Paihia, het laatste verhaal vanuit deze prachtige plaats

Paihia, 04-12-2014

Kia Ora!

Na 2 eerdere verhalen uit Paihia, zal dit verhaal het laatste deel zijn die ik in dit mooie en gezellige plaatsje in het noorden van Nieuw Zeeland schrijf. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, zal ik vertellen waarom dit zo is.

Zoals bij velen bekend, heb ik mijn maat Tobias opgehaald op het vliegveld (waarover later meer). Ik had voor ons een nieuwe baan geregeld aan de andere kant van Nieuw Zeeland. We zouden per 8 à 9 december naar een boerderij in Darfield, naast Christchurch, gaan om koeien te melken. Het klonk als de ultieme job, omdat we veel uren konden maken maar ook omdat we motor/quad zouden moeten rijden. Omdat deze baan op het Zuidereiland zou zijn, hebben we uitgevogeld dat het vliegtuig in onze situatie de meest goedkope manier van reizen zou zijn. Na alle voorbereidingen, waaronder het boeken van de vlucht, besloot de contactpersoon van de boerderij om ons 4 dagen voor vertrek een leuk mailtje te sturen. In dit mailtje stond de mededeling dat er helaas maar voor een van ons tweeën plaats meer was. De markt is niet goed genoeg, waardoor ze een tweede persoon niet kunnen betalen. Prima, maar lijkt mij dat ze dit ook al 1-2 weken eerder had kunnen weten. Dit heb ik haar ook verteld. Ze vond mijn nette reactie echter disrespectvol en grof, waardoor ze besloot dat we allebei niet meer welkom waren. Dit is later teruggedraaid, maar omdat er nog steeds maar een van ons tweeën kon komen, hebben we zelf de handdoek in de ring gegooid. Toch hebben Tobias en ik wel besloten om gewoon het vliegtuig te nemen, zodat we samen aan het nieuwe avontuur kunnen beginnen. We zullen opnieuw werk gaan zoeken. Helaas!

Het afscheid in Paihia was voor mij het meest moeilijke moment tot nu toe. Vanwege het feit dat ik al bijna 3 maanden in hetzelfde hostel zat, heb ik er veel opgebouwd. Niet alleen het hostel, maar ook het dorpje voelde als mijn thuis. Het hostel heeft genoeg backpackers die er voor langere tijd zitten. Deze personen zijn goede vrienden van me geworden. Gelukkig bestaan er tegenwoordig communicatiemiddelen als SMS/Facebook. Ik hoop dan ook dat ik met een aantal mensen in contact zal blijven en dat we elkaar ergens in Nieuw Zeeland weer zullen ontmoeten.

Vanwege het feit dat ik aan de nieuwe job kon(!) beginnen, had ik besloten om na 6-7 weken in het Kingsgate hotel in Paihia te hebben gewerkt,(zie voorgaande blog voor meer informatie over dat werk), per 25-11 te stoppen met deze baan. Deze keuze had ik gemaakt, zodat ik nog even kon genieten van mijn vrijheid. Pff, ik was er echt aan toe. Het is zo vermoeiend als je iedere dag van 9 tot een uurtje of 1-2 moet werken, om daarna geen klap meer uit te voeren. Buiten de werkzaamheden in het hotel, heb ik in totaal ook een uur of 13 bij Peter en Trisch thuis gewerkt. Ik moest hier renovatiewerkzaamheden uitvoeren, zowel binnens- als buitenshuis. In eerste instantie had ik verwacht dat ze ons voor meerdere uren zouden inhuren, maar afijn, het is mooi meegenomen. De werkzaamheden die ik hier moest uitvoeren, waren lichamelijk zwaar. Het was dus een prima oefening voor mij om toch enigszins fit te blijven. Toch heb ik van sommige werkzaamheden wel een dag of 3 echt last gehad.

Wat betreft het 'geen klap uitvoeren', moet ik wel even zeggen dat ik daar 'verplichte activiteiten' mee bedoel. Want uiteraard heb ik genoeg leuke en gezellige dingen gedaan met al mijn vrienden en vriendinnen hier. Ik zal hieronder weer een lijstje maken met benoemenswaardigheden:

Door Micheal, mijn maori maat, zijn we uitgenodigd om deel te nemen aan een Hangi. Een Hangi is een soort traditioneel Maori feestje, waar het eten op een hele bijzondere, traditionele wijze wordt bereid. Met een mannetje of 30 waren we aanwezig bij deze - voor backpackers- bijzondere gelegenheid. Het zit een beetje als volgt in elkaar: Een aantal mannen graven een flink gat in de grond en maken hier een vuurtje in. In dit vuur worden een aantal metalen platen gedaan, zodat deze goed kunnen opwarmen. Na een behoorlijke tijd, wordt het brandende hout uit het gat gehaald. De hete metalen platen blijven liggen. Ondertussen staat het eten (vlees, groenten, aardappelen etc.) klaar in ijzeren manden. De manden worden in het gat in de grond gestopt, waarna er natte lakens over het gat worden gelegd. Nadat de lakens zijn vastgelegd met de eerder uitgegraven grond, begint het wachten. Het bereiden van het eten op deze manier, duurt namelijk 3 uren (3 uren geteld vanaf het moment dat het eten in de grond gaat). De tijd voordat het eten in de grond gaat en de tijd dat het eten in de grond zit, wordt dan ook uitstekend gebruikt voor het nuttigen van een aantal koude biertjes en het hebben van een gezellige tijd samen. Ook een sportief drankspelletje in wedstrijdvorm tussen 2 jongensteams was inbegrepen. Ze noemen het Flankiball (of hoe je het ook schrijft). Het is hierbij de bedoeling dat je als team als eerste allemaal je fles bier leeg hebt. Je mag drinken op het moment dat je als team een fles, die in het midden tussen de 2 teams staat, omgooit. Zodra het andere team de fles heeft recht gezet en terug is gerend naar hun plaats, moet het team dat de fles heeft omgegooid heeft (en dus moet drinken), stoppen. Dit speel je net zo lang totdat 1 team helemaal leeg is. Om niet gelijk als een toeter te zijn, hebben we dit spel maar een keer gespeeld.

Natuurlijk is de grootste vraag hoe het eten was. Nou, met name de groenten en aardappelen hadden een erg bijzondere smaak. Je proeft een bepaalde 'grond- en rooksmaak' aan je eten zitten. Het is misschien niet mijn meest favoriete eten ooit, maar de ervaring wint het in deze zeer zeker van wat ik nou precies van het voedsel vind. Het vlees smaakte naar mijn mening wel erg goed. Na het eten hebben we een fantastische avond gehad. Het was ontzettend gezellig en wat was het een fantastische ervaring. Ik ben mijn maat dankbaar dat hij ons heeft uitgenodigd voor deze Hangi.

Om door te gaan op eetgerelateerd gebied, kan ik uiteraard ook wat vertellen over het vissen. Deze activiteit blijf ik met regelmaat uitvoeren. Ik heb al een aantal Kahawais, een Cod en een (te kleine) Snapper gevangen, veel mosselen van de rotsen verzameld (en onder op de Hollandse wijze gekookt), oesters verzameld en een gevangen krab gekookt. Buiten deze eigen vangsten, heb ik al veel andere visproducten geproefd. Dit dankzij mijn Maori maat Michael. Zo heb ik verschillende vissen, een soort zeeslak en een soort zeeëgel (Kine) geprobeerd. Het vangen van oesters en wat mosselen heb ik onder andere op een speciale manier mogen doen. Samen met Tobias en een Franse maat werden we door Michael meegenomen naar het strand om te snorkelen, met als doel ons maaltje bij elkaar te rapen. Met wetsuit en al zwommen we een stuk de zee in, waarna het duiken naar oesters en mosselen begon. Echt fantastisch leuk om te doen.

Toch kan vissen ook behoorlijk frusterend zijn, blijkt wel uit het volgende stukje: Aangezien ik niet meer werk, besloot ik op een prachtige donderdagmorgen te gaan vissen. De eerste vangst was een erg mooie. Ik had deze vis, een Cod, namelijk nog niet eerder gevangen. Hij was gelukkig groot genoeg om mee te mogen nemen. Na de schoonmaakbeurt van deze vis, besloot ik verder te vissen. Na de eerste keer uitgooien had ik opnieuw raak. Een prachtig exemplaar Kahawai (denk wel 40-45 cm). Echter, op het moment dat ik hem op de rotsen wilde leggen, viel hij van m'n haak waarna ik old school mocht gaan jagen op dat beest. Ja, met m'n handen. Helaas verliep dit niet geheel volgens plan, aangezien een flinke golf mijn prachtige vangst besloot mee terug de zee in te nemen. 3 minuten na deze teleurstellende gebeurtenis, had ik opnieuw raak. Ook deze vis had geen zin om aan m'n haak te blijven zitten. Op het moment dat ik hem bijna binnen had (hij was al uit het water), besloot hij m'n haak los te laten. Een aantal vloekjes kon ik dan ook niet onderdrukken. Ook een derde vis - het leek een behoorlijke vangst- besloot vroegtijdig los te laten. Gelukkig was er nog 1 andere vis die wel besloot om, schoongemaakt en al, in m'n plastic tas te duiken. Met 2 vissen kan ik achteraf best tevreden zijn, al had er zeker meer in gezeten.

