. Helaas kan ik lang niet alles en al helemaal lang niet alle eilanden zien, maar iets is al een stuk beter dan niets. Mocht ik ooit terugkeren naar Indonesië, dan weet ik in ieder geval waar ik allemaal nog naar toe kan.

Ik sluit weer af met een paar simpele 'wist je datjes' en wil jullie verder het allerbeste toewensen.

Een vriendelijke groet uit Indonesië,

Anco

Wist je dat:

- Indonesiërs over het totaal gezien een stuk beter Engels praten dan Thaise mensen...

- Je in Indonesië best wat woorden terugziet die uit het Nederlands afkomstig zijn...

- Ik het Indonesische eten goddelijk lekker vind (bv. Babi Panggang en Satey)...

- Ik absoluut, maar dan ook absoluut geen spijt heb van mijn keuze om naar Indonesië te gaan (i.p.v. Laos, Cambodja en Vietnam)...

- Ik natuurlijk niet kan zeggen of deze landen minder mooi zijn, maar ik wel kan zeggen dat Indonesië in ieder geval prachtig mooi is...

- Je beter geen Fish en Chips kunt bestellen in Indonesië, omdat de kans bestaat dat je bij deze maaltijd een stukje vis met slechts 3 frietjes krijgt (schijnt de Indonesische manier van Fish en Chips te zijn)............................

- Ik m'n ogen niet kon geloven toen ik dit voorgeschoteld kreeg en eigenlijk keihard moest lachen ondanks dat ik er gigantisch de pest in had...

- Heel veel Indonesische mensen met (Westerse) toeristen op de foto willen, maar dat ze dit aan de mannelijke toeristen stiekem minder durven te vragen dan aan de vrouwelijke toeristen...

- het verhaal weer in heel veel etappes is geschreven, dus mochten bepaalde stukken voor geen meter kloppen of slecht geschreven zijn... mijn excuses :)

Een geheel andere cultuur, Thailand

Beste mensen van het goede leven,

Na 7,5 maanden in Nieuw Zeeland en 5 dagen in Sydney te hebben gezeten, zijn Tobias en ik aangekomen in Thailand. Het dure en meer luxe leven in Nieuw Zeeland en Australië werd verwisseld voor een goedkopere, hectischere en armere omgeving. Voor ons was dit even omschakelen, al genoten we vanaf het eerste moment van de cultuur en leefstijl hier. Met temperaturen tussen de 35 en 40 graden (in de nacht 30 graden), waren in ieder geval de eerste dagen in Thailand bloedheet. Terugkijkend op onze trip vind ik wel dat we misschien meer hadden kunnen doen en meer hadden kunnen zien. Maar door de gezelligheid met mensen, hebben we besloten meer te 'chillen'. Lekker toch!

Onze Thailand reis begon in Bangkok, de hoofdstad van Thailand. Nu dacht ik dat Sydney al groot was, maar Bangkok is nog veel heftiger. Met zo'n 8 miloen mensen in Bangkok (stad) zelf en 15 miljoen in Bangkok (provincie), kun je je voorstellen dat het er ontzettend druk is.

Nadat we op het gloednieuwe vliegveld van Bangkok waren aangekomen, hebben we een taxi gepakt naar ons hostel. Voor deze 45 minuten durende rit, waren we totaal 15 euro kwijt. Alleen dit is al een gigantisch verschil met Nederland of Nieuw Zeeland. Ook het eten en drinken (je gaat eigenlijk altijd eten halen) kost niet bijzonder veel en dat moet je nagaan dat Bangkok waarschijnlijk een van de duurdere plaatsen in Azië is.

Op onze tweede dag in Bangkok besloten we de nabije omgeving van het hostel wat te bekijken. Op 10 minuten afstand van het hostel bevindt zich het beroemde Khao San Road. Khao San Road is de place to be wat het nachtleven betreft. De hele straat is vol met cafe's en disco's. Iedere dag van de week is het hier een gigantisch feest. Overdag staat deze straat vol met kraampjes en kun je rustig een drankje doen. Overdag hebben we dan ook de kraampjes bekeken, onderhandeld met de kraameigenaren over wat prijzen en een lekker biertje gedronken. We hebben dit samen gedaan met een jongen uit Zevenbergen, Nick. Tevens werden we vergezeld door een Tilburger. Omdat we het nachtleven uiteraard ook wilden meemaken hier, zijn we onze tweede en derde nacht in Bangkok wezen stappen. Nu hadden we in Nieuw Zeeland de laatste weken niet bijster veel gestapt, dus er was zeker wat in te halen. Ondanks de nieuwe cultuur en vele indrukken die we op hebben gedaan in Thailand, hebben we tijdens ons verblijf in Bangkok zeer weinig uitgevoerd. We zijn wel met een groepje naar de Chatuchak Weekendmarket geweest, welke misschien nog wel groter is dan heel Scherpenisse. Buiten dit hebben we vrij weinig uitgevoerd. We mogen op z'n tijd toch ook wel even van de vakantie genieten toch?! Tevens leefden we met de gedachte dat we zeer zeker genoeg tempels en overige culturele bezienswaardigheden zouden gaan tegenkomen tijdens onze reis door Thailand.

Vanuit Bangkok besloten we per nachttrein af te reizen naar Chiang Mai. Chiang Mai ligt in het noorden van Thailand. Het was dan ook ideaal om een nachttrein te pakken, aangezien de treinrit 14 uren duurde. Het mooie van deze trein was, dat ze netjes een bed voor je opmaakten zodat iedereen rustig kon slapen. Nadat we in de morgen waren aangekomen in Chaing Mai, hebben we de rest van de dag ingevuld met het bezoeken van wat tempels (maar als je er 3/4 hebt gezien heb ik ze allemaal wel even gezien..) en het bezoeken van een avondmarkt. De volgende dag zouden we aan een 3-daagse jungletocht beginnen. Voordat we echt de jungle ingingen, werd ons de kans geboden op een olifant te rijden. Ik moet zeggen dat het een zeer bijzondere ervaring was, maar moet aan de andere kant eerlijk zeggen dat ik niet helemaal weet of het nou echt wel zo leuk was. Die beesten worden niet bepaald lief behandeld. Tevens horen olifanten niet op deze manier te worden gebruikt. Van alle backpackers die we spraken over het olifantrijden, had 100% dezelfde mening. Na het olifantrijden begon onze wandeltocht door de jungle. Ondanks het vele lopen hebben we bij prachtige watervalletjes gegeten en gezwommen, hebben we veel natuur gezien, hebben we geslapen op zeer bijzondere plekken, hebben we van die typische dorpjes gezocht en hebben we dus een hele ervaring opgedaan. De jungletrip hebben we afgesloten met 'bamboorafting'. Je zit op een vlot van Bamboosstammen. De rivier is erg rustig, dus hard gingen we helaas niet. Toch was het wel relaxed en rustgevend om jezelf op deze manier door de Thaise natuur te begeven. De echte afsluiter van de enerverende jungetocht was wel wat triest. Op het moment dat wij stonden te wachten op ons vervoer, werden we gestalkt door 2 Thaise dames die sieraden wilden verkopen. Zelfs na 3518 keer nee te hebben gezegd, dachten ze nog steeds dat we misschien toch iets wilden kopen. Aan hun pogingen tot verkopen kwam een abrupt einde toen er ineens een knal te horen was. 2 dames en 1 kindje, rijdend op 1 motorscooter (Zonder Helm!), waren vol op de weg geklapt. Het kindje leek een gebroken been te hebben, 1 vrouw liep behoorlijk moeilijk, maar de andere vrouw (de bestuurder) bleef 2 minuten roerloos op de grond liggen. Gelukkig kwam er na 2 minuten wat beweging in. Ze had een flinke hoofdwond en leek behoorlijk van slag. Ik denk dat ze van geluk mogen spreken dat ze er uiteindelijk zo goed vanaf zijn gekomen. Nu rijdt in Thailand het merendeel van de scooter- en motorrijders zonder helm, dus is het risico voor henzelf.

Na Chiang Mai besloten we de bus te pakken naar Sukhotai. Om toch wat speciale tijd vrij te maken voor cultuur, besloten we de afweging te maken tussen het bezoeken van Sukhotai of het bezoeken van Ayyuthaya. Vanwege het feit dat we qua vervoer makkelijk naar Sukhotai konden gaan, in combinatie met het feit dat Sukhotai zeker minder toeristisch is, hebben we Ayyuthaya dus overgeslagen. In Sukhotai vind je veel ruïnes terug vanuit de Thaise cultuur. Sukhotai was de hoofdstad van het Koninkrijk Sukhotai dat tussen 1238 en 1438 bestond. Het was bijzonder om dit historische park te bezoeken, ondanks dat het eigenlijk veel en veel te warm was.

De tijd ging helaas wel wat dringen, aangezien de Full Moon Party over een paar dagen zou gaan plaatsvinden. Om onszelf langzaam aan richting dit feest te gaan begeven, besloten we vanuit Sukhotai aan een flinke reis te beginnen. Nadat we na een 7 uren durende busrit aankwamen in Bangkok, besloten we de nachttrein (12 uren rijden) te boeken richting Surat thani. Hier zou de bus naar de pier (1 uur rijden) direct klaar staan, waarna een boottocht van anderhalf uur zou plaatsvinden naar het toeristische eiland Koh Samui. Vanwege het late boeken van de trein, waren er geen bedden meer beschikbaar. We moesten het deze nachtrit dan ook doen met een bankje. Comfortabel was het absoluut niet, maar al met al valt er niks te klagen. Toch was ik erg blij dat ik na een uur of 30 reizen eindelijk in het hostel op Koh Samui was aangekomen. Om wat slaap in te halen, hebben we onszelf een gratis strandbed geregeld. Dit was voor mij wel even het echte Thailand gevoel. In mijn 8 maanden reizen nu, had ik nog niet op deze manier op zo'n prachtig strand gelegen.

Onze tweede dag op Koh Samui besloten we een motorscooter (125 CC) te huren. Het huren van een motor in Thailand kost werkelijk geen klap (4-5 euro per dag). We hebben het hele eiland rondgereden. Het feit om te rijden was gewoon zo genieten, echt een prachtige dag.

Met nog 1 dag te gaan voordat de Full Moon Party zou beginnen, zouden we afreizen naar Koh Phagnan, het eiland waar dit waanzinnig grote feest altijd plaatsvindt. We hadden hier met een paar Nederlanders, die we in Thailand hadden ontmoet, afgesproken. Tevens kregen we er 2 vrienden uit Amsterdam bij. Met z'n 9en besloten we op de dag van de Full Moon Party om opnieuw een motorscooter te huren. Wederom prachtig. In de avond konden we onszelf gaan opmaken voor de knaller van onze trip. In feite leefden we gewoon al 2 weken toe naar de Full Moon Party. Het was een hele ervaring om hier bij te zijn. Zoveel mensen, zoveel gezelligheid en veel goede muziek. De zon was in ieder geval al boven, voordat we het bed besloten in te duiken. Een unieke ervaring.