Zoals inmiddels wellicht begrepen uit mijn blog, is mijn Nederlandse maat Tobias hier gearriveerd. Ik besloot hem op te gaan halen op het vliegtuig, met een geleende auto van een Italiaanse vriend. Zonder Tom Tom, maar met kaart en de bordverwijzingen, reed ik mezelf van Paihia naar Auckland. Ja, het is even wennen dat je aan de linkse kant van de weg rijdt, waarbij ook het stuur nog eens aan de andere kant zit, maar het ging uitstekend.. Tot ik bij Auckland kwam. Nu klagen ze in Nederland weleens over de borden langs de weg, maar jeetje, wat een onduidelijke bedoeling is het in Auckland. Er was nergens een bordje te vinden richting het vliegveld. Na een uur op geluk en verstand rijden, kwam ik in het midden van Auckland voor het eerst het bordje 'Airport' tegen. Op de heenweg kostte dit grapje me zo'n uur, al was de terugweg een nog grotere ramp. Ongekend. Om 15:45 reden we weg op het vliegveld. Om 18:00 besloten we om de GPS maar even aan te zetten, omdat we nog steeds ergens in Auckland rondreden. Het maakte me behoorlijk gespannen en pissig, maar we hebben onszelf veilig weten terug te brengen naar 'huis'. De rit zelf was erg mooi. Wauw wat ik heb genoten tijdens het rijden. Het was voor mijzelf gewoon een leuk en opwindend dagje uit.

Mijn laatste zaterdag in Paiha, besloot mijn Franse maat Kentin om een tattoo te laten zetten bij een Maori thuis. Met een groepje van 5 besloten we om Kentin te vergezellen. Nu roep ik zelf al 4 jaren dat ik erg graag een tattoo wil, maar nu ik daar stond te kijken begon het toch net iets teveel te kriebelen. De reden waarom ik nog geen tattoo heb, is omdat ik de stap nooit 'durfde' te nemen. Voor mij was dit echter het ultieme moment om de stap wel te nemen. Vanaf nu heb ik de prachtige spreuk 'Luctor et Emergo' op mijn linkerarm staan. Ik heb last minute voor mijn linkerarm gekozen, ondanks dat ik al erg lang riep dat ik hem eigenlijk op mijn borst wilde hebben. Hij is gaaf!

4 dagen later besloot ook Tobias om een tattoo te laten zetten bij dezelfde tattoëerder. Ik heb hem meegenomen naar het huis. Ook de tattoo van Tobias is erg gaaf.

Op mijn laatste zondag in Paihia, werden we door Michael en Leon - ook 'n Maori - meegenomen op een boottrip. Om 06:00 in de morgen werden we opgepikt met de boot. De bedoeling van de dag was dat we zouden vissen, snorkelen naar mosselen, oesters en kines en dat we gewoon zouden chillen op het water. De visvangst zelf was bedroevend, al hebben Tobias en ik de Nederlandse eer enigszins hoog gehouden. Nieuw Zeeland had 2 vissen, Nederland had 2 vissen en Frankrijk had 0 vissen gevangen. Gelukkig werden er genoeg mosselen en kines verzameld. Tevens had Leon voor een goede lunch gezorgd. Enige probleem was, dat Kentin en ik het water niet in konden vanwege dat tattoo die we de dag ervoor hadden laten zetten. Al met al was het een prachtige dag. Een dag die we om 06:15 in de morgen al mochten inluiden met een lekker koud biertje.

Buiten alle leuke en vrolijke dingen die ik meemaak, hebben we ook een negatieve ervaring meegemaakt. In het hostel waren 2 Maori dames, zussen, die erg hadden genoten van een paar drankjes. Een van de zussen vond de drankjes zo lekker, dat ze er amper meer van kon lopen. Toch besloot ze om de auto op de oprit te rijden, waarna het gezeik een beetje begon. Ze moest hem namelijk weghalen, maar ze mocht dat niet zelf doen van de 'op dat moment verantwoordelijke persoon van het hostel'. Na veel gezeur vroeg ik aan de vrouw of ik hem dan a.u.b. weg mocht rijden. Nadat ik haar een biertje aanbood, mocht ik het eindelijk doen. Probleem was alleen, dat de auto niet wilde starten, waarna we met de jongens besloten om de auto weg te duwen. Nadat we hem netjes op een parkeerplaats hadden geduwd, wilde de dronken vrouw de auto weer starten om de auto 2 plekken naar voren te zetten. Omdat wij behulpzaam genoeg waren, zei ik tegen haar dat we de auto daar hebben gezet en dat we hem daar maar laten staan. Tja, dat pikte de zus van de dronken vrouw niet. 'Zo praat je niet tegen m'n zus', 'ga weg uit ons land', etc. Waarop ik zei dat we alleen maar wilden helpen. Met de bedoeling om haar wat te kalmeren, maakte ik het eigenlijk alleen maar erger. Ze zou ons namelijk weleens even neer gaan steken en haar 'bro's' bellen. Oké, eigenlijk gewoon een doodsbedreiging dus. Omdat dit iets te ver ging, besloten we de boel de boel te laten en gewoon terug te gaan naar het hostel. Het is toch zo fijn als mensen zo'n vrolijke dronk hebben.

November blijkt in het hostel de maand van de verjaardagen onder de vrienden die er langer zitten. De laatste 2 weken hebben we al 4 verjaardagen gehad. Vervelend hoor, weer een andere reden om met z'n allen uit te gaan. Het is niet zo dat we iedere avond uit gaan, zeker niet. Maar het is wel zo dat we al genoeg fantastische avonden hebben gehad. Zo ook afgelopen woensdag, toen we naar karaoke avond gingen. Na opnieuw een prachtige uitvoering van Mambo No. 5 besloten Tobias en ik 'Paradise by the Dashboard light' te zingen, als duet. Ik moet eerlijk toegeven dat het ontzettend gaaf was. Het werd dan ook zeker gewaardeerd in de bar. We zijn allebei leraar en genieten wel van het feit dat we een microfoon in ons handen hebben. Met karaoke vullen we elkaar in ieder geval goed aan. Ik denk serieus dat iedereen het nog echt leuk vond ook. Ook de andere keren dat we zijn uitgegaan hebben we ons uitstekend vermaakt!

In eerdere verhalen was al te lezen dat ik in Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland ben geweest. Toch heb op een van mijn laatste dagen in Paihia, voor de derde keer een bezoek gebracht aan deze prachtige plaats. Samen met Stella, Daniëlle (2 Duitse dames) en Tobias, heb ik voor een dag een auto gehuurd. Man, wat heb ik genoten om deze dag de chauffeur uit te hangen, heerlijk! Cape Reinga was weer prachtig als altijd en ik ben blij dat ik Tobias deze plaats hebben kunnen laten zien. Op de terugweg zijn we naar de duinen geweest, waar we een sandboard hebben gehuurd. Het blijft toch gaaf hoor, dat duinsurfen (zie eerder verhaal). Enkel het omhoog klimmen is zwaar. Op de terugweg hebben we een stop gemaakt om iets te eten. Het plaatsje waar we stopten heette Mangonui. Wauw, wat een prachtige locatie is dat toch ook. Nu heb ik ondertussen al een aantal keren auto gereden in Nieuw Zeeland, maar ik begin zowaar echt te wennen aan het links rijden met het stuur aan de andere kant.

Voor zover de meest benoemenswaardige punten. Ik sta nu op het punt van een nieuwe 'start' in mijn backpackerleven. Ik kijk uit naar het maken van een volgend verhaal, omdat ik verwacht dat ik weer veel zal gaan meemaken en veel nieuwe indrukken zal gaan op doen.

Het ga jullie goed!

Een vriendelijke groet uit Nieuw Zeeland,

Anco

Paihia, Bay of Islands, Nieuw Zeeland deel 2

Kia Ora!

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de leuke en positieve reacties op mijn voorgaande verhalen. Het doet me goed dat jullie het blijkbaar (oprecht) leuk vinden wat ik vertel over mijn ervaringen en avonturen.

Zoals in m'n vorige verhaal verteld, was ik actief op zoek naar werk. Ik kan jullie mededelen dat ik sinds zondag 12-10-2014 een betaald baantje heb gevonden in het Kingsgate Hotel in Paihia. Dit hotel ligt precies naast mijn hostel, dus in feite zou ik 's ochtends vanuit mijn bed naar mijn werk kunnen rollen. Tijdens het kennismaken werd duidelijk gemaakt dat ze een jongen zochten voor in het washok. Dit betekent concreet dat ik handdoeken, kussenslopen, lakens etc. mag opvouwen en dat ik afwisselend zorg moet dragen voor de was- en droogmachines. Buiten de werkzaamheden in het washok ben ik tevens benoemd tot 'stripper'. Nee mensen, hier wordt niet het sexueel uittrekken van je kledingstukken mee bedoeld. In deze context houdt strippen in, dat ik alle (gebruikte) lakens, kussenslopen, handdoeken etc. van de bedden en uit de badkamer moet halen, zodat de werkers die de bedden moeten opmaken gelijk aan de slag kunnen. Ook moet ik hierbij de koelkasten uitzetten en de kasten controleren. Het is eigenlijk best een tof baantje. Verder voer ik ook wat 'overige' werkzaamheden uit, indien er tijd over is. Ik heb zelfs al geleerd om de bedden op te maken in de 'hotelstyle'. Sinds deze week ben ik ook nog eens gevraagd om in de vroege morgen (indien nodig) de koffers van gasten die met een tourbus reizen naar de bussen te slepen. Voor deze extra taak krijg ik wat extra betaald. Ik moet dan wel om (tenminste) 7 uur in de morgen starten. Van de uren die ik in het hotel werk, kan ik mezelf in het levensonderhoud voorzien. Ik zal dit werk blijven doen totdat Tobias naar Nieuw Zeeland komt. Hij zal 17 november vertrekken vanuit Nederland. Met Tobias zal ik opnieuw op zoek gaan naar werk.

Om even door te gaan op werkgerelateerd gebied, zijn er nog een aantal benoemenswaardigheden te melden. 5 minuten nadat ik mijn contract had getekend in het hotel, zag ik een sms van een jongen die ik heb ontmoet. Hij gaf aan dat ik naar Bay of Plenty kon afreizen om daar in een kiwifruit-bedrijf te werken. Ik zou 40-50 uren per week kunnen werken (in het hotel zo'n 25-30). Ik heb er toch voor gekozen om in Paihia te blijven, omdat ik met Tobias ook al keihard zal moeten gaan werken. De dag na het besluit om in Paihia te blijven, liep er een vrouw het hostel binnen met een oproep dat ze 2 backpackers nodig had voor fysiek werk bij hun thuis. Ik heb haar gelijk aangesproken samen met een Engelse kerel hier. Buiten mijn uren in het hotel zal ik dus ook wat extra uren (helaas niet bijster veel) meepakken bij het helpen van deze mensen. Zij hebben een huis gekocht in Haruru Falls, vlakbij Paihia. Wij mogen helpen met de renovatie, zowel binnenshuis als buitenshuis. Zwaar werk, maar een extra zakcentje is nooit mis. Het is gelijk een goede bewegingsmogelijkheid om fit te blijven. En om eerlijk te zijn, alleen al voor het uitzicht dat ik heb tijdens het werken in de tuin, zou ik het werk al doen. Echt onwijs prachtig. Bovendien worden we goed verwend met limonade, chips en een biertje(s) na afloop.

Vanwege het betaalde werk dat ik nu uitvoer, werk ik niet meer voor gratis accommodatie. Gezien de werktijden is dit niet mogelijk. Ik zal echter wel in hetzelfde hostel verblijven.

Het leven in het hostel hier bevalt me prima. Vanwege het feit dat ik hier al een aantal weken zit, met veelal dezelfde mensen, begint het gewoon als m'n thuis te voelen. In het hostel hebben we een leuke en hechte groep. Natuurlijk zijn er ook best een aantal nadelen te noemen over het leven in het hostel (en het delen van een kleine slaapkamer met 5 anderen). Maar ach, de positieve dingen winnen het zeer zeker van de wat mindere punten. Het leven hier lijkt al zo normaal. Het enige waar ik niet aan wen, zijn de hoge prijzen van bier. Ow, er is nog 1 ding waar ik moeite mee heb, namelijk de taal die sommige Kiwi's spreken. Engelsen kan ik goed verstaan, maar de Kiwi's op het werk bijvoorbeeld zijn soms zo moeilijk te volgen. Het gaat met name om de Maori bevolking in Nieuw Zeeland. Zij zeggen zelf ook dat ze toch meer de 'gangster variant' van de Engelse taal gebruiken. Lastig!

Voor de mensen die bij het woord Kiwi's alleen aan fruit denken, hier even wat informatie om misverstanden te voorkomen. Kiwi kan de volgende 3 betekenissen hebben: 1= Inwoners van Nieuw Zeeland, 2= het bekende fruit, 3= De Nieuw Zeelandse, karakteristieke vogel.

De weersomstandigheden blijven wat wisselvallig. Fantastische dagen met veel zon worden afgewisseld met bewolkte dagen. Maar niet getreurd, want de zomer komt eraan. Het zal hier dan zeer aangenaam warm en zonnig zijn en blijven, vrijwel iedere dag. En dan te bedenken dat jullie de winter in gaan..

Ondanks dat ik nu regelmatig werk, maak ik nog genoeg mee. Buiten activiteiten als kayakken en wandelen, is er weer een nieuwe hobby bijgekomen. Ik ben namelijk begonnen met vissen. De eerste keer kon ik de hengel van de hostelbaas gebruiken, al bleek na de eerste keer uitgooien dat die rottige molen helemaal vastgeroest zat. Ik kon hierdoor m'n lijn niet binnenhalen. Doordat ik het toch bleef proberen, boekte ik na 5 minuten al het bijzondere resultaat om met een gebroken hendel in m'n handen te staan. Achteraf bleek dat de hostelbaas dat ding zelf nog nooit gebruikt had. Omdat ik toch wil vissen in Nieuw Zeeland -kan gratis en verrukkelijk eten opleveren-, heb ik een mooie telescopische hengel gekocht. Bij mijn eerste gebruik van deze hengel, heb ik gelijk een Kahawai gevangen. Gelukkig had m'n Franse buddy ook een Kahawai gevangen, die ik mocht hebben. Er lagen dus 2 heerlijke Kahawais in m'n pannetje die avond. Het enige nadeel van het vissen hier, is dat je jezelf zeer strikt moet houden aan bepaalde regels met betrekking tot de lengte (maat) van vissen. Zodra je een vis vangt die niet aan een bepaalde lengte voldoet, hoor je deze direct terug te gooien in zee. Doe je dit niet en ze pakken je, dan ben je ontzettend de pineut. De boete die je kunt krijgen voor het meenemen van te kleine vissen, begint bij 50000 Nieuw Zeelandse dollar. Maar het kan nog erger, zoals ik heb begrepen:

Stel, je gaat vissen met een boot en ze pakken je met een te kleine vis, dan krijg je het volgende aan je broek. Je verliest je boot, je materialen, de auto waarmee je je boot naar het water hebt gereden en je trailer waar je je boot mee hebt vervoerd. Daar bovenop komt dan nog een boete van 50000 Nieuw Zeelandse dollar. Gelukkig maar dat ik geen boot, auto en trailer hebt, dat scheelt weer.

Zoals bekend, zie ik aardig wat van de omgeving. Een aantal benoemenswaardige plaatsen die ik sinds mijn vorige blog heb bezocht zijn Kerikeri, Kawakawa, Whangarei, Russel (opnieuw) en Tapeka. Over deze ervaringen zal ik kort iets vertellen.

- Kerikeri: Kerikeri is een stad op een minuutje of 20 rijden van Paihia. Kerikeri staat bekend om de fruitplantages (sinaasappels en kiwi's) en overige landbouw. Ik ben hier nu een keer of 2-3 naartoe geweest. Het zijn met name korte bezoekjes om even een winkel, warenhuis of Mc Donalds te bezoeken. Verder heb ik er, buiten de Rainbow Falls, nog weinig van gezien.

- Kawakawa: Op een vrije middag besloten we met de auto, zonder vooropgezet doel, een stuk te gaan rijden. Via Opua kwamen we uit bij Kawakawa. Bij het arriveren in Kawakawa schoot ons te binnen wat er nou zo 'bijzonder' was aan dit stadje. Jawel, er is een beroemd openbaar toiletgebouw. Dit toiletgebouw is ontworpen door Friedensreich Hundertwasser. Deze man kwam oorspronkelijk uit de buurt van Kawakawa en woonde in een geïsoleerd huis zonder enige vorm van electriciteit (tussen 1973 tot aan z'n dood in 2000). Buiten het toiletgebouw in Kawakawa heeft hij meerdere toiletgebouwen ontworpen in Nieuw Zeeland. Karaktaristiek voor zijn gebouwen, zijn de mozaïke karakters in combinatie met felgekleurde flessen die hij in de muren verwerkt. De verwachting was dat het wel enigszins bijzonder moest zijn om dit te zien. Ja, het was zelfs zo bijzonder dat we er in eerste instantie gewoon voorbij liepen zonder het op te merken. Maarja, als je eerlijk bent, wat kun je nou verwachten van een toiletgebouw?! Gelukkig was Kawakawa zelf een leuk stadje om te zien. De landschappen rondom Kawakawa zijn ook prachtig, dus de trip was zeker de moeite waard.