Ook de volgende dag besloten we de scooters nog een dag te huren. Helaas ging er op een bepaald moment wel even wat fout, waardoor 2 scooters wat schade opliepen. Nu is het huren van een scooter zelf heel goedkoop, maar voor de lulligste krasjes vragen ze de jackpot.

Na een week te hebben vertoefd op deze 2 zonnige, toeristische eilandjes, zit de Thailandtrip er op. De trip hebben we, na een lange boot + bustrip, afgesloten in Bangkok. Helaas (!!) gaat Tobias naar huis. Ook mijn plannen zijn echter veranderd. In plaats van Laos en Cambodja (en wellicht Vietnam) ga ik nu, op 7 mei, naar Indonesië. De planning nu is om hier voor een week of 4 naar toe te gaan.

Niks is zeker, alleen het feit dat ik mijn reis met 2 weken heb verkort. Ik zal 12 juni arriveren op Schiphol Amsterdam. Ik heb dus nog ruim 1 maand (van de 10) over. Laos, Cambodja en Vietnam blijft dus op mijn lijstje staan om ooit nog eens te bezoeken.

Thailand was een bijzondere ervaring. We hebben er onwijs veel mensen, waaronder veel Nederlanders, ontmoet. We hebben zelfs meer Nederlanders ontmoet in 2,5 week Thailand, dan in 7,5 maand Nieuw Zeeland. Toch is het voor mij nu wel mooi geweest in Thailand. Met Indonesië open ik wederom een nieuw hoofdstuk - wellicht het laatste hoofdstuk - in dit lange avontuur.

Uiteraard zal ik ook weer proberen over Indonesië een verhaal te schrijven.

Voor nu, het ga jullie goed en tot de volgende keer.

Anco

5-Daagse tussenstop Sydney, Super keuze!

Sydney, 15 april 2015

Hallo Nederland,

Zoals recent verteld, is mijn reis in Nieuw Zeeland tot zijn einde gekomen. Na een goede vlucht - met een eigen tv scherm, goede maaltijd en een lekker wijntje - in het grootste passagiersvliegtuig dat er bestaat (Airbus A380-800), ben ik op 11 april in de avond aangekomen in Sydney, Australië. Nadat we door de douane waren gekomen en nadat we onze spullen hadden opgehaald, moesten we onszelf vervoer naar het hostel gaan regelen. Deze diende zich al vrij snel aan, al duurde het een tijdje voordat we daadwerkelijk bij het hostel werden afgezet. Omdat het al laat in de avond was, hebben we op deze 11 april niks meer uitgevoerd. Toch zag ik tijdens het landen al, dat Sydney een ongekend grote stad is. Bizar!

Een van de grootste redenen waarom we Sydney als bestemming hadden gekozen, was omdat we graag het alom bekende Opera House en de tevens zeer bekende Sydney Harbour Brigde wilden zien. Uiteraard stond het bezoeken van deze 2 trekpleisters dan ook op onze agenda voor de eerste volle dag die we in deze wereldstad zouden spenderen. Eerlijk is eerlijk, het is ontzettend gaaf en vrij indrukwekkend om deze 2 'beroemdheden' te aanschouwen. Wat het makkelijk maakt, is het feit dat de Harbour Bridge en het Opera House zeer dicht bij elkaar liggen. Ik heb ze dan ook samen op 1 foto weten te krijgen. We hebben op onze eerste dag tevens wat door de stad en door een park gelopen. Ondanks het feit dat er genoeg te zien is in Sydney, hadden we vooraf geen planning/verlanglijstje gemaakt. We besloten dag tot dag te bekijken wat we wilden zien of waar we heen wilden gaan. Zo besloten we dan ook, om op te tweede dag de ferry naar Manly te pakken. Manly is een 'suburb' van Sydney en ligt op een half uur varen van het Operahouse verwijderd. Manley bezit een van de bekendste stranden van Sydney (Manly Beach) en is erg toeristisch. Lopend in dit gebied besef je absoluut niet dat het nog steeds bij Sydney hoort. Het is er gezellig, kleinschalig en erg mooi. Nu troffen wij het ook nog eens, dat we prachtig weer hadden. Gelukkig kon ik, al liggend op het strand, wel mijn shirt uittrekken. Echter moest ik hierbij mijn linkerarm van de zon afschermen vanwege de nieuwe tattoo die ik daar heb laten zetten (Tobias heeft dezelfde op zijn schouderblad/rug laten zetten). In ieder geval is het een erg goede keuze geweest om de tweede dag in Manly door te brengen.

Ook de derde dag hebben we op een prachtige manier besteed. Om 07:50 in de morgen werden we opgehaald voor een dagexcursie naar de Blue Mountains. Ondanks dat de naam het wellicht zou vermoeden, zijn de bergen niet blauw gekleurd. Het heeft meer te maken met de strak blauwe lucht - die de bergen een mooie kleur geven - die er zeer vaak te zien is. Het gebied van de Blue mountains staat tevens bekend om het vele regenwoud (Unesco werelderfgoed) en de rotsformatie 'the three sisters'. Het uitzicht bij de blue mountains was werkelijk prachtig en uniek, zeker de moeite waard. We zijn tijdens deze trip tevens naar Scenic World geweest. Tobias en ik wilden hier graag een speciale plaats bezoeken, maar helaas was er geen tijd genoeg voor. Tijd kan een probleem zijn als je met een excursie mee gaat. Toch hebben we ook hier wel bijzondere dingen gedaan. In het prachtige landschap hebben we namelijk gebruik gemaakt van de volgende 3 bijzondere transportmiddelen: Australia's highest cable car, Australia's biggest cable car en the steepest incline passenger carrying rialway in the world. Eerlijk is eerlijk deze treinrails was echt allemachtig steil. Tevens hebben we een blik geworpen op de bekende 'Katoomba waterval'. Aan het einde van de excursie werden we met de bootferry teruggebracht. Deze tocht duurde 45 minuten. Het beste aan deze tocht was de prachtige zonsondergang die we konden aanschouwen. Helaas hebben we niet alles gezien wat ons in de brochure was beloofd te zien. Zo hebben we bijvoorbeeld het Sydney Olympic Park niet gezien. Al met al was het een mooie dag, welke zeker de moeite waard was.

Na deze lange dag besloten we weer een ongezonde maaltijd te eten bij de Circular Quay. Daar zit je dan met friet en een paar vissnacks, op een bankje, uitkijkend op de Sydney Harbour Bridge en het verlichte Opera House. Tobias en ik hadden het er nog even over, hoe onwerkelijk het toch eigenlijk is. Het is wat dat betreft een machtig gevoel en ik ben trots dat ik dit mag meemaken.

Op onze laatste dag in Sydney hebben we vrij weinig gedaan. Vanwege de meest waardeloze kamergenoten die je je maar kunt wensen (een Australiër die net gelukkig is gescheiden, zuipt zich iedere avond klem om zijn problemen te 'vergeten', maakt vervolgens een hoop kabaal op de kamer en snurkt alsof het zijn lust en zijn leven is en een Duister die zo onsociaal is dat je denkt dat hij nog nooit andere mensen heeft gezien), besloten we na een paar vermoeiende dagen inclusief slapeloze nachten, iets langer op bed te blijven liggen. Het hostel waarin we verblijven is inmens groot. Deze grootte van het hostel zorgt ervoor dat het sociaal contact met andere backpackers veel minder is. Tobias en ik geven dan ook beiden zeer zeker de voorkeur aan kleinere en persoonlijkere hostels, zoals we deze veel in Nieuw Zeeland hebben gehad.

Omdat morgen onze vlucht naar Azië zal zijn, hebben we nog e.e.a. opgezocht op internet. We kwamen er echter al snel achter dat de motivatie om vooraf veel te plannen er eigenlijk niet is. We zien ter plekke wel hoe en wat en zullen ons dan ook dag tot dag zien te gaan redden. Ondanks dat het morgen al begint, lijkt Azië nog altijd een 'ver van mijn bed show'. Ik zit nu immers nog in Australië, niet?!

Wellicht dat we vandaag besluiten toch nog iets te bezoeken. Het enige wat echter zeker is, is dat we vanavond opnieuw wat zullen gaan eten in de haven bij de Harbour Bridge en het Opera House. Het Australië avontuur zit er voor nu dan weer op. Ik ben erg blij dat ik Sydney als tussenstop heb gedaan, het was een prachtige stad! Om 06:20 zal onze Shuttlebus naar het vliegveld rijden, waarna we om 09:45 uur het vliegtuig naar Bangkok zullen pakken.

Op naar het volgende hoofdstuk.

Groeten uit Sydney, Australié,

Anco

Nieuw Zeeland, de cirkel is rond

Kia Ora!

Deze blog, mijn laatste blog in Nieuw Zeeland, heb ik met 2 gevoelens geschreven. Enerzijds met een heel blij gevoel vanwege het feit dat ik zo'n waanzinnige ervaring heb gehad in Nieuw Zeeland, nieuwe vrienden - waarvan sommigen misschien wel voor het leven - heb gemaakt, mezelf beter heb leren kennen en veel dingen heb geleerd en gedaan. Ik ben nu dan ook op een soort punt aangekomen dat ik besef eigenlijk helemaal nog niet uit Nieuw Zeeland te willen vertrekken. Dit brengt mij dan ook bij het 'andere gevoel'. Het feit dat ik Nieuw Zeeland nu ga verlaten, betekent dat deze waanzinnige ervaring nu echt klaar is, een herinnering wordt en geen actuele werkelijkheid meer is.

Hetgeen ik hier vertel, moet absoluut niet worden opgevat als 'klagen'. Ik heb een fantastische tijd gehad, echt mijn leven geleid hier. Het is dan altijd lastig om iets te verlaten, helemaal als je beseft dat je dit in Nieuw Zeeland niet meer op deze manier zult doen. Maar goed, het afsluiten van Nieuw Zeeland brengt met zich mee dat er een nieuw avontuur zal worden gestart. Tobias en ik zullen namelijk voor 5 dagen naar Sydney gaan, waarna we onszelf nog een poosje in Azië (Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam) gaan vermaken. Ik ga bepaalde mensen die ik heb leren kennen in ieder geval wel missen.

Sinds mijn vlucht van Christchurch naar Wellington - met een wat onstuimige landing in Wellington door de harde wind - heb ik veel meegemaakt en veel mensen leren kennen tijdens mijn bustrip met Stray in mijn laatste 2,5 -3 weken in Nieuw Zeeland. Allereerst was er mijn 2-daags bezoek aan Wellington, waar ik buiten het lopen door de stad - Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland- op mijn tweede dag een erg leuke en informatieve dag heb beleefd. Ik ben namelijk eerst naar het museum geweest. Dit museum was vrij groot, informatief, interactief en nog gratis ook. Ik heb altijd wat moeite met het motivatie en concentratie bij het bezoeken van het museum, maar ik heb mezelf er toch toe kunnen zetten om veel te lezen en zien. In de middag had ik een Lord of the Rings movietour geboekt. Het eerste gedeelte van deze tour vond ik werkelijk prachtig. We hebben enkele filmlocaties bij Mount Victoria bezocht, waar we enkele scènes hebben 'nagedaan' op de foto. Er werd ons op de verschillende locaties eerst het stukje film van de betreffende locatie getoond, waarna wij de personages konden nadoen. Het was zo gaaf om de locaties te herkennen, al moet ik zeggen dat ze vrijwel onherkenbaar zijn als het je niet wordt verteld. Na dit heerlijke uur zijn we langs de filmstudio's van Peter Jackson in Wellington gereden. We mochten niet te dichtbij komen, omdat ze er momenteel bezig zijn met het produceren van een nieuwe film. Het gebouw was oud en niet boeiend, maar we kunnen in ieder geval zeggen dat we de studio hebben gezien. Als afsluiter zijn we naar de WETA CAVE geweest. In de Weta Cave worden alle costuums, wapens, beelden, decors en special effects gemaakt en gedaan. Tevens verzorgen zij de make-up en wat al dan niet meer. Best interessant om dit eens te zien, al hebben we van het produceren zelf weinig gezien. Er mochten helaas geen foto? worden gemaakt tijdens deze workshop tour, omdat er bepaalde dingen kunnen worden getoond, die nog niet publiekelijk openbaar zijn gemaakt.

In het hostel had ik voor de twee dagen een leuke kamergenoot, waar ik in de avond vaak een rond mee langs het water, in de stad of in het park ging lopen/zitten. Mijn dagen waren dan ook goed gevuld tijdens mijn bezoek aan Wellington.

Na 2 dagen in de hoofdstad van Nieuw Zeeland te hebben doorgebracht, stond de bus mij om 7 uur in de morgen op te wachten voor mijn trip richting het Tongariro National Park. De reden waarom backpackers/reizigers naar dit park gaan, is hoofdzakelijk vanwege het feit dat men hier de Tongariro Crossing kan doen. Bij deze crossing wandel je vlak langs 'Mount Doom' uit de Lord of the Rings film. Uiteraard is het ook hier weer zo, als je klimt... moet je ook dalen! Een pittige tocht, zo werd me verteld. De ervaring wees uit dat het inderdaad - de eerste 2/3 uur - een behoorlijke pittige tocht was. Maar ongekend, wat was het prachtig! De Tongariro Crossing is voor mij verreweg de mooiste en gaafste wandeltocht die ik in Nieuw Zeeland heb gedaan. Gedurende deze wandelroute was er tevens de mogelijkheid om Mount Doom zelf te beklimmen. Echter vanwege het feit dat dit aanzienlijk hogere transportkosten (shuttle bus) met zich meebracht, heb ik besloten dit niet te doen. De wandelroute op zich was al prachtig genoeg. Wel heb ik er een wandelroute van ruim een uur extra - het wandelen naar de Tongariro Summit - aan de oorspronkelijke wandeltocht toegevoegd. Vanaf dit punt had je een prachtig 360 graden uitzicht over de omgeving. Echt een dag om niet te vergeten!

De volgende morgen zou ik in - eerste instantie - voor een nachtje naar Hamilton vertrekken. Helaas bleken alle hostels en hotels vol te zitten. Nu is dit grotendeels aan mijn eigen laksigheid te danken, aangezien ik op de dag zelf pas begon met zoeken naar accommodatie. Dit in combinatie met het gegeven dat er blijkbaar een grote rugbymatch of een andere festiviteit in Hamilton was die dag, maakte dan ook dat alles bommetje vol zat. Dergelijke situaties vergen wat aanpassingsvermogen, maar juist dat maakt het allemaal leuker en spannender. Afijn, ik had besloten om dan maar een nachtje langer naar Raglan te gaan. Raglan staat bekend als zijnde een van de mooiste en beste surflocaties van Nieuw Zeeland. Omdat ik dit gegeven niet aan mezelf voorbij kon laten gaan, heb ik een surfles genomen. Na eerst wat theorie en oefeningen op het droge (binnen), mochten we hetgeen we zojuist geleerd hadden in de praktijk gaan brengen. Nu bleek ik in waterskiën best aardig te zijn. Surfen daarentegen was andere koek. Ik kan een aantal excuses bedenken (altijd al problemen met stabiliteit en balans, alles te snel willen doen, onderschatten etc.), maar het lukte me op 2/3 keer na gewoon niet erg aardig. Nu mag gezegd worden dat het praktijkgedeelte wel wat korter was dan gedacht, maar afijn. Het was onwijs grappig en gaaf om eens te surfen. Als ik de kans weer eens krijg, wil ik zeker proberen mezelf te verbeteren.

De volgende morgen vertrok de bus al vroeg richting Mourea, met een tussenstop bij de Waitomo Caves. Bij deze cave heb ik met een aantal 'Stray Bus vrienden' een bijzondere tocht door de grotten gemaakt. Tijdens deze tocht moesten we - gekleed in wetsuit en al - door smalle grotgangen kruipen en onszelf er soms doorheen wurgen, in een band door de grotten drijven, van rotsen springen en ga zo maar door. Het was vrij avontuurlijk en soms zelfs spannend. Wat het nog bijzonderder maakte, was het feit dat de grotten hier vol zitten met 'glowworms'. Klaarblijkelijk vind je glowworms alleen in Nieuw Zeeland en Australië. Het waren er bizar veel, prachtig! De tocht was vrij prijzig, maar het was het meer dan waard. Een leuke, stoere en gave ervaring!

Na deze tocht door de grotten, reden we door naar Mourea. In deze plek zouden we een culturele Maori avond bijwonen. Tevens zouden we op het traditionele Maori terrein de nacht spenderen. Voordat we het Maori terrein mochten betreden, werd ons uitgelegd dat we de ceremonie moesten doorstaan. Dit vrouwen moesten als eerste het terrein betreden waarna de mannen wat stoer de rij moesten sluiten. Mannen beschermen namelijk de vrouwen. Ook bij binnenkomst in het gebouw - waar je altijd je schoenen uit moet doen (!) - waren eerst de vrouwen welkom. De mannen moesten hier dan weer wel vooraan zitten. Bovendien mocht iedereen pas gaan zitten als iedereen bij een stoel stond. De vrouw is in de Maori cultuur belangrijker dan de man. Vrouwen moeten namelijk kinderen maken. Als er geen vrouwen meer zijn, worden er ook geen kinderen meer gemaakt. Als een man in de oorlog dood gaat, staan er weer andere mannen klaar om het gevecht over te nemen. Uhm, ik respecteerde deze gedachte maar ben het er niet helemaal mee eens. Als alle mannen dood gaan in de oorlog, hoe kunnen vrouwen dan zwanger worden?! Maargoed, dat terzijde. Ik kon me namelijk best vinden in het feit dat mannen de taak hebben om vrouwen te 'beschermen'. Na een toespraak in Maori en een afsluitend lied, waren we officieel 'toegetreden tot de familie'. Ik hoef de ceremonie op die locatie dan ook nooit meer te doen in m'n leven, ben altijd welkom! Na een lekker diner, werd ons een culturele avond voorgeschoteld. Het leukste voor de mannen was het feit dat ons de Haka - de Maori oorlogsdans, tevens bekend van de All Blacks - werd aangeleerd. Deze mochten we met z'n 3en aan de aanwezige dames presenteren. Het was een leerzame en gezellige avond, waar we tevens op een bijzondere manier in aanraking kwamen met de Maori cultuur en de Maori's zelf.

De volgende morgen stond er weer een nieuwe locatie op de planning. We zouden de korte rit naar Rotorua - de stad met de naar verhouding grootste Maori populatie van Nieuw Zeeland - maken. Zelf zou ik 3 dagen in deze stad blijven, omdat daarna met de bus naar de East Coast zou vetrekken. De eerste dag van mijn bezoek aan Rotorua heb ik een bezoek gebracht aan Hobbiton. Hobbiton is het enige overgebleven ECHTE decor qua filmlocaties van Lord of the Rings en The Hobbit. In Hobbiton zijn alle Hobbit huisjes en de gehele 'Shire' uit de zojuist genoemde films te vinden. Het begin van de eerste Lord of The Rings wordt veelal op deze locatie gefilmd. Echt onwijs leuk om te zien. Tevens was het zeer leerzaam, vooral omdat ze ook bepaalde geheimen en trucjes over het produceren van de films vertellen. Aangezien al de zojuist genoemde films al 20 keer of meer heb gezien, vond ik het meer dan de moeite waard deze locatie te bezoeken.

Mijn overige dagen in Rotorua, de stad die tevens bekend staat vanwege de 'stank' die er hangt door kokende modderpoelen, heb ik met wat Stray vrienden de tijd relaxed doorgebracht. We hebben wat van de stad gezien, zijn naar een park geweest, hebben wat rondgelopen en hebben met name de eerst avond flink genoten van wat drankjes. Het was erg gezellig, dat mag duidelijk zijn.

Zoals zojuist verteld, wachtte ik in Rotorua op mijn bus voor de East Coast. De East Trip zou 3 nachten duren. Voor mij betekende dit dat deze trip mijn laatste 'Stray Bus trip' zou zijn. De eerste stop aan de East Coast was in de plaats Gisborne. Gisborne staat bekend als de beste surfspot van Nieuw Zeeland. Tevens is het 'De eerste stad van de wereld die de zon ziet opkomen'. Nadat we aan het eind van de middag / begin van de avond aankwamen, was het voor ons zaak zo snel mogelijk voor eten te zorgen zodat we op tijd klaar zouden zijn voor de wijnproeverij. De Gisborne regio staat namelijk ook bekend om de vele wijngaarden. De 5 verschillende wijnen die we ingeschonken kregen waren erg lekker. Tevens heb ik wat geleerd over wijnproeven en wijnproductie, al was het drinken van een wijntje natuurlijk het belangrijkst. In de morgen was het zaak om vroeg op te staan om als eerste van de wereld de zon te zien opkomen. Prachtig, een zonsopkomst.