- Whangarei Falls: Na de Rainbow Falls en de Haruru Falls wilde ik graag naar de Whangarei Falls. Whangerei ligt op een uur rijden van Paihia. Samen met 2 Nederlandse (Esther en Marjolein), 1 Fransman (Simon), 1 Duitser (Lucas) en 1 Engelse (Holly) zijn we naar deze waterval gereden. Ik moet eerlijk zeggen dat het de mooiste waterval was die ik hier tot nu heb gezien. De Whangerei Falls is zo'n 26 meter hoog. Ondanks dat de Whangerei Falls niet de meest indrukwekkende waterval van Nieuw Zeeland schijnt te zijn, is het wel de meest gefotografeerde waterval in dit land. Ik ben erg benieuwd welke watervallen ik gedurende mijn trip nog meer ga zien.

- Russel en Tapeka: Op mijn vrije dag besloten Lucas (Duits) en ik om een flinke wandeling te maken. Met de ferry vertrokken we naar Russel, met de bedoeling om het het eiland rond te lopen. We kwamen tijdens deze trip door het kleine maar mooie plaatsje 'Tapeka'. De wandeling was voor 90% over rotsen en strand, wat het wandelen erg zwaar maakte. Waar we niet op berekend waren, was het feit dat we een stukje moesten afleggen op een ietwat gevaarlijke manier. Je moet je voorstellen dat je een klif hebt, wat zo steil is als een muur van een huis. Deze muur is echter opgebouwd uit uitstekende stukken rots, welke we konden gebruiken om grip te zoeken met handen en voeten. Zonder uitrusting kan dit natuurlijk helemaal verkeerd aflopen, want zodra je hand of voet wegglipt kun je zo 4/5 meter naar beneden vallen. Met een beetje mazzel val je in het water, maar met wat minder mazzel val je op een andere rots in het water. Gelukkig is het goed afgelopen, maar spannend was het wel. Het voordeel was gelukkig wel dat we ons zijdelings moesten verplaatsen en niet omhoog (of omlaag). Achteraf bleek dat we gewoon de verkeerde route hadden genomen. Al met al bezorgde dit klimmen me meer zenuwen en spanning dan het bungeejumpen van de Auckland Harbour Bridge, dus dat zegt wel wat.

Tot dusver mijn benoemenswaardige zaken. Rest mij enkel nog de mededeling, dat het tijdsverschil sinds afgelopen weekend 12 uren bedraagt. Bij jullie is de klok nu namelijk een uur acheruit gegaan.

Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat.

Een vriendelijke groet uit Paihia, Bay of Islands, Nieuw Zeeland.

Anco

Paihia, Bay of Islands, Nieuw Zeeland

Kia Ora! Sinds mijn vertrek uit Auckland, ben ik duidelijk minder bezig met het schrijven van een blog. Toch ga ik er graag even goed voor zitten, omdat het leuk blijft een blog bij te houden. Momenteel zit ik alweer een tijdje in Paihia, Bay of Islands. Na het vertrek met de bus uit Auckland, bleek al snel dat het landschap buiten Auckland heel anders was. De grote stad werd ingeruild voor een mooi en groen heuvellandschap met mooie slingerwegen. Prachtig om te zien. De reis, die 5 uren duurde, was dan ook zeker de moeite waard. De eerste stop die we tijdens deze rit maakten, was bij het Parry Kauri Park forest. De Kauri bomen die we hier zagen waren niet alleen heel oud (600-800 jaar oud), maar ook waanzinnig breed en hoog. Aangekomen in het hostel 'Base Pipi Patch, Bay of Islands' besloten we (Jeffrey, Bas, 1 Zwitser en 1 Duitse) een wandeling door Paihia richting Waitingi te maken. Waitingi is een van de belangrijkste (historische) gebieden in Nieuw Zeeland. Hier is in 1840 namelijk de Treaty of Waitangi (Een soort overeenkomst tussen het Britse Rijk en de Maori Chiefs) ondertekend. Vanaf Waitingi hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving. De dag na aankomst in Paihia heb ik direct de bustrip naar Cape Reinga gemaakt. Cape Reinga is het meeste noordelijke 'toegankelijke' punt van Nieuw Zeeland. Maar jeetje, wat was het hier prachtig mooi. Ondanks dat we hier maar 1 uur konden blijven, heb ik ontzettend genoten. Wat tevens bijzonder is aan Cape Reinga, is dat je zicht hebt op het 'samenkomen' van 2 oceanen, namelijk de Tasman Sea en de Pacific Ocean. Volgens de Maori cultuur is Cape Reinga het vertrekpunt voor de zielen (van een overledene)om de weg te vinden naar zijn spirituele 'thuisbasis'. Ik heb het wel getroffen met het weer, want ik weet zeker dat het nu een stuk mooier en specialer was dan wanneer het zou regenen. Ja, wij hadden echt prachtig weer. Op de terugweg reden we met de bus tussen de duinen over zand en water tot we een paar van Nieuw Zeelands grootste zandduinen hadden bereikt. We hadden hier de mogelijkheid om te Duinsurfen. De bedoeling hierbij is, dat je eerst een achterlijk (en steil) eind omhoog klimt, om vervolgens naar beneden te 'surfen'. Dit surfen doe je door met je buik op een board te gaan liggen. Het is belangrijk dat je je gewicht aan de achterkant van het board probeert te houden om zoveel mogelijk snelheid te maken. Ook is het belangrijk dat je je bord rechthoudt. Bij dit laatste onderdeel ging het in m'n tweede afdaling helemaal fout. Mijn board draaide een kwartslag, waardoor ik ervan af kukelde. Het feit dat ik hierdoor lekker kon 'zandhappen' was eigenlijk wel grappig. Wat iets vervelender was, was dat er wel veel wind stond. Nu weegt zo'n board vrijwel niks, en doordat ik mijn board niet meer vast had, besloot de wind mijn board een flink eind mee te nemen. Gelukkig kon ik mijn board - na een lekker stuk wandelen- weer veilig ophalen onder aan 'n hele steile afdaling en terugbrengen naar de bus. Mijn lichaamsbeweging en conditietraining had ik in ieder geval weer gehad voor 2 maanden gelijk. Na het Duinsurfen kwamen we met de bus uit op de 90 Mile Beach, een van de grootste stranden van Nieuw Zeeland. De 90 Mile Beach ligt aan de Tasman Sea. De naam klopt alleen van geen kanten, aangezien de lengte van het strand maar 64 Mile bedraagt. Ook hier heb ik genoten en prachtige dingen gezien. De mensen die mij op Facebook hebben, kunnen mijn omslagfoto bekijken. Deze is gemaakt op de 90 Mile Beach. Tweeënhalve week na deze excursie, besloten Jeffrey en ik om samen met 2 vriendinnen (Sofie en Holly) opnieuw naar Cape Reinga af te reizen. Ook voor dit uitstapje hadden we bewust een zonnige dag uitgekozen. Het voordeel was dat Holly een eigen auto had, waardoor we de kosten voor het huren van een auto konden besparen. Holly heeft mij de mogelijkheid gegeven om een stuk te rijden. Ik heb van Cape Reinga teruggereden naar Kerikeri. Het was mijn debuut als chauffeur op de Nieuw-Zeelandse wegen. Het was tevens mijn eerste keer dat ik ergens op de linkerweghelft moest rijden en dat in een auto waar het stuurwiel ook nog eens aan de 'verkeerde kant' zit. De eerste tien minuten was dit wat onwennig, maar eigenlijk heb ik het snel opgepakt. Ik heb het rijden hier zelfs zo goed opgepakt dat de kans bestaat dat ik gelijk een bekeuring heb gereden. Holly dacht namelijk een flitser te zien staan, net op het moment dat ik voor het eerst (op een weg dat naar beneden liep) ietsje te hard reed. Nu weten sommigen dat ik in de week voor mijn vertrek in Nederland 2 bekeuringen achter elkaar binnen heb gekregen, dus wat dat betreft zou ik de lijn prachtig doortrekken. Tevens heb ik het voor elkaar gekregen om flink verkeerd te rijden. Dit door de simpele reden dat Holly en ik niet goed lazen wat er op het bord stond. Nee, Karikari is namelijk NIET hetzelfde als Kerikeri. Maar ach, we zijn hierdoor wel in een stuk van het land geweest waar we anders never nooit zouden komen. Om toch wat gezond bezig te blijven, zorg ik ervoor dat ik ook genoeg sportieve activiteiten uitvoer. Zo heb ik alle 4 de wandelroutes hier in Paihia gelopen. 1 ervan was naar Opua, een dorpje een eindje verderop. De wandelroute, genaamd 'Opua coastal walk', zoals de naam al zegt- een wandelroute stijf langs de kust. Prachtig. Een andere mooie wandelroute was de route naar de Haruru Falls, een waterval hier vlakbij. Voor beide routes geldt een gemiddelde wandelduur van 2/2,5 uur. Deze tijd rekent men voor een enkeltje, dus moet je deze tijd ook nog eens rekenen voor de terugweg. Alle wandelroutes hier in Paihia gaan door bos met vele (soms steile) beklimmingen en afdalingen. Voor de lichamelijke beweging is het echt goed! Ook buiten Paihia heb ik een prachtige wandelroute gelopen in het 'Mahinepua Peninsula Scenic Reserve' met Berend, een jongen waarmee ik eigenlijk afgelopen jaar zou afreizen naar Nieuw Zeeland. Berend besloot Jeffrey en  mij ook mee te nemen naar de 'Rainbow Falls'. Deze waterval is een stuk hoger dan de 'Haruru Falls'. Erg mooi om te zien. Inmiddels ben ik er 3x geweest, maar heb helaas nog niet een keer de regenboog in het water gezien. Ook het hostel helpt een beetje mee om ons op sportief gebied te motiveren. Het hostel stelt namelijk gratis kayaks beschikbaar voor gasten. Tja, natuurlijk maak ik er dan ook gebruik van. Op het moment van schrijven heb ik 4 keer gebruik gemaakt van de kayaks. De eerste keer hebben we drie kleine eilandjes dicht bij de kust aangedaan. Respectievelijk waren het de volgende eilandjes; Motumaire Island, Taylors Island en Motuarahi Island. De tweede keer was minder leuk, omdat de stroming en de wind veel te sterk was. De derde keer was het meest vermoeiend, vanwege de lange afstand die Lucas (een Duitse jongen) en ik hebben gekayakt. Na een eind peddelen besloten we aan het einde van de Waitangi Golf Court een pauze te nemen. Deze pauze hebben we gebruikt om via de rotsen het golfpark op te klimmen en als indringers het park te betreden.  In feite is het zelfs mogelijk om het dorp aan de overkant van het water, Russel, aan te doen met de kayak. Echter heb ik deze poging niet gewaagd. Als alternatief heb ik gewoon de Ferry naar de Russel gepakt. Russel is een gezellig en klein dorpje. Vroeger echter, werd dit dorp gezien als een zwarte vlek, een plaats waar je echt niet heen wilde gaan. Voordat de naam 'Russel' aan dit dorp werd verbonden, heette het Kororareka. Russel wordt gezien als de eerste Europese vestingplaats in Nieuw Zeeland. Tijdens mijn bezoek aan Russel heb ik de 'Flagstaff Hill' bezocht. Vanaf deze heuvel heb je een mooi uitzicht over Russel. Ook kun je aan de andere kant van het water Paihia goed zien. Eigenlijk wil ik nog een keer terug naar Russel om 'Long Beach' te bezoeken. Ze zeggen dat het een erg mooi strand is. Van foto's die ik heb gezien, denk ik inderdaad dat het wel de moeite waard is om dit strand eens te bezoeken. Een andere sportieve activiteit die ik heb uitgevoerd, is het spelen van een partij voetbal met 9 andere gasten uit 2 verschillende hotels. Ik denk dat er in deze groep van 10 jongens zo'n 7 of 8 verschillende nationaliteiten aanwezig waren. Ondanks dat het puur voor de gezelligheid was, werd er fanatiek gevoetbald. Voor mij was het de eerste keer in 9 maanden, na de operatie, dat ik fatsoenlijk een balletje heb getrapt en ook de eerste keer dat ik op een manier als deze heb gerend en gesprint. Verbazingwekkend genoeg merk ik de laatste 2-3 weken ineens een flinke verbetering in mijn knie, dus ik hoop dit zich doorzet. Zelfs na het voetballen had ik eigenlijk niet eens meer last dan normaal. Wonderen zijn de wereld nog niet uit, zo blijkt wel. Nu mijn verhaal in fase van afronding belandt, zal ik gauw nog iets vertellen over het dagelijks leven hier. Zoals eerder verteld, is het leven hier wel duurder dan in Nederland. Ik heb inmiddels dan ook voor verschillende baantjes gesolliciteerd om wat geld te verdienen. Probleem is dat de meeste sollicitaties online moesten gebeuren. Jammer genoeg heb ik hier nooit een reactie op gekregen. Ik heb wel 2 interviews (sollicitatiegesprekken) gehad. Van de ene zal ik nog bericht krijgen, al heb ik begrepen dat ze me waarschijnlijk niet aannemen omdat ik geen ervaring heb als zijnde bedieningspersoneel. Bij de andere ben ik helaas al afgewezen om de reden dat ik niet beschikbaar ben om tot eind maart (!!) te werken. Tja, eind maart is me toch iets te lang. Wat ik ook op merk, is dat ze voor veel baantjes - met name op het platteland - willen dat je een eigen auto hebt. En ja, die heb ik dus ook niet. In ieder geval blijf ik zoeken en solliciteren en dan ben ik er zeker van dat ik iets ga vinden. Mijn maat Tobias komt in November, dus ook met hem zal ik zeer zeker actief op zoek gaan naar werk.  Ondanks dat ik geen betaald werk heb, zou ik geen echte Zeeuw zijn als ik toch niet iets doe om geld te besparen, ik bin noe jimma zuunig. Iedere dag werk ik 2 uren per dag (van 10 tot 12). Als tegenprestatie hiervoor, kan ik iedere dag 'gratis' in het hostel slapen waar ik nu zit. Ook mogen de werknemers hier gebruik maken van alle faciliteiten die het hostel te bieden heeft. Mijn taken zijn gericht op het bijhouden van de tuin en het verrichten van overige klusjes die met name gericht zijn op onderhoud. Het weer is hier behoorlijk wisselvallig. We hebben een aantal prachtige dagen met veel zon gehad, al is het de meeste dagen zo dat zonneschijn, regen en bewolking elkaar constant afwisselen. Je kunt wat dat betreft niet echt op het weer aan. Op de dagen dat het regent is het leven hier in Paihia wat saai, omdat er gewoon weinig te doen is. Ik geniet dan ook 5x meer van de zonnige en warme dagen, maar ach, ook regen hoort erbij. Een leuk aspect van het backpacken, is dat je veel nieuwe mensen leert kennen waar je veel contact mee hebt en leuke dingen mee onderneemt. Zo is er in het hostel altijd animo voor een potje pool, tafeltennis of darts. Ook is er altijd animo voor een gezellig gesprek. Natuurlijk gaan we ook regelmatig naar een bar. Dit kan zijn om gewoon gezellig te drinken en los te gaan, om de All Blacks (het nationale rugbyteam van Nieuw Zeeland) te kijken of om een potje poolen. We vinden vaak genoeg heus wel een reden om wat te drinken of weg te gaan. Ik moet wel zeggen dat ik het erg leuk vind om de All Blacks te kijken, al snap ik de regels niet altijd. Met name de beslissingen en handelingen van de scheidsrechter kan ik niet plaatsen. Voor de mensen die zich toch wat zorgen maakten over mijn 'eetgewoonten' hier, kan ik zeggen dat ik sinds aankomst in Paihia mijn eetgewoonten drastisch heb omgegooid. Ik kook zelf, eet genoeg fruit en probeer gezond te eten. Natuurlijk gaan er best eens wat zakken chips en drankjes doorheen, maar ach. Zo lang ik mijn sportieve activiteiten blijf uitvoeren is er niks aan de hand. Inmiddels zijn er wel wat mensen vertrokken waar ik veel en lang mee ben omgegaan. Jeffrey is - na 6 weken met mij te hebben gereisd - vertrokken om zijn geluk elders te beproeven. Het afscheid nemen is soms wat jammer, maar ik besef heel goed dat dit er gewoon bij hoort. Aangezien we allemaal door Nieuw Zeeland reizen, is het bijna een zekerheidje dat je elkaar ergens toch weer zult tegenkomen. Gelukkig ontmoet je ook genoeg nieuwe mensen, waardoor je nooit echt alleen komt te zitten. Inmiddels ben ik 6 weken weg van huis. Aan de ene kant vliegt de tijd, aan de andere kant is het alsof ik er al een jaar zit. Natuurlijk zijn er genoeg situaties dat je echt wel even aan personen of 'dingen' thuis denkt. Maar ik heb het gelukkig goed naar mijn zin, dus ik zal me zeker redden. In feite zou ik nog wel zo'n verhaal kunnen typen over mijn leven hier. Toch ga ik het hier - voor nu - bij laten. Ik heb nog genoeg op de planning staan en zal een volgende keer zeker weer van alles kunnen vertellen. Ik wil bij deze afsluiten met 2 belangrijke mededelingen, die ik ook op mijn Facebook heb geplaatst. - De tijd is hier vorige week zaterdag een uur vooruit gegaan. Het verschil in tijd met Nederland bedraagt nu 11 uur. Dit was 10 uur. Echter, vanaf het moment dat de tijd bij jullie achteruit zal gaan, zal het verschil met mij hier 12 uur gaan bedragen. - Mijn Nederlandse telefoon werkt -door een mankement aan mijn screen lock button- niet meer. Ik kan berichtjes/telefoontjes op mijn Nederlandse nummer dus niet zien. Op verzoek kan ik een ieder mijn Nieuw Zeelandse nummer geven. Ik hoop dat het ook met jullie goed gaat (werk, studie, etc.). We houden contact en tot een volgende keer. Cheers! Anco

Auckland, Nieuw Zeeland

Auckland, 05-09-2014

Kia Ora!