Na Gisborne stond een bezoek aan Tokomaru Bay op het programma. Ook in dit plaatsje ben ik vroeg opgestaan om de zonsopkomt te zien. Hij was deze dag eerlijk waar nog mooier dan de dag ervoor in Gisborne. Het vroeg opstaan was deze morgen bijzonder zwaar, omdat we ook pas midden in de nacht gingen slapen. Er was in deze nacht namelijk een 'Lunar Eclipse' ofwel 'Blood Moon' te zien. Ik had er in Paihia ooit al eens een gezien, welke voor mij mooier en duidelijker bleek te zijn dan deze in Tokomaru Bay. Verder hebben we in deze plaats genoten van een prachtig hostel, een lekkere groepsmaaltijd (bereid door onze chauffeur) en een mooi uitzicht.

Deze aspecten waren in het hostel in Te Kaha, de plaats waar we de volgende nacht zouden verblijven, wel anders. Het hostel was aanzienlijk minder en het lag afgelegen. Om de tijd te doden ben ik even lekker wezen snorkelen, waarna ik heb afgesloten in de hottub. Eerlijk is eerlijk, deze hottub stond op een prachtige locatie. Wat betreft staat deze hottub dan ook bovenaan in de Hottub top 10.

Na mijn trip langs de East Coast, zou ik voor 1 nacht terugkeren naar Rotorua. Dinsdag zou ik namelijk terugkeren naar Paihia, de plaats waar ik in het begin van mijn trip 3 maanden heb gewoond en gewerkt. Het voelde goed om terug te komen in Paihia. De Nieuw Zeeland Cirkel is voor mij nu rond. Mijn laatste dagen in Nieuw Zeeland heb ik dan ook besteed aan vissen, duiken/snorkelen, mosselen rapen met de kayak, afspreken met mijn Maori maat Michael en (veel) relaxen.

Nu ik terugben in Paihia, besef ik wel dat ik hier graag opnieuw 3 maanden zou willen wonen en werken. Helaas is dit enkel een droom, want de Nieuw Zeeland trip is nu echt over. Morgen (zaterdag) vliegen Tobias en ik naar Sydney. Een nieuw avontuur staat voor de deur.

In ieder geval ben ik blij dat ik de cirkel rond heb kunnen maken in Paihia, Bay of Islands, New Zealand.

In hoeverre ik in de mogelijkheid ga zijn om nieuwe blogs te plaatsen, is moeilijk te zeggen. In ieder geval hoop ik dat het jullie goed gaat. Ik zie jullie over een maandje of 3!

Bij deze kan ik zeggen: Nieuw Zeeland, Over en Uit!

Anco

Laatse weken op het Zuidereiland, Nieuw Zeeland

Christchurch airport, 24-03-2015

Kia Ora!

Deze blog schrijf ik vanaf het Christchurch International Airport. Vandaag vlieg ik namelijk van Christchurch naar Wellington, wat inhoudt dat ik het zuidereiland na bijna 4 maanden ga verlaten. Ik heb hier fantastische mensen ontmoet, prachtige landschappen gezien, mooie ervaringen opgedaan en bovenal echt genoten van alles, inclusief het weer. Ik heb nu een planning voor 2 weken gemaakt, waarbij ik mijn duurbetaalde en haast ongebruikte Stray Bus Ticket toch nog even ga gebruiken. Aangezien ik nog maar 2,5 week in Nieuw Zeeland over heb, zal dit een vrij vluchtig bezoek aan verschillende plaatsen worden.

Mijn vorige blog is zo'n 5 weken geleden. Omdat ik in deze 5 weken, 4 weken heb gewerkt, zal ik proberen mijn blog deze keer wat korter te houden.

Zoals in afgelopen blog verteld, waren we weer begonnen met werken. Nadat we eind december voor eten en onderdak hadden gewerkt bij een gezin in Twizel, waren we door hen gevraagd om betaald werk te komen verichten. Dit gezin is namelijk bezig - lees net begonnen - met het bouwen van een Bed en Breakfast Lodge aan Lake Pukaki. Qua locatie konden ze het bijna niet beter treffen, wat is het prachtig! Na wat getwijfel hadden we besloten om hier op in te gaan, omdat het werk ons een nieuwe ervaring zou bieden. Bovendien was het erg makkelijk dat het werk min of meer naar ons kwam in plaats van dat wij actief op zoek moesten naar een baan. Dat scheelde toch weer een hoop gezoek en gedoe. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan..

Omdat de bouw eigenlijk net is begonnen, heb ik in mijn 4 weken daar, geholpen met het aanleggen van de fundering. Ondanks het feit dat ik twee linkerhanden en geen ervaring had, waren de werkzaamheden prima te doen voor ongeschoolde Bob de Bouwers. Het werk was erg afwisselend en kende vele facetten. Voor zowel Tobias als mij, was dit werk dan ook erg leerzaam en interessant. Nu is het tevens zo, dat het op de bouwlocatie vrijwel altijd goed weer schijnt te zijn. Je ziet het soms in de verte en om je heen overal regenen, terwijl het bij ons zonnig is. De weersomstandigheden tijdens het werk waren doorgaans dan ook stralend. Enkel in mijn laatste week was het wat kouder. Ondanks de 25 graden overdag, moesten we ineens iedere morgen het ijs van de voorruit halen.

Om zveel mogelijk geld te besparen, haddenen we besloten om de eerste 3 weken niet bij Mike en Anna in huis te gaan wonen. We zouden hier namelijk uren voor moeten inleveren, wat in feite zeer logisch is. Om meer geld in eigen zak te houden, hadden we ervoor gekozen op de bouwlocatie - zo afgelegen als wat, maar met een waanzinnig uitzicht - te gaan wonen. Afwisselend sliepen we in de tent en in de auto. Na het werk reden we altijd met de auto naar beneden om de weg over te steken. Hier was onze douche (Lake Pukaki) en keuken (klein gaskokertje uit onze auto) namelijk gevestigd. Nadat we onze afwas netjes hebben gedaan (in het meer) reden we weer terug naar boven. Hier waren we vervolgens weer op ons tweeën aangeroepen, wat eigenlijk zeer leuk was. Eens in de 2/ 3 dagen reden we naar Twizel -wat zo'n 15 kilometer van onze locatie verwijderd ligt- om boodscappen te doen. We keken hier altijd reikhalzend naar uit, omdat we dan tenminste iets te doen hadden. Vaak reden we dan gelijk even door naar Mike en Anna om van het internet gebruik te maken. Voordeel van deze bezoekjes aan Mike en Anna was wel, dat ze ons een drietal keren een gratis slaapplek in een echt bed hebben aangeboden.

Na 2 weken gewerkt te hebben, was er voor ons even niks meer te doen. We werden dan ook voor een week op onbetaalde bouwvak gestuurd. Natuurlijk best lekker om vakantie te hebben, maar betekende wel dat we een week geld zouden mislopen en meer zouden uitgeven. Toch waren we erg positief over onze week vrij, omdat dit ons de mogelijkheid bood de Westcoast af te reizen. De Westcoast was voor ons in feite nog het enige stuk die wij van het Zuidereiland moesten reizen.

Op zondag zijn we in Twizel vertrokken voor een 9/10 uur durende autorit naar Motueka. De volgende morgen zouden we namelijk aan de Abel Tasman Coast Track - 1 van de 9 'Great Walks of New Zealand'- beginnen. Met veel energie en motivatie startten we op maandagmorgen 11 uur aan de 3 dagen durende wandelroute, waarin we zo'n 60 kilometer af zouden leggen. 60 kilometer lijkt niet veel, maar vergis je niet in he feit dat er genoeg (steile) beklimmingen en dus afdalingen, stranden om over te lopen en overige obstakels in verborgen zaten. Het grootste obstakel was echter die zware rugzak. Omdat je voor 3 dagen eten, een tent en wat al niet meer moet meenemen, weegt zo'n rugzak al gauw aardig wat. Met name de tweede dag (30 km) was erg pittig. Toch hebben we het als 2 onervaren wandelaars wel gewoon gedaan! De natuur en het weer waren prachtig. Het was dan ook echt genieten en we zijn trots en blij dat we dit avontuur hebben beleefd.

Nadat we op woensdag de finishlijn hadden behaald, besloten we af te reizen naar de locatie waar de watertaxi's vertrokken. We moesten toch weer bij onze auto, 60 km verderop, zien te komen. Ook de watertaxi was een leuke activiteit als afsluiter van deze enerverende dagen.

Na terugkomst bij de auto, besloten we om gelijk aan een 4 uur durende autorit te beginnen. Om wat tijd te winnen - we hadden immers maar een week - besloten we naar Greymouth te rijden. Greymouth is een leuk plaatsje aan de Westkust van Nieuw Zeeland. Het hostel waarin we verbleven was tevens erg leuk, waardoor we besloten 2 nachten te blijven. De tijd in Greymouth hebben we goed besteed. Zo zijn we naar de Pancake Rocks gereden, wat onwijs mooi was. Ook hebben we onze auto 'APK' (in Nieuw Zeeland 'WOF') laten keuren. Gelukkig was de auto nog in prima staat. Er hoefde dan ook niks aan ons oranje monster te worden gedaan.

De Westcoast staat er om bekend erg groen en mooi (waar niet..?) te zijn. Echter staat de Westcoast er ook om bekend dat het er meer wel dan niet regent. Dit gegeven kunnen wij beamen. Het was prachtig, maar we hebben veel slecht weer gehad. Tijdens onze rit van Greymouth naar Franz Josef, wat bekend staat om zijn grote gletsjer, was het al flink aan het zeiken. We hebben hierdoor bedroevend weinig van Franz Josef - waar we 1 nacht verbleven - gezien.

Op zaterdagmorgen besloten we Franz Josef te verlaten voor een lange autorit - waar we met name de eerste 2 uren noodweer hadden - naar Queenstown. In Queenstown waren wat vrienden gestationeerd, waar ik in Paihia lang mee had samengewoond. Met 2 ervan heb ik ook in Cromwell nog eens een maand geleefd. Na aankomst bij onze vrienden werd de bbq aangeslingerd. Met wat drankjes en (drank)spelletjes in het hostel en een uitstapje naar de stad, is dit een avond geworden om nooit meer te vergeten. Erg leuk om deze vrienden weer gezien te hebben!

Na Queenstown moesten we helaas weer terug naar Twizel omdat we de volgende dag weer aan de arbeid moesten. We hebben al met al hele mooie dingen gezien aan de Westcoast, maar voor mijn gevoel valt er nog veel meer uit te halen. Des te meer een reden om ooit weer eens terug te gaan naar Nieuw Zeeland (op vakantie).