Nu zullen jullie wellicht denken, weer al 'n blog?! Ja, nu ik hier net ben vind ik het wel prettig en leuk om e.e.a. op te schrijven. Ik maak genoeg mee en doe veel indrukken op. Bovendien ben ik nu nog niet aan het werk, waardoor ik wat dat betreft genoeg tijd heb om iets op te schrijven. Op het moment dat ik ga werken, zal ik naar alle waarschijnlijkheid minder gaan posten op mijn blog.

Ondertussen heb ik mijn draai wat meer gevonden hier in Auckland. Ik heb bij de orientatie op vrijdag een Nederlandse jongen ontmoet waar ik sinsdsien mee optrek. We slapen dan wel niet in hetzelfde hostel, maar dat is geen probleem. Afgelopen maandag kwam er nog een andere Nederlandse jongen bij. We hebben hem er wat bij betrokken om hem wat te laten wennen hier. Toch merk ik dat ik het echt nodig heb om niet alleen met hen op te trekken. Met andere kamergenoten of andere gasten uit het hostel heb ik het -met name savonds in een café of iets dergelijks- minstens net zo leuk. We proberen dan ook om andere mensen bij onze activiteiten te betrekken. Wat me wel een beetje tegenvalt zijn de prijzen voor levensonderhoud in Auckland. Het is in feite goedkoper om fastfood te halen (Mc Donald, Domino's, etc.), dan dat je met z'n tweeen spaghetti maakt in de keuken van het hostel. Woensdagavond hebben we voor het eerst zelf gekookt, omdat we toen met een groep van 6 personen waren. Als je het op die manier kunt doen, is het wel goedkoper. Een pizza bij Domino's bijvoorbeeld, kost maar $5,- (ongever€3,50,-). Spaghetti kook je daar met z'n tweeen echt niet voor (prijs per persoon). Daarbuiten is het ook nog eens zo, dat de keuken hier ruikt alsof er 20 jongens flink hebben staan plassen na een avondje bier drinken. Waarschijnlijk wordt deze lucht veroorzaakt door de gaspitten, maar erg lekker is het niet. Fastfood wordt echt aantrekkelijk op deze manier! Ik zal jullie niet vertellen wat ik als avondeten allemaal al heb genuttigd, want ik denk dat een aantal mensen zich direct zorgen zouden gaan maken. Ik besef wel dat ik echt op mijn eten moet letten, want enigszins gezond leven is ook hier gewoon belangrijk. Het schijnt wel dat het buiten Auckland wat goedkoper is. We zullen het beleven.

Wat ik in mijn vorige blog heb verteld, is dat ik voor m'n gevoel niet lang in Auckland wilde blijven. Ik heb ondertussen wel e.e.a. ondernomen hier in deze (wereld)stad. Bij enkele van deze activiteiten ervaarde/zag ik pas hoe mega groot en uitgestrekt de stad Auckland is. Helemaal voor een dorpsjongetje als ik is een stad al snel groot. De dingen die ik heb ondernomen waren dan gezellig, leuk of mooi. Ik zal mijn belevenissen zo dadelijk kort beschrijven. Echter wil ik jullie eerst op de hoogte stellen van de planning die nu is gemaakt m.b.t. mijn reis in Nieuw Zeeland. Zaterdagmorgen om 07:40 vertrekt er een bus naar het noordelijke gedeelte van het Noordereiland. Ik zal afreizen naar Paihia, Bay of Islands. Bay of Islands schijnt met name in de lente werkelijk prachtig te zijn. Alles komt hier dan in bloei. En ja, laten we hier nu net de lente in gaan! Ik heb er echt onwijs veel zin in. De omgeving en natuur waar ik nu in terecht ga komen, is namelijk de grootste reden waarom ik naar Nieuw Zeeland ben gegaan. Dit is wat ik wil zien, waar ik van wil genieten Het is hier mijn bedoeling om actief werk te vinden. Mocht dit niet direct lukken, dan zal ik mezelf beschikbaar stellen om werk te vinden waarbij ik de accommodatie als vergoeding krijg. Dit zou ik dan echter wel zien als tijdelijke oplossing. Op dit moment heb ik op 1 betaalde vacature gereageerd.

Zoals gezegd heb ik al aardig wat ondernomen in Auckland. Hieronder zal ik kort een aantal activiteiten kort beschrijven.

- Orientatie: Vrijdagmorgen had ik oriëntatie op het IEP bureau. Wat me in het hostel al opviel, is dat er ontzettend veel Duitse backpackers zijn. Het verbaasde me dan ook niet dat er tijdens de oriëntatie, op een enkeling na, uitsluitend Duitsers zaten. Bij de vraag of er nog andere nationaliteiten aanwezig waren, werd duidelijk dat ik niet de enige Nederlander was. Leuk dat ook Nederlander Jeffrey aanwezig was. Vanaf dit moment zijn we met elkaar opgeschoten en hebben we veel ondernomen. Tijdens de zojuist genoemde oriëntatie hebben we veel informatie en tips gekregen. Tevens hebben ze direct voor ons het IRD (Nieuw-Zeelandse BSN nummer) aangevraagd. Na deze oriëntatie ben ik naar de bank gegaan om een afspraak te maken voor het activeren van mijn bankaccount.

- Mount Eden: Om de resterende tijd op vrijdagmiddag goed te vullen, besloten Jeffrey en ik om Mount Eden te beklimmen. Auckland is opgebouwd tussen- en op verschillende (inactieve) vulkanen. Mount Eden is een van deze aanwezige vulkanen en was vroeger een Maori-nederzetting, gebruikt door verschillende stammen. Later werd Mount Eden door de Europeanen voor verschillende doeleinden gebruikt. Het was een pittige maar mooie klim. Mount Eden ligt 196 meter boven zeeniveau. Aan de top van de vulkaan hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Omdat de vulkaan best centraal ligt, waren alle kanten van de stad goed zichtbaar. Dit was dus het moment dat ik besefte hoe mega groot en uitgestrekt de stad is. Om bij te komen van deze pittige klim en de spierpijn die ik eraan overhield, besloten we de avond af te sluiten in een Irish Pub met een biertje.

- Auckland museum: Met een Deen, een Duitser en Jeffrey ben ik naar het Auckland museum geweest. Hier was van alles te zien over de Maori-cultuur, dieren in Nieuw Zeeland, Nieuw Zeeland en (wereld)oorlogen, Vulkanisme en overige zaken. Aangezien ik een soort van allergisch ben voor museau, vond ik het heel wat dat ik toch de motivatie en ambitie had om dit museum met al m'n inzet te bezoeken. Na 20 minuten was ik het, zoals altijd bij een museum, eigenlijk al behoorlijk beu. Gelukkig was het ontzettend gezellig met de jongens en hebben we dus eigenlijk meer gekletst en gelachen dan dat we daadwerkelijk iets hebben geleerd. Maar uiteindelijk is dat toch waar het om gaat, plezier hebben. Het enige wat ik in het museum geleerd heb, was de uitleg die de Deense jongen gaf over het feit waarom de dames in Denemarken zo mooi zijn.

- Poolen: Om de dag aan het museum goed af te sluiten zijn we een potje gaan poolen in een café. Aansluitend ben ik met de Deen - en de groep waarmee hij altijd uit ging- naar Bar 101 geweest. Bar 101 is de disco hier om de hoek van het hostel. Ik kende dan wel niet veel mensen, maar het was toch erg leuk en gezellig.

- Rugby wedstrijd: Het hostel waar we verblijven biedt ons de mogelijkheid om kaarten te kopen voor de rugbywedstrijden van Auckland. Om ons wat in te passen in de Nieuw Zeelandse cultuur - waar rugby sport nummer 1 is- besloten we om deze wedstrijd te bezoeken. De wedstrijd die zondag op het programma stond was Auckland vs Tasman. Wat opvallend was, was dat het absoluut niet druk was. Er was dan ook maar 1 zijde van het stadion open voor toeschouwers. Opmerkelijk, aangezien rugby hier zo belangrijk en populair is. Het was wel duidelijk dat er veel sponsoren zijn die geld pompen in deze wedstrijden. Het leeft dus wel. Het was erg leuk om de wedstrijd te bekijken, ondanks het feit dat ik van 75% van de regels en de beslissingen van de scheidsrechter geen fluit snapte. Misschien had ik me toch wat beter in moeten lezen in de regels, want het was moeilijk om te volgen. Zoals ook bij Ajax gebeurt, schoten de spelers van Auckland na de wedstrijd wat ballen in het publiek. En ja hoor, laat er nou net een bal bij mij belanden (omdat een vrouw 4 meter rechts van me de bal niet goed ving waardoor hij wegstuiterde naar mij.. sorry!). Tevens hadden we bij de ingang van het stadion een vlag gekregen van Auckland Rugby. Vodoende souveniers overgehouden aan deze wedstrijd dus. De kou die ik tijdens deze regenachtige en koude wedstrijd had geleden, was dan ook snel vergeten. Eindstand: 16-16. Het was een toffe en gezellig ervaring.