Na weer een week werken, zouden er op zaterdag en zondag wat vrienden en familie van Mike en Anna komen om te helpen met het tuinieren/landscapen bij de Lodge. Ons werd gevraagd of we ook wilden werken, al zouden we er geen geld voor krijgen. Als we zaterdags zouden werken, mochten we vanaf dan een hele week bij hun in huis slapen en als we ook zondags zouden werken kregen we ook het eten gratis. Omdat we verder toch niks beter te doen hadden en op boodschappen konden gaan besparen, hadden we besloten het weekend ook gezellig te gaan helpen. Dit betekende wel dat we geen dag vrij zouden hebben, maar ach, we zijn 2 jonge kerels dus we hadden niks te klagen.

In de laatste werkweek had ik onze auto te koop gezet. Nadat ik hem eigenlijk al mondeling verkocht had, bleek (vermoedelijk) met een oplichter te maken te hebben. De verkoop aan deze pannekoek heb ik dus gauw beëindigd. Gelukkig kwam er nog meer interesse, al is het een groot feit dat in dit moment van het jaar de auto's veel minder waard zijn dan aan het begin van de zomer. Ik heb hem gisteren dan ook verkocht aan een Nederlandse kerel, voor aanzienlijk minder dan waar ik hem in eerste instantie voor wilde verkopen. Echter heb ik het advies van een dealer ingeroepen, die aangaf dat auto's nu zeer weinig waard zijn. Het bedrag dat ik ervoor kreeg, vond hij eigenlijk nog behoorlijk netjes. Het was voor mij een hele fijne ervaring om een auto te hebben in Nieuw Zeeland. Het is makkelijk, gaaf en je bent veel minder afhankelijk. Het leukste was stiekem toch wel het spuiten van de auto, waardoor wij de auto echt uniek hebben gemaakt.

In ieder geval sluit ik bij deze opnieuw een hoofdstuk van mijn reis af, namelijk het reizen en leven op het Zuidereiland. Het was prachtig! Nieuw Zeeland zit er bijna voor mij op. De gedachte hieraan geeft me best een rotgevoel. Toch moeten we het positief bekijken. Sydney en 2,5/3 maanden Azië zitten er namelijk nog aan te komen. Genoeg te genieten nog!

Ik wens jullie allemaal het beste!

Groeten uit Nieuw Zeeland.

Anco

Roadtrip zuidkant Nieuw Zeeland, berichten

Cromwell, 14 februari 2015

Kia Ora!

Vandaag in Anco's blog:

- Werk op de kersenboerderij loopt op z'n einde

- Waterskiën: Het verborgen talen

- Auto laat bestuurders in de steek bij tankstation Wanaka

- (Bijna jarige) toerist wordt aangevallen door F16 meeuw

- En meer....

WERK OP DE KERSENBOERDERIJ LOOPT OP Z'N EINDE:

Na bijna 4 weken gewerkt te hebben bij NZCP (Cherry Corps), een van de kersenboerderijen in Cromwell, werd er op 28 januari jl. de 'Last Bucket Party' gehouden. Nadat er in de morgen nog hard was gewerkt, kon er in de middag, ter afsluiting van het seizoen, worden genoten van een gratis bbq en wat biertjes welke werden verzorgd door het bedrijf. Om deze gratis bbq een feestelijk vervolg te geven, werd er in de avond een knallend eindfeest gehouden bij 'Lake Dunstan'. A van der Werff: 'Na 4 weken werk was het in feite wel genoeg geweest. De kersen komen je na zo'n tijd letterlijk en figuurlijk je gat uit hoor! De Last Bucket Party kwam dan ook op het goede moment. Ik moet toegeven dat het een zeer geslaagd en gezellig einde van het seizoen was. We hadden het verdiend!' Ondanks dat het hard werken was, geeft Van der Werff toe dat het fijn was wat dagelijkse routine te hebben, geld te verdienen en deze ervaring mee te mogen maken.

WATERSKIËN: HET VERBORGEN TALENT

Op 2 latten achter een varende boot, met enkel een touw in je handen. Anco: 'In eerste instantie was ik best wat gespannen. Wat nou als het me niet lukt, terwijl iedereen zit te kijken?! Tot mijn eigen verbazing moest ik constateren dat het me vanaf het eerste moment goed af ging. Gaaf toch!'

Ook de aanwezige mannen met ervaring stonden versteld van de prestaties die de Nederlander neerzette. Zij gaven openlijk toe dat het bij de meesten de eerste keer mis gaat. Met name het wegkomen bij de start is normaliter wat lastig. Anco: ' Het gaf me wel een kick dat de mannen enigszins onder de indruk waren. Zelf vond ik het onwijs gaaf om te doen. Ondanks dat ik bij de meeste ritten wel 1 maal met m'n gezicht het water raakte (ergens halverwege een rit), merkte ik we; dat het steeds beter ging. Je blijft je grenzen toch verleggen wat betreft het nemen van bochten'.

Anco en Tobias waren uitgenodigd door Mike en Anna (werk voor eten en onderdak in Twizel, zie voorgaande blog) en Reuben (Schapenboerderij Riverton, zie voorgaande blog) om langs te komen op hun vakantie in Wanaka waar zij met een groep vrienden zaten. Nadat Anco en Tobias met alle enthousiasme waren ingegaan op dit verzoek, kregen zij de mogelijkheid om met deze locals verschillende watersporten te beoefenen. Niet alleen waterskiën was bij dit pakket inbegrepen, nee de heren hebben ook vaak in de biscuits achter de boot gehangen. Anco: 'Het verschil met waterskiën en de biscuits is dat je het skiën zelf meer in de hand hebt. De biscuits (banden achter de boot) zijn een ander verhaal. Die gasten weten precies hoe ze je (pijnlijk) uit de banden kunnen gooien. Ik heb in ieder geval genoten'.

LOCATIES VAN DE MAAND: MOUNT ASPIRING NATIONAL PARK EN MILFORD SOUND

Mount Aspiring National Park -

Na 5 dagen op de camping in Wanaka te hebben gezeten, besloten Anco en Tobias naar het Mount Aspiring National Park af te reizen. Wanaka hadden ze, na wat bezoekjes aan de stad - waarbij tevens een bezoek aan de bios: The Hobbit, The Battle of the Five Armies - inmiddels wel gezien. De route van Wanaka richting Mount Aspiring National Park werd door beide heren als werkelijk prachtig beschouwd. Rijdend over een met bochten vervulde gravel-weg, was het te aanschouwen landschap een lust voor het oog. Het aantal watervallen die onderweg werden gespot, waren niet op 1 hand te tellen. Op 2 handen overigens ook niet. Na een off the track wandeling, besloten de heren naar het einde van deze gravelweg te rijden. Vanaf dit punt zijn er verschillende 'officiële' wandelroutes te betreden. Er werd besloten om de kortste route (10 kilomer) te doen. Een vrij pittige wandeling, maar het doel - het uitzicht op een gletsjer - mocht er zijn. Anco: 'Met name de route van Wanaka naar het Mount Aspiring National Park wordt door mij momenteel als een van de mooiste routes tot dusver beschouwd. De uitzichten die ik hier heb gehad zwaren fenomenaal. De wandelroute was vrij 'standaard', maar desondanks nog altijd mooi'.

Wetend dat het weer drastisch zou omslaan in de nacht, besloten de heren om naar een veilige locatie te rijden om de nacht door te brengen (wildkamperen). Gedurende de te rijden route kwamen de mannen namelijk 10 beekjes tegen waar ze doorheen moesten rijden om de weg te kunnen vervolgen. Tijdens (of na) hevige regenval, zijn deze beekjes te gevaarlijk om doorheen te rijden. De genoemde veilige locatie bevond zich dan ook na het passeren van het laatste beekje. Het bleek een uitermate verstandige keuze om de auto hier op te slaan, aangezien het weer inderdaad zeer bedroevend was bij het ontwaken in de morgen. Na het ontwaken werd de route richting Wanaka doorgezet, met als doel om door te rijden naar Queenstown. Helaas bleek deze planning geheel in het water te lopen. (Lees het vervolg bij: Auto laat bestuurders in de steek bij tankstation Wanaka).

Milford Sound -

Milford Sound, wel bekend als een van de - al dan niet de - mooiste plekken van Nieuw Zeeland. Dit is wat Anco en Tobias al vaak hadden gehoord. Anco: 'Onze verwachtingen waren erg hoog. Iedereen praat over Milford Sound. Het schijnt werkelijk fantastisch te zijn, bijna te mooi om waar te zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat het inderdaad erg mooi was. Toch is het voor mij niet direct de mooiste plek van Nieuw Zeeland. Zijn mijn verwachtingen te hoog? Ben ik te verwend geworden wat landschappen betreft? Ik weet het niet, maar ik denk dat er genoeg plaatsen zijn die de schoonheid van Milford Sound evenaren'. Zoals vele toeristen doen, besloten ook Anco en Tobias om een 2 uur durende boottrip in Milford Sound te doen. Vanwege het feit dat het de middagcruise betrof, was er een gratis Fish en Chips inbegrepen. Met een frietje of 10 en een stukje vis, begonnen we ons bijna smekend af te vragen of er mensen waren die nog bonnen overhadden aan boord van de Go Orange.

De uitzichten waren mooi, op een aantal plaatsen zelfs prachtig. Milford sound kan volgens Anco dan ook zeker worden gezien als een plaats die je zeker zou moeten bezoeken als je in Nieuw Zeeland bent. Anco: 'Er waren opnieuw vele watervallen en steile bergwanden te zien. Dit is en blijft indrukwekkend. Ik kan niet wachten om thuis de foto's te laten zien. Ze zullen zeker jaloers zijn'.

Enig nadeel van deze regio schijnt te zijn, dat er niet alleen toeristen naar deze prachtige locatie komen. Ook zandvliegen (pestige rotbeestjes) schijnen Milford Sound en omgeving massaal te bezoeken.