- Bustrip en bungeejumpen Auckland: Vanuit het IEP (International Exchange Program), in samenwerking met Stray Travel, is er de mogelijkheid om met een bustrip door Auckland mee te gaan. Deze trip was gratis, dus natuurlijk doe je er dan aan mee. De buschauffeur heeft ons toffe plaatsen laten zien, het was gewoon erg goed! Jammer alleen dat het constant aan het regenen was, maar ach, ook dat heeft wel wat. Om ook dit stukje wat kort te houden, zal ik enkel het absolute hoogtepunt van deze trip vertellen:Het laatste onderdeel van deze tour was het bezoeken van de Auckland Harbour Brigde. De mogelijkheid werd geboden om met wat korting van deze brug te bungeejumpen. Het 'bungeejumpplatform' lag op 40 meter hoog. Na heel wat getwijfel besloten Jeffrey en ik om de sprong toch te wagen. Met wat zenuwen beklom ik de brug. Je springt namelijk niet dagelijks van een brug. Staand op het platform besefte ik dat ik gewoon mijn verstand op nul moest zetten en moest springen. Met m'n armen wijd had ik een prachtige duik - kreeg dan ook een compliment van de instructeuren - over mijn vloeiende sprong. Het schijnt dat als je mooi en vloeiend springt, de bungeejump des te beter is. Het is een gigantische adrenaline kick als je het water zo dicht en vooral snel op je af ziet komen, maar jeetje wat gaaf. Jammer dat het al over was voor je het goed en wel besefte. Ik ben blij dat ik het heb gedaan! De avond hebben we afgesloten met een Happy Hour. Erg gezellig met de groep uit het hostel. De happy hour in het clubje hier naast het hostel is eigenlijk het enige goedkope in Auckland

- One Tree Hill: One Tree Hill is een dode vulkaankegel (182 m) in het Cornwall Park 7 km ten zuiden van het centrum van Auckland. Hij ligt in het Auckland vulkaanveld. De laatste eruptie was 20.000-30.000 jaar geleden. Het was ooit de plek van de grootste prehistorische Maori-nederzetting in de regio. De naam 'One Tree Hill' is genoemd naar de boom genaamd 'podocarpus totara', die in de 17e eeuw op de top werd gepland. Voor zover ik het goed heb onthouden lag deze heuvel zo'n 186,5 meter boven zeeniveau. Een retourtje naar deze heuvel was dik 15 kilometer wandelen (inclusief grote hoogteverschillen in de wegen). Heerlijk voor de benen om te wandelen. Toch was met name de klim erg gaaf. We waren namelijk in de gelegenheid om - over leuke paadjes- tussen de lammetjes en konijntjes door te lopen. Ze kwamen wel tot 2 meter van je vandaan. Bovenaan de top had je een mooi uitzicht over het heuvellandschap in wat in de verte ligt. Verschil met Mount Eden was, dat je vanaf Mount Eden vooral een mooi uitzicht hebt over het centrum, waar je vanaf One Three Hill meer uitizcht hebt over de natuur in de verte. Gelukkig was het nu - anders dan bij Mount Eden - goed weer. We hebben een mooie zonsondergang gezien.

Buiten bovengenoemde activiteiten en bezienswaardigheden is het erg gezellig en ontmoet ik genoeg mensen. De meeste mensen zijn hier zo vriendelijk. Met sommige mensen is contact maken wat moeilijker merk ik. Het is maar net hoe iemand zich opstelt.

Het laatste wat ik jullie wil vertellen, gaat over het busticket die ik donderdag heb gekocht. In Nieuw Zeeland heb je de organisatie 'Stay Travel'. Deze organisatie organiseert verschillende activiteiten voor backpackers, maar is met name bekend van de'hop on hop off'bussen. Omdat ik toch veel moet gaan reizen - en omdat het idee van een auto kopen van de baan is vanwege de negatieve aspecten die dat met zich mee kan brengen- heb ik besloten om een ticket te kopen, waarmee ik voor 12 maanden onbeperkt heel Nieuw Zeeland kan doorreizen. Dit ticket is erg populair onder backpackers. Het voordeel aan deze organisatie is, dat ze onderweg voldoende stopovers maken. Ze bieden je de mogelijkheid om op alle locaties te komen die je echt gezien moet hebben. Je bent zelf vrij om te bepalen waar je van de bus 'hopt' en wanneer je de bus naar de volgende locatie pakt. Tevens zitten er bepaalde activiteiten bij deze bustripjes inbegrepen. Het is wel een flinke uitgave, maar betekent wel dat ik me de rest van het jaar weinig/geen zorgen meer hoef te maken over reiskosten. Op de lange termijn kost het in feite net zo veel als dat je telkens de normale bus betaalt.

Zoals eerder gezegd, zal ik morgen afreizen richting Paihia, Bay of Islands. Het verhaal in Auckland is bij deze dan ook - voor dit moment- afgerond. Ik hoop dat jullie dit verhaal met veel plezier zullen lezen. Wanneer de volgende blog komt weet ik niet, maar ik beloof jullie dat er zeker nog gaan volgen.

Ik zal tevens proberen og wat foto's online te zetten.

Een vriendelijke groet voor u allen,

Anco

De reis van Amsterdam naar Auckland

Auckland, 29th August 2014

Zoals bij jullie bekend, ben ik afgelopen maandag vertrokken naar de andere kant van de wereld. Het afscheid was niet het meest fijne gedeelte, maar zoals Marco Borsato zegt: 'Afscheid nemen bestaat niet'. Na een laatste bakje koffie met een Hollands stuk appelgebak op Schiphol moest de grootste stap genomen worden, namelijk door de douane heen. Voor mijn ervaring was dit de grootste stap om de eenvoudige reden dat je er vanaf dat moment echt helemaal alleen voor staat. Op het moment dat ik de douane door liep besefte ik eigenlijk ook pas goed waar ik in hemelsnaam aan was begonnen. Om dit gevoel te vieren, heb ik als afscheid van Nederland nog een lekker flesje koude Heineken gedronken.

Het eerste gedeelte van de lange reis, was het stukje van Amsterdam naar Dubai. Wat dit stuk van de reis wel bijzonder maakte, was dat ik met het grootste 'model' passagiervliegtuig zou gaan vliegen die er momenteel is. Ik zat dit stuk namelijk in een Airbus A380-800. Kijk, die kunnen we van m'n lijstje afvinken. (Mocht je geen idee hebben wat een Airbus A380-800 is, google dan maar even).

In Dubai aangekomen, bracht een trein me gelijk naar de volgende terminal vanwaar ik zou vertrekken richting Singapore. Om de tijd te doden heb ik geprobeerd om de gratis WIFI op het vliegveld aan de praat te krijgen op m'n tablet, zodat ik nog wat kon communiceren met de een of ander. Ondanks dat dit niet erg lukte (op de laatste 5 minuten voor het boarden na), heb ik me daardoor niet verveeld.

Het stuk naar Singapore is ook prima verlopen. Met 3 stoelen voor mezelf mocht ik namelijk niet klagen. Om 14:05uur plaatselijke tijd kwam ik aan op Singapore Airport. Ter info: Hier in Singapore is het 6 uren later dan bij jullie in Nederland. Nadat ik door de douane heen was en mijn bagage van de band had geplukt, werd ik ontvangen door een chauffeur van Tour East Singapore. Hij bracht me naar het hotel, wat helaas wel buiten het echte centrum ag. Toch weerhield dit me er niet van om vrijwel direct na aankomst een lekkere wandeling door het stadsgedeelte waarin ik verbleef te maken. Ondanks de temperatuur (37 graden) en het benauwde klimaat heb ik me heerlijk vermaakt. De volgende morgen om 08:30 (bij jullie dus nog 02:30) werd ik opgehaald door de bus voor een heuse citytrip. Met mijn camera in de aanslag hebben we de volgende plaatsen bezocht:

- Merlion Park. Dit park ligt in het business centre of Singapore. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de hoge gebouwen en het bijzondere Marina Bay Sands hotel dat bestaat uit 3 gebouwen met op het dak van deze 3 gebouwen een groot (stads) park. Ook vind je hier dé toeristische attractie van Singapore, namelijk de Merlion. Dit figuur is een kruising tussen een leeuw en een vis. Ik heb hier echt genoten van het uitzicht. Ondanks dat het de eerste plek was die we bezochten, was dit wel exact het beeld wat ik eigenlijk van Singapore had. We begonnen naar mijn mening dan ook gelijk met het hoogtepunt.

- Chinatown: De naam zegt al genoeg. Een stadsgedeelte waar de Chinese cultuur duidelijk aanwezig is, zowel in de populatie als in de gebouwen en winkeltjes. Leuk om even gezien te hebben, maar niet het deed me niet bijzonder aan Singapore opzich denken.

- Tempel: We bezochten een oude tempel die nog altijd wordt gebruikt. Na 5 minuten kreeg ik al op m'n sodemieter omdat ik van het meest heilige en belangrijke stuk van de tempel een foto probeerde te maken. Ja sorry, maar ik mocht van alles foto's maken en had écht het bordje gemist waarop stond dat we van dat stuk net geen foto's mochten maken. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik sowieso al niet graag tempels en kerken bezoek dus bij dit onderdeel van de trip was mijn motivatie al snel weg. Maar, toch leuk om er even geweest te zijn.

- National orchid garden: We bezochten een mooie bloementuin, waar de orchidee centraal stond. Ik heb er even heerlijk doorheen gewandeld, maar ook dit deed me niet zozeer aan Sinagore zelf denken. Maar ach, leuk voor de vrouwen en de bloemenliefhebbers onder ons.

- Fabriek waar ze d.m.v. handwerk de meest fantastische dingen maken met natuursteen: De dingen die ik daar heb zien hangen waren eigenlijk gewoon buitengewoon mooi. De dingen (bijvoorbeeld 'schilderijen) die ze van natuursteen maken zijn subliem. Zo fijn en nauwkeurig werk dat dat is en nog alles in 3D ook. Uiteraard betaal je daar ook wel naar, maar chapeau voor de makers. Leuk om er even binnen gekeken te hebben.

- Little India: De naam zegt het eigenlijk ook al. In Little India staat de Indiase cultuur centraal. Het was weer heel anders dan Chinatown en dus was het leuk om evne doorheen te lopen. Echter had ik alles hier snel gezien, waarna een busje me weer terugbracht naar het hotel.

Vanaf dit moment kon ik 5 uren wachten tot ik bij het hotel zou worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Deze tijd heb ik gebruikt om nog maar een rondje te lopen, zodat ik gelijk wat eten kon halen. Omdat ik alles rond het hotel al had gezien ben ik op den duur aan het zwembad gaan liggen (slapen). Ik was helemaal klaar voor het volgende gedeelte van de reis, namelijk het vertrek van Singapore naar Sydney, om vervolgens door te reizen naar Auckland (Nieuw-Zeeland).

Ook daar ben ik inmiddels aangekomen. Plaatselijke tijd 14:15 (bij jullie is het 10 uren eerder), was ik veilig in m'n hostel. Om ook hier niet stil te zetten, heb ik de eerste dag veel door het centrum gelopen. Mijn eerste indruk is dat het een mooie stad is. Ik besef me echter heel goed dat ik hier niet kom voor de steden, maar voor het landschap en het reizen. Ik ben nou eenmaal totaal geen stadsmens en houd echt niet van deze inmense drukte. Toch heb ik me uitstekend vermaakt en mooie indrukken opgedaan. Om wat bij te komen van het tijdsverschil, ben ik deze avond vroeg gaan slapen. Vrijdag werd ik namelijk ook om 10:00 uur al verwacht bij het International Exchange Programm centre. Hier heb ik verdere informatiegekregen over het reilen en zeilen hier in Nieuw Zeeland. Ook heb ik veel hulp en tipsgekregen over zaken die voor mij belangrijk zijn of die ik moet regelen. Na dit bezoek moet ik tevens mijn Nieuw-Zeelandse bankrekening activeren en moet ik een soort van Nieuw Zeelands BSN nummer aanvragen.Beide zaken heb ik nodig om hier betaald werk uit te voeren. Ik heb op het moment van schrijven het idee dat ik wellicht toch maar werk ga zoeken buiten Auckland, zodat ik meer van het landschap/platteland kan gaan genieten als van deze inmense en grote stad. Al zal ik, voordat ik te hard roep, eerst maar eens kijken wat voor werk er allemaal mogelijk is.

In het hostel heb ik al leuk contact gehad met de heren die op de kamer slapen. Het zijn op het moment van schrijven 2 Duitsers en 1 Deen. Met allen heb ik al veel contact gehad.

Met de Jetlag valt het gelukkig mee. Ben alleen wat moe, maar na wat bijslapen moet dit helemaal goed komen.

In mijn volgende verhaal zal ik jullie op de hoogte stellen van de activiteiten die ik hier in Auckland heb uitgevoerd en welke mogelijke vorderingen er zijn op reis- en/of werkgebied.

Excuses voor mogelijke spel- of typfouten. Doordat ik steeds een stukje schrijf, kan er wat verkeerd worden geschreven.

Ik zal ook nog proberen wat foto's toe te voegen van mijn bezoek aan Singapore. Wordt vervolgd.

Met vriendelijke groet,

Anco van der Werff

Pre Departure verhaal

Scherpenisse, 24-08-2014

Op deze zondagavond sluit ik een hectische en bijzondere week af. Mijn auto – waar ik aan gehecht was/ben- is verkocht, de zaken vanuit mijn taak als jeugdcoördinator zijn geregeld en overgedragen en ik heb veel mensen gedag gezegd in woord of geschrift. Ook is mijn tas gepakt en heb ik (hopelijk)de belangrijkste zaken geregeld. Al deze onderdelen horen bij de voorbereiding voor een dergelijke reis, al is de reis naar verwachting ´slechts´ voor 10 maanden. Persoonlijk stond ik er dan ook redelijk nuchter in, al besef ik door het afscheid van bepaalde mensen dat 10 maanden wel een hele poos is. Ik ga m’n reis dan ook wat dubbel tegemoet. Het is niet niks, helemaal gezien het feit dat ik er helemaal open en bloot (lees zonder verdere planning) in stap. Echter zorgt dit er nou juist ook voor dat dit avontuur waanzinnig gaaf zal worden. Op het moment van schrijven heb ik dan ook nog geen flauw idee wat ik allemaal zal gaan zien, wanneer ik ergens heen zal reizen of hoe ik mezelf zal gaan verplaatsen. Gelukkig zijn de eerste 3 overnachtingen geboekt. Voor de dagen die daarna zullen volgen, ga ik uiteraard op zoek naar een slaapplek. Het is ook niet erg dat zulke dingen nog niet zijn voorbereid, je moet als backpacker namelijk avontuurlijk ingesteld zijn.

Ik sluit me dan ook volledig aan bij de volgende mooie uitspraak die een goede vriendin van me deed:

‘Bepaal je route niet zelf, maar laat het land je route bepalen!

Dit weekend heb ik mooi afgesloten met 2 feestjes. Op vrijdagavond heb ik met wat vrienden een heuse mosselavond (inclusief het drinken van speciaal biertjes) gehouden. Ik kan nu dan ook eindelijk als echte Zeeuw zeggen dat ik zelf voor het eerst mosselen heb gekookt. Ook zaterdag was er een feestje en wel een surpriseparty. Aan het woord surprise was in deze NIKS gelogen, want wat ben ik verrast. Het feest was georganiseerd door Samantha en Anke. Zij verdienen alle lof en waardering vanuit mijn kant. Ik ben ze dan ook eeuwig dankbaar voor dit onwijs mooie cadeau. Ook de mensen die aanwezig waren op dit feest kan ik niks meer dan bedanken. Wat ontzettend tof mensen!

Morgen is het zover. Om 14:30 zal mijn vliegtuig – via Dubai – vertrekken naar Singapore. In Singapore krijg ik voor anderhalve dag een programma aangeboden. Interessant dat ik ook daar wat van het leven en de omgeving zal zien, een mooie kans. Vervolgens zal ik via Sydney richting Auckland vliegen. De verwachting is dat ik daar donderdag tegen het begin van de middag (12:20uur) aan zal komen. Een flinke, maar gave reis.

Ter informatie:

Tijdens onze zomertijd is het in Auckland 10 uur later.
Tijdens onze wintertijd is het in Auckland 12 uur later.

- Uitzonderingen -
Tussen de laatste zondag in maart en de eerste zondag in april en tussen de laatste zondag in september en de laatste zondag in oktober is het in Auckland 11 uur later

Ondanks dat ik me de gehele week vrij ‘nuchter’ heb gedragen, ga ik een aantal mensen erg missen. Gelukkig bestaan er tegenwoordig mogelijkheden als Skype, Facebook, WhatsApp, mail en al die rommel om contact te houden. Ik zal hier dan zeer zeker, in zekere mate uiteraard, gebruik van gaan maken.

Voor degenen die hier in het mooie Nederland blijven, geniet van het leven, doe je best met studie/werk of andere zaken en het ga jullie goed.

Tot over 10 maanden!

Vriendelijke groet,

Anco

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Anco