AUTO LAAT BESTUURDERS IN DE STEEK BIJ TANKSTATION WANAKA

Daar rij je dan. Van het Mount Aspiring National Park richting Wanaka. Er lijkt niks aan de hand, maar plots begeeft je auto het. Het overkwam Anco en Tobias. Anco: 'Op het moment dat we Wanaka binnenreden, zagen we op de teller dat we moesten tanken. Op dat moment besloot Tobias zijn raampje, vanwege de regen, dicht te doen. Het raam had er weinig zin in aan de snelheid van het dichtgaan te zien. Op het moment dat we bij het tankstation stopten, besloot de auto er acuut mee op te houden. Verdorie nog toe, ik baalde als een stekker'. Gelukkig hadden de heren het voordeel dat de auto het juist begaf op het moment dat ze 5 meter van een autogarage waren verwijderd. Het bleek de 'Alternator' te zijn. Dit onderdeel zorgt ervoor dat de accu de gehele tijd wordt opgeladen. Het onderdeel moest worden besteld, waardoor de heren genoodzaakt waren een slaapplek voor de nacht te vinden. Anco: 'Allemaal leuk en aardig om weer in Wanaka te zijn, maar het was niet volgens planning. Alle goedkope accommodatieplekken waren dan ook al vol. In de auto bij de garage slapen was geen optie, waardoor we aangeroepen waren op een echt hotel. Toch was het wel even lekker om in zo'n lekker bed te slapen. Ik had al 1,5 maand niet in een normaal bed gelegen'. Gelukkig voor beide mannen, werd de auto de volgende dag 'gerapereerd'. Rijdend naar Te Anau bleek dat de auto toch nog wat kuren had. Tijdens het sturen werd er namelijk een flink kabaal geproduceerd onder de motorkap. Anco: 'Stom dat we niet eerst een testrondje hadden gemaakt. We konden het alleen niet meer terugdraaien. Aangezien we toch gewoon konden rijden, hebben we besloten gewoon door te gaan. Helaas besloot onze lieve auto om er in Te Anau nog een schepje bovenop te doen'. De radiator besloot om constant te blijven draaien, zelfs als de sleutel eruit was. De enige oplossing voor de heren was om steeds de pluspool van de accu steeds los te halen. Dit probleem heeft zichzelf na 2 dagen gelukkig vanzelf opgelost. Momenteel hebben de mannen de auto weer laten checken. Het probleem is nog niet geheel - maar laten we zeggen voor 70% - verholpen. Er kan in ieder geval zonder problemen worden gereden met the Orange Machine, of zoals de Spanjaarden hem noemen: 'Naranga Mechanica'

ZUIDELIJKSTE STAD EN ZUIDELIJKSTE PUNT ZUIDEREILAND NIEUW ZEELAND

Na het bezoek aan Te Anau en Milford Sound hebben Anco en Tobias de zuidelijkste stad van Nieuw Zeeland (Invercargill) en het zuidelijkste dorpje/ zuidelijkste punt van het Zuidereiland (Bluff) bezocht. Bluff was destijds tevens een van de eerste Europese nederzettingen in Nieuw Zeeland. Op zich vrij bijzonder om met name het plekje Bluff te bezoeken. Nadat de heren in Cape Reinga - het meest noordelijke stukje van Nieuw Zeeland - aan de 'wegwijzerpaal' hadden gehangen, konden zij dit grapje in Bluff overdoen. Anco: 'Invercargill was niet echt bijzonder. Voor ons voelde het aan als Christchurch 2.0, saai dus. Toch stonden er wel een paar mooie, klassieke gebouwen, wat voor de verandering wel weer even leuk was. Bluff daarentegen was toch mooier. Bij het binnenrijden in Bluff denk je in eerste instantie dat je in een industriegebied bent beland. Als je echter verder doorrijdt, kom je in een mooi dorpje aan de zee terecht. Met name het uitzicht van Bluff Hill was mooi. Ook hebben we nog wat restanten van de WOII gezien. Ja mensen, ook Nieuw Zeeland was in deze oorlog betrokken'. De heren sliepen in Bluff in een prachtig gebouw, wat vroeger een postkantoor is geweest. De mannen geven toe dat ze zich in Bluff prima vermaakt hebben. 'Het is er prachtig'!

UITGELICHT: DUNEDIN EN OTAGO PENINSULA

Na Bluff werd besloten om de bruisende studentenstad 'Dunedin' te bezoeken. Dunedin is de tweede stad op het Zuidereiland, gekeken naar het aantal inwoners. Dunedin werd in 1848 gesticht door de Free Church of Scotland. De Schotse invloed is dan ook goed terug te zien in de gebouwen. Anco: 'Na alle landschappen was het erg leuk om eens wat klassieke gebouwen te zien. Gewoon een beetje cultuur snuiven en tevens eens wat anders dan altijd maar de natuur'.

Tevens staat Dunedin bekend om het feit dat de steilste straat van de wereld (!) zich in Dunedin bevindt. Anco: 'We hadden de grootste lol tijdens het beklimmen van deze straat. We hebben dan ook wat leuke en grappige foto's gemaakt. Erg leuk om hier geweest te zijn'.

De heren gaven aan dat ze van de bezochte steden (officiële steden), Dunedin zeer zeker de leukste vonden. 'Het was echt een leuke, gezellige en mooie stad met een prachtige omgeving'.

Niet alleen de stad, maar ook Otago Peninsula - ook wel Dunedin Peninsula- werd bezocht. Het schiereiland Otago Peninsula is bekend om haar natuurschoon. Op dit schiereiland is veel beschermde natuur te zien, zoals een albatroskolonie en zeehondenkolonie. Anco: 'Het was zo mooi om deze bochtige weg, van Dunedin naar de albatroskolonie te rijden. Werkelijk prachtig. Ons doel van deze trip was dan ook om albatrossen te zien. Helaas was het erg moeilijk om ze fatsoenlijk op de foto te krijgen, maar we kunnen het spotten van deze grote vogels in ieder afvinken op ons to-do lijstje. Buiten albatrossen hebben we wederom veel zeehonden gezien. We konden nu zelfs vrij dichtbij komen'. Met name vanwege het goede weer, bleek de route op dit schiereiland nog indrukwekkender te zijn. Mocht iemand Dunedin ooit nog eens bezoeken, dit schiereiland wordt zeker voor een bezoek aangeraden.

(BIJNA JARIGE) TOERIST WORDT AANGEVALLEN DOOR F16-MEEUW

Op de laatste dag als 22-jarige besloot Van der Werff Stewart Island te bezoeken. Stewart Island is het derde grootste eiland van Nieuw Zeeland en ligt zuidelijk van Bluff. Om op Stewart Island te komen, moet je dan ook de ferry of de helikopter pakken. Van der Werff besloot om met de ferry af te reizen, wat hem 130 dollar retour kostte. Deze ferry wordt door velen als erg duur beschouwd. Toch bleek het wel de moeite waard om de overtocht te maken. Van der Werff: 'Er waren vele strandjes en baaitjes te zien. Stewart Island heeft gewoon veel ongerepte natuur, wat erg mooi en relaxed is om te zien. Ik heb dan ook veel gewandeld en heb hierbij genoten van de zon, de natuur en de vrijheid. Tobias was vandaag niet mee, waardoor ik een dag voor mezelf had'. Het meest bizarre wat Van der Werff meemaakte, was dat hij werd aangevallen door een meeuw. Van der Werff: 'Het leek verdorie net een F16. Hij bleef maar terugkomen met als doel om me te raken. Ik moest telkens een beweging maken om hem iets af te schrikken. Het werd zelfs zo bizar dat de meeuw recht omhoog vloog, om als een raket naar beneden op me af te komen. Ik wist echt niet hoe ik het had. Helaas heb ik dit hele spektakel niet gefilmd. Wel zonde, aangezien de aanval toch zo'n 5 minuten duurde'. Nadat Van der Werff het strandje had verlaten, besloot de meeuw dat hij de vijand had overwonnen, waarna een staakt het vuren volgde.

Na zijn terugkomst in Bluff, bleek de supermarkt dicht. Het avondeten van de 2 vrienden bestond dan ook uit een mars, een zak chips en een worstenbroodje. Tevens was er wat bier inbegrepen, om de verjaardag van Van der Werff in te luiden. Samen met een Belgs meisje werd er tevens gezellig gekaart.

PINGUÏNS SPOTTEN OP NUGGET POINT

Wat doe je op je verjaardag? 'In eerste instantie was het de bedoeling om naar Queenstown te gaan. We besloten de plannen echter om te gooien, na een tip van een Belgs meisje. Tobias en ik wilden beiden graag pinguïns in het wild spotten. Aangezien dit ook in het zuiden kon - en wij daar nog zaten - hebben we besloten om via The Catlins af te reizen naar Kaka Point en Nugget Point. Het was hier zo gaaf en mooi'. Tegen de avond besloten de heren opnieuw terug te gaan naar Nugget Point. De pinguïns zouden namelijk het beste kunnen worde gespot tussen 8 en 10 's avonds. Anco: 'We hebben perfect getimed. Een groot aantal pinguïns bleef helaas uit, maar we hebben er een stuk of 8-9 gezien. Door in te zoomen heb ik gelukkig ook een aantal aardige foto's kunnen maken'. Buiten pinguïns hadden de heren in de middag (wederom) veel zeehonden gezien. 'Het was zeer zeker de moeite om naar dit gebied af te reizen', aldus de jarige Anco.

MEDELINGENBORD:

- Azie: Nadat het eerst de planning was om in maart voor 3 maanden naar Australië te gaan om daarna terug naar Nederland af te reizen, was het tweede plan om in april voor 2 maanden naar Australië af te reizen om daarna terug naar Nederland te gaan. Echter zijn plannen er om gewijzigd te worden. Het definitieve plan - alles is geboekt - is dat we 11 apri voor 5 dagen naar Sydney en omgeving te gaan, om vervolgens in 12 weken tijd door Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja te reizen. Ik heb er veel zin in en denk dat het daarna toch ook weer fijn is om naar Nederland terug te keren.

- Twizel: Vanaf aanstaande maandag zullen we weer gaan werken - voor tenminste 1 week en wellicht langer - in Twizel. We hebben hier eerder gewerkt voor eten en onderdak. Echter is ons nu een betaalde baan aangeboden door hetzelfde gezin. We zullen dan ook wederom gaan werken op de locatie waar men bezig gaat zijn met het bouwen van een Bed en Breakfast. Het is ook wel fijn om weer wat te werken, aangezien het geld er door bepaalde redenen er toch aardig hard doorheen is gegaan. In ieder geval wil ik nog 4 weken werken en 4 weken reizen in Nieuw Zeeland.

WIST JE DAT:

- Het zelf versieren van je auto een erg leuke hobby blijkt zijn. Helemaal als je je eigen, zilveren auto met oranje verf een Hollands tintje kunt geven..

- Er ook een mascotte op het dashboard van onze auto is geplaatst, welke Appie wordt genoemd..

- Appie eigenlijk een bot is (van waarschijnlijk een koe)..

- We Appie oranje hebben gespoten om de Oranje Style helemaal compleet te maken..

- een Frikadel Speciaal met Satésaus het enige voedsel is wat ik hier echt mis in Nieuw Zeeland..

- We buiten de verhalen in de blog echt wel meer plaatsen zien dan staat beschreven..

- Het weer hier vaak nog steeds zeer aangenaam en zomers is..

- Dit wel weer genoeg leesstof is voor deze keer en ik er nu dus maar mee ophoud..

I truly hope that you are all doing well back in the Netherlands. The best for you all.

Groeten uit Nieuw Zeeland,

Anco

Ervaringen stapelen zich op in Nieuw Zeeland

Cromwell, 22 januari 2015

Kia ora,

Allereerst wil ik jullie allemaal (nog/nogmaals) een gelukkig nieuwjaar wensen. Dat het voor jullie allen een mooi en gezond 2015 mag worden.

Het is een tijdje geleden dat ik iets heb geplaatst, ondanks het feit dat ik eigenlijk 3 weken geleden al makkelijk een blog had kunnen plaatsen (qua stof). Vanwege omstandigheden is het me niet gelukt om in een eerder stadium iets te plaatsen. Ik waarschuw jullie alvast, het is een vrij lang verhaal deze keer..

Zoals verteld in mijn vorige blog, heb ik begin december Paihia na bijna 3 maanden verlaten. Voor mij was dit best een vervelend moment, omdat het leven in Paihia gewoon echt m'n vertrouwde leventje geworden was. Ik had veel vrienden, bezigheden en plezier. Gelukkig weet ik dat afscheid nemen bij het backpacken hoort. Ik merk wel dat het beginnen van het nieuwe avontuur, samen met Tobias, een goede zet is geweest. We zien en doen nu nieuwe en prachtige dingen, zijn op onszelf aangeroepen en komen op verschillende plaatsen. Dit reizen maakt het backpacken wel mooi. Ik kwam immers niet naar Nieuw Zeeland om een heel jaar in één plaats te zitten. Ik ben blij dat ik samen met Tobias reis. We hebben veel dezelfde interesses, kunnen goed praten en hebben veel lol.

Het afscheid in Paihia was een mooie en bijzondere. Alle aanwezige vrienden, zijn met ons meegelopen naar de bus. Het was duidelijk dat niemand het leuk vond dat wij weggingen. Dit geeft me wel het goede gevoel dat ze ons echt mochten en respecteerden en dat het echt vrienden zijn geworden. Na iedereen geknuffeld te hebben, begon onze reis van Paihia naar Auckland Airport. Omdat ik in feite alles al had gezien op deze route, was deze reis voor mij uiterst geschikt om wat bij te slapen van het avondje stappen de nacht ervoor. Aangekomen in Auckland CBD, om een uurtje half 10 in de avond, begon het buikje wat te knorren. Aangezien de MC Donalds de dichtsbijzijnde voetselketen was, besloten we ons daar van een gezonde en lekkere maaltijd te voorzien. Nu is MC Donalds eten vaak al kwalitatief uitermate teleurstellend, maar deze MC Donalds in Auckland wist het te presteren om ZEER kwalitatief uitermate teleurstellend voedsel af te leveren aan ons als klant. Maar goed, we klagen niet! Het is altijd nog beter dan niets.

Om half elf in de avond was het tijd voor ons om de bus naar het vliegveld te pakken, met de fijne gedachte dat we daar lekker - voor een uurtje of 3 - op de vloer van het vliegveld zouden kunnen slapen. Eerlijk is eerlijk, het lag stukken beter dan onze tent in Akaroa, waarover later meer. Onze vlucht naar Christchurch zou om 06:10 in de morgen zijn. Helaas was de vertrekhal voor de binnenlandse vluchten tot 05:00 in de morgen gesloten, waardoor we waren aangeroepen op de vloer in de internationale hal.

Eenmaal ingechekt en wel - mijn backpack woog exact 25,0 kg (precies waarvoor ik had betaald) - kreeg ik een plek bij het raam. Ik heb het opstijgen en het landen alleen niet meegemaakt, omdat deze jongen al lag te slapen op de moments suprême van het vliegen. Best een knappe prestatie, omdat het comfort van de vliegtuigstoelen en de beenruimte echt om te janken waren.

Daar stonden we dan, na aankomst in Christchurch. Geen planning, geen bus die we hadden geregeld en geen slaapplek waar we direct heen konden. Eigenlijk is dit wel het leuke aan backpacken. Niet teveel regelen en alles op je af laten komen. Nadat we een bus naar het centrum hadden geregeld, begon onze zoektocht naar een slaapplek. De goedkopere bedden - voor zover de hostels in Christchurch al goedkoop zijn... - waren vrijwel allemaal bezet, waardoor we na 2,5 uur lopen uit kwamen op een tweepersoons kamer. Juist, just for the two of us. Deze rust konden we best gebruiken, want ik kan u allen verzekeren dat je schouders en je nek na 2,5 uur lopen - met 25 kg aan je rug en 6 kg aan je borst - aardig zuur beginnen te worden. De volgende dag besloten we naar een ander hostel in Christchurch- waar er nog wel goedkopere bedden ( in een dorm bedroom) beschikbaar waren - te gaan. Een dorm bedroom is een kamer die je deelt met meerdere backpackers. Dorm bedrooms zijn in feite de goedkoopste kamers in ieder hostel.

Oké, even wat over Christchurch. Christchurch is de grootste stad op het Zuidereiland, en na Auckland de grootste stad van Nieuw Zeeland. Christchurch is tevens de oudste officiële stad van Nieuw Zeeland. Deze stad stond bekend als een levendige en bruisende stad, als een echte 'place to be' voor reizigers. Helaas is de stad 4 jaar geleden getroffen door een zware aardbeving met een kracht van 6,3 op de schaal van Richter. Het hele stadscentrum lag plat. Ook nu is dit nog zeer duidelijk te zien. Vrijwel overal - lees ook echt overal - in het stadscentrum zijn ze bezig met het bouwen van nieuwe gebouwen en wegen. Wij zagen er dan ook niet de lol van in om hier lang te blijven. Er valt gewoon weinig te beleven momenteel. Omdat we nog geen werk hadden, besloten we om ons geluk voor een aantal dagen ergens anders te beproeven. We waren er al snel over uit, dat we naar Akaroa zouden afreizen. Akaroa (betekent 'lange haven' in Maori) staat bekend om het feit dat dit dorpje in 1840 de eerste Franse nederzetting in Nieuw Zeeland werd. Je ziet de Franse invloed nog altijd goed terug in met name de huizen en straatnamen. Ook zie je (onder andere) hier veel Franse reizigers. Akaroa is een prachtig dorpje, gelegen tussen vele heuvels en bergen (middelgebergte) wat in feite non-actieve vulkanen zijn. Tijdens de mooie reis naar Akaroa werd ons het een en ander verteld over de regio. Ook hebben we tussenstops gemaakt bij bijzondere locaties als de 'Birding Flat Beach' (een 'stenen strand' met prachtig uitzicht op een klif), 'Little River' (Een historisch treinstation met een oude wagon) en 'The Hilltop Tavern' (Een uitzichtpunt op 470 meter hoogte met een panoramisch uitzicht op Akaroa en omgeving). Op de terugweg zijn we kort gestopt bij een kaasfabriek. Hier konden we van 3 verschillende, daar gemaakte kaassoorten, een klein stukje proeven.

Om het beste uit ons verblijf in Akaroa te halen, hebben we daar de langste wandelroute gepakt die we volgens de map konden doen. De aanwijzingen voorspelden dat de wandelroute - al leek het meer een klim- en afdalingsroute - tussen de 4 en 7 uren zou duren. Het was een zware wandeling, maar het was zeker de moeite waard. Na het bereiken van de Purple Peak (590 meter hoog), besloten we om door te klimmen naar de Stony Bay Peak. Deze peak lag op 803 meter hoog.

Na 3 dagen Akaroa besloten we terug te gaan naar Christchurch. We konden hier namelijk met een nieuwe baan beginnen. Volgens de vacature hield het werk in dat we vers fruit moesten verkopen op de markt. We zouden met dit baantje niet in 1 stad blijven. Nee, we zouden gedurende de dagen van stad naar stad reizen om het heerlijke fruit te verkopen. Tevens zouden we gemakkelijk, per persoon, 100 tot 220 dollar per dag kunnen verdienen. De praktijk was echter zeer teleurstellend. Het bleek dat we alleen aardbeien moesten verkopen op straat, zonder vergunning. Een flink gedeelte van de aardbeien die we kregen, waren rot, beschimmeld of nat. De prijs die we in eerste instantie moesten vragen voor de aardbeien waren dusdanig hoog dat de mensen op straat ons vierkant uitlachten. Na 9 uur werken hadden we 32-35 van de 103 bakjes verkocht. We hebben zelfs voor deze verkochte bakjes veel moeite moeten doen. Zo hebben we een halve marathon gelopen, zijn we alle bedrijven/winkels/kantoren op het industrieterrein binnen geweest, zijn we zowel in de binnenstad (op een marktje) als bij de supermarkten weggestuurd en hebben we - nadat ik 4 kratten met aardbeien had laten vallen - aardbeien geraapt van de straat. Energie hebben we er dus zeker ingestoken.

Normaliter is het zo dat wij als verkopers zelf al deze bakjes moeten opkopen, waarna het geld dat we overhouden na de verkoop ons salaris is. Aangezien we zo'n onwijs grote voorraad aardbeien over hadden, zou dit betekenen dat we per persoon zo'n 250 dollar zouden moeten bijleggen. Amehoela dat we dat zouden doen, helemaal niet op onze eerste dag. Gelukkig dachten onze 'bazen' - die meer op veredelde hippies leken - er ook zo over. We hebben niks hoeven betalen. Toch blijft het zeer teleurstellend dat we na 9 uur werken werkelijk geen rooie cent hebben verdiend. Het hele zaakje stonk ook wel enigszins. Achteraf konden we er smakelijk om lachen. Het is wat dat betreft wel een prachtige ervaring gebleken. Jullie snappen alleen wel, dat we dit baantje direct - na 1 dag - zijn gestopt.

Vanwege het feit dat we na 1 dag al ontslag hadden genomen, besloten we ook nu om Christchurch snel weer te verlaten. Deze keer kozen we ervoor om af te reizen naar Kaikoura. Kaikoura ligt een uurtje of 3 ten noorden van Christchurch. Kaikoura staat met name bekend om het walvis- dolfijnen- en albatrosspotten. Vanwege onze financiële omstandigheden hebben wij besloten de wandelroute richting de zeehondenkolonies te doen. We hebben er aardig wat gezien. We zijn 3 nachten in Kaikoura gebleven. Buiten iedere dag wat lopen, hebben we vrij weinig uitgevoerd. Het was echter wel een mooie locatie en zeker de moeite waard om een bezoekje aan te brengen.

Tijdens onze derde dag in Kaikoura, hadden we een adres in Twizel gevonden waar we konden gaan werken voor accommodatie en eten. Om op dit adres te komen, mochten we opnieuw een leuke reis maken. We zijn 's woensdags, voor 1 nacht, met de bus vertrokken naar Christchurch, om op donderdag gelijk door te reizen naar Twizel. Na 1 overnachting in het hostel, werden we de volgende avond opgehaald door ons 'gastgezin'. Dit gezin - bestaande uit vader, moeder, en 2 dochters van respectievelijk 2,5 jaar en 8 maanden oud - huurt momenteel een huis in Twizel, omdat ze een huis met Bed en Breakfast gaan bouwen bij Lake Pukaki. Werkelijk waar, als jullie ooit een Bed en Breakfast adres nodig hebben in Nieuw Zeeland, ga dan naar dat adres! Het uitzicht wat je daar hebt is ongelooflijk mooi. Op een heldere dag kijk je over het meer uit naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. De mensen die mij op Facebook hebben, kunnen kijken naar de Kerstgroet van Tobias en mij. Deze foto geeft namelijk aan impressie van het uitzicht daar. Lake Pukaki is een meer dat bestaat uit gletsjer water. Toch viel het qua (koude) temperatuur alles mee toen we erin zwommen. Het water was aardig opgewarmd door het prachtige weer.

De afspraak wat betreft werk was dat we 4 uren per dag zouden werken voor onderdak, eten en drinken. Echter werd de eerste dag direct voorgesteld om een volle dag te werken, zodat we de tweede dag een trip bij Mount Cook konden maken. Natuurlijk zijn wij hier met alle enthousiasme op in gegaan. Tobias en ik hebben in het 'Mount Cook National Park' met z'n tweeën een mooie wandeling gemaakt. Dat het eindpunt van deze wandelroute 'Hooker valley' heette, konden wij verder weinig aan doen. Er was namelijk alleen puur natuur te zien. Ik weet dat ik in mijn blog heel vaak vermeld hoe prachtig en mooi het allemaal wel niet is in Nieuw Zeeland, maar ik kom er niet aan onderuit om ook nu weer te melden hoe waanzinnig mooi de wandeling - maar vooral het eindpunt van de wandeling - was.

De overige dagen hebben we weer gewoon gewerkt, in de volle zon. Het werk dat we hier moesten doen, bestond uit het (soort van) aanleggen van tuintjes. Het was hard werk, maar we hebben een leuke tijd gehad!

De dag voor Kerst moesten we alweer vertrekken bij dit gezin. Voor ons gaf dit een mooie kans om Kerst te gaan vieren met een paar goede vrienden, waarmee we een lange tijd hadden samengeleefd in Paihia. Onder deze goede vrienden, bevonden zich m'n twee beste maten (Fransmannen) die ik - buiten Tobias - had in Paihia. Deze hele 'Paihia-groep' bevond zich in Alexandra, om daar samen de Kerstdagen te vieren. Om vanuit Twizel in Alexandra te komen, zijn we een nieuwe manier van reizen gaan uitproberen. We zijn namelijk gaan hitchhiken (liften). Een nieuwe ervaring voor ons, maar wat pakte het goed uit. Na 3 minuten werden we al opgepikt door een Schotse reiziger van een jaar of 58 die de kant van Alexandra op moest. Hij moest niet helemaal naar dit plaatsje, maar speciaal voor ons besloot hij daar 'gewoon' even heen te rijden. Het mooie van liften is dat je sociale contacten - voor dat moment - op doet, maar vooral dat je voor niks kunt reizen van A naar B.

Het wederzien van m'n vrienden hebben we op Kerstavond goed gevierd. Wat een gezellige boel. Nadat het feestje op de camping al aardig op gang was gekomen, besloten we met een groep verder te feesten op een afgelegen parkeerplaats, aan de rand van Alexandra. Een bijzondere Kerstavond kan ik wel zeggen.

Op eerste Kerstdag kregen we een berichtje van het gastgezin waar we tot de dag ervoor hadden gewerkt. De zwager van de vrouw kon voor drie dagen twee jongens gebruiken op zijn schapenboerderij. Omdat dit precies is wat we wilden, zijn we hier direct op ingegaan. Op 27 januari werden we opgehaald op de camping in Alexandra, waarna onze reis naar Riverton - helemaal aan de onderkant van Nieuw Zeeland - begon. Deze 3 dagen werk op de schapenboerderij kunnen serieus worden bestempeld als zijnde mijn mooiste en beste ervaring die ik tot dusver in Nieuw Zeeland heb gehad. We zijn zeer nauw betrokken in het werkveld en hebben verschillende werkzaamheden uit mogen voeren. Maar gewoon het werken met schapen op zich, onbeschrijflijk! Ook in deze periode zijn we mee uitgenomen, en wel op z'n bootje. Liggend op een band achter de speedboot hebben we ons kostelijk vermaakt.

Over deze 3 dagen zou ik een heel verslag kunnen typen, al zal ik jullie deze moeite besparen.

Na de schapenboerderij zijn we direct op zoek gegaan naar een baantje in de kersenpluk. Januari is in de regio 'Central Otago' het seizoen van de kersenpluk. Na 1 dag hadden we al een baantje gevonden. Echter hebben we voor de start van deze baan bij een ander kersenbedrijf, in Cromwell, een baan gevonden die beter betaalde. De eerste werkdag was op 3 januari. De verwachting is dat het seizoen binnen 5-10 dagen zal worden afgerond. Momenteel is er echter nog niks defintief. Met wat geluk heb ik een 'bijzonder' baantje weten te krijgen binnen de kersenboerderij. Ik ben namelijk geen plukker, nee ik ben een van de vijf quadrijders. Het klinkt heel gaaf en stoer, maar het stelt vrij weinig voor. Om de 2 meter moet ik stoppen, zodat de 'lifters' de volgeplukte emmers op m'n trailer kunnen zetten. Zodra m'n bak vol is, rij ik naar de heftruckchauffeur die mijn bak van de trailer pakt en er een lege bak voor terugzet. In het begin had ik persoonlijk wat moeite met de manieren waarop de 'managers' ons benaderden. Ze waren wat onaardig, onpersoonlijk en deden soms net alsof we niks voorstelden. Toch moet ik zeggen dat dit nanverloop van dagen wel verbeterd is. Wellicht komt dit door het feit dat ze nu weten wat ze aan ons hebben en dat we zelf weten wat er van ons verwacht wordt. Ook het werk vond ik in het begin behoorlijk saai, al merk ik toch dat ik het na verloop van dagen meer ben gaan waarderen. Helaas verdien ik wel minder dan de plukkers die naar behoren - of snel - plukken. Plukkers krijgen namelijk per emmer betaald, waar ik per uur word beloond. Toch is het voor m'n knie beter om dit baantje te blijven doen. Omdat het rijden op de quad eentonig werk is, probeer ik voor mezelf toch uitdaging te zoeken. Deze uitdaging probeer ik te vinden door de lifters in mijn sectie wat aan te sturen, maar vooral door mezelf te verbeteren in het achteruit rijden met een kar (in soms kleine ruimtes). We moeten toch uitdaging blijven zoeken en het positieve ervan in blijven zien. Oja, en de weersomstandigheden tijdens het werk zijn heerlijk warm. Éen ding is zeker: It's all about the money. Ondanks het feit dat ik - zodra de kersen en het weer het toelaten - iedere dag werk, met een gemiddelde van 10 uren per dag, blijf ik mezelf prima vermaken in Nieuw Zeeland. Ik vind het echt niet erg om weer wat ritme te ervaren. Natuurlijk is een werkdag van 13 uren lang, maar ja, that's life.

*Wist je dat.. je niet alleen van pruimen - maar zeer zeker ook van teveel kersen - flink naar de wc moet?! Iedere dag komen wij als werknemers daar opnieuw achter.

Om het verhaal niet nog veel langer te maken, zal ik afsluiten met de laatste mededelingen van mijn leven hier. Momenteel verblijven we dus in de omgeving van Cromwell. We slapen op een gratis camping in Lowburn - waar we vanaf vandaag trouwens niet meer mogen verblijven -. Officieel mag je max. 3 nachten op deze camping verblijven. Laten wij er nou al 3 weken staan! Ondanks dat ik mijn busticket heb, heb ik toch besloten om samen met Tobias een auto (Honda Odyssey) te kopen van m'n beste maat uit Paihia. Het leuke is, dat we in deze auto maar 2 stoelen hebben. In de achterkant ligt namelijk een groot matras met ruimte voor spullen onder het matras. Zowel voor vervoer als accommodatie is het een fantastische auto. Zo slecht is het helemaal niet, om lekker in de auto te slapen. De bedoeling is nu om de auto met wat oranje verf op te vrolijken. We zijn immers toch echte Nederlanders. Het leuke aan zo'n gratis camping is dat er geen douches, keukens en internetvoorzieningen zijn. Maar we zouden geen backpackers zijn als we niet voor oplossingen zouden zorgen. Douchen kunnen we namelijk in het meer of in het zwembed in de stad, we eten veel brood of maken makkelijk eten klaar en wifi.. ach!

Ondanks dat een auto geld kost, kunnen we er gedurende onze reis ook veel door besparen. Onderdak hebben we voor niks en bepaalde tripjes kunnen we zelf ondernemen. Bovendien kun je met een auto zeker het dubbele uit je reis halen. Het is gewoon echt een kampeerleventje nu.

Cromwell ligt in het gebied 'Central Otago'. Met steden als Alexandra, Queenstown en Wanaka in de buurt, denk ik dat deze regio 1 van de mooiste in Nieuw Zeeland is. Het wemelt hier van gebergtes. Voor ons als Nederlanders is dat alles oogverblindend mooi. Aan de ene kant is het heel onwerkelijk om in zo'n omgeving te wonen, maar aan de andere kant lijkt het allemaal al zo vanzelfsprekend. Wat tevens bijzonder is aan Central Otago, en met name regio Cromwell, is dat het zowel de warmste als de koudste plaats van Nieuw Zeeland kan zijn. Aangezien het nu zomer is, hebben we over temperatuur echt niks te klagen. Bij jullie is dat wel anders, zo hebben anonieme bronnen mij bevestigd!

Ik had dit verhaal dubbel zo lang kunnen maken. Echter moet het leuk blijven om te lezen, vandaar dat ik er nu een einde aan brei. Ik kijk er al naar uit om het volgende verhaal te schrijven.

Een vriendelijke groet uit Cromwell, Nieuw Zeeland.

Het ga jullie goed!

Anco